Γεγονότα καὶ Σχόλια: Νεοπαγανισμὸς καὶ φασισμὸς - Καὶ πάλι ὁ Δαρβίνος ...

Νεοπαγανισμός καί φασισμός

Πρόσφατα (23 καί 24 Ἰανουαρίου) πραγματοποιήθηκε στό Πολεμικό Μουσεῖο τῶν Ἀθηνῶν διήμερο συμπόσιο μέ θέμα “Ἡ Ἀρχαιοελληνική Παράδοση στήν τρίτη Χιλιετία”, στό ὁποῖο παραβρέθηκαν, σύμφωνα μέ τό περιοδικό “Ε” τῆς Κυρικάτικης Ἐλευθεροτυπίας, προσωπικότητες τοῦ πνευματικοῦ κόσμου τῆς Ἀθήνας, διαφορετικῶν πολιτικῶν προελεύσεων.

Αὐτό τό ὁποῖο ἐπισημαίνεται στό περιοδικό εἶναι ἡ προσπάθεια νά σχηματισθῆ πολιτικός φορέας, πού θά ἐκφράση ὅλες τίς “ἑλληνοκεντρικές” τάσεις, πού στεγάζονται τώρα κάτω ἀπό τό σχῆμα διαφόρων συλλόγων. Οἱ τάσεις αὐτές χαρακτηρίζονται, ὄχι μόνο ἀπό τήν παγανιστική τους πίστη, ἀλλά καί ἀπό ἄκρατο ἐθνοφυλετισμό. Δέν πιστεύω ὅτι τελικά αὐτό τό κίνημα θά τελεσφορήση, χωρίς νά λέω ὅτι πρέπει νά ἐφησυχάζουμε καί νά ἀδιαφοροῦμε, ἀντίθετα, μάλιστα, νομίζω ὅτι ἡ πρόκληση αὐτοῦ του κινήματος εἶναι μιά καλή ἀφορμή γιά νά ἀναδιατυπωθῆ ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας καί νά διερευνηθοῦν οἱ αἰτίες τῆς εἰδωλολατρίας, οἱ μορφές καί οἱ ἐπιβιώσεις της.

Εἶπα ὅτι δέν πιστεύω πῶς θά τελεσφορήση ὁ Νεοπαγανισμός, γιατί, πρώτον μιμεῖται τήν Ἐκκλησία, ὅπως μιμοῦνταν ὁ Νεοπλατωνισμός στή δύση τοῦ τήν θεολογία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Θέλει νά προβάλλη τούς μάρτυρές του, ὅπως ἡ Ἐκκλησία, νά δείξη ὅτι εἶναι ἡ ὑπόσταση τοῦ ἑλληνισμοῦ, ὅπως ἡ ὀρθοδοξία τῆς Ρωμηοσύνης. Ἐπίσης, κάνει συνέδρια γιά τήν ἐπιβίωσή του στήν τρίτη χιλιετία, ὅπως ἀκριβῶς κάνει ἡ Ἐκκλησία γιά τήν ποιμαντική της στόν νέο αἰώνα. Καί δεύτερο, σάν κάποιες ὀρθόδοξες κινήσεις τῆς δεκαετίας τοῦ ’50, ἐπιδιώκει πολιτική ἔκφραση. Τότε οἱ ὀρθόδοξες θρησκευτικές κινήσεις ἤθελαν μιά “Καινούργια Ἑλλάδα” στηριγμένη στίς ἀξίες τοῦ “Χριστιανικοῦ πολιτισμού” καί ἔβλεπαν τό ὅραμα αὐτό νά ἐνυλώνεται ἀπό ἕνα χριστιανικό κόμμα. Αὐτό σήμανε τήν βαθμιαία ἐξασθένηση τοῦ κινήματος. Γιατί μιά θρησκευτική πίστη στίς μέρες μας, μετά ἀπό τόσα χρόνια Χριστιανισμοῦ, δέν μπορεῖ ποτέ νά γίνη πολιτική ἐξουσία. Ἐκτός ἄν κάτω ἀπό τό κάλυμμα τῆς ἀρχαίας θρησκείας καλύπτονται σύγχρονες φασιστικές ἐπιδιώξεις.

Καί πάλι ὁ Δαρβίνος...

Σύμφωνα μέ τήν ἐφημερίδα “Καθημερινή”, ἡ θεωρία τοῦ Δαρβίνου ἐπανέρχεται στό προσκήνιο τῶν ἐπιστημονικῶν, φιλοσοφικῶν καί θρησκευτικῶν ἀναζητήσεων γιά τήν ἀληθινή καταγωγή τοῦ ἀνθρώπου. Πρέπει νά ὁμολογήσουμε ὅτι ὁ Δαρβινισμός ἦταν στό παρελθόν ἡ αἰτία γιά ἀτέρμονες καί ἔντονες συζητήσεις θεολόγων καί ἄλλων ἐπιστημόνων, οἱ ὁποῖες, χωρίς νά καταλήξουν πουθενά, σιγά-σιγά ἔχασαν τήν ἐντασή τους. Αὐτό συνέβη ἴσως, γιατί ἔγινε ἀπό ὅλους σχεδόν κατανοητό ὅτι αὐτό πού ἐνδιαφέρει τώρα τόν ἄνθρωπο εἶναι τό παρόν καί τό μέλλον του. Αὐτό λέγεται ὄχι μέ τήν ἔννοια τῆς ἀγνοήσεως τῆς ἱστορίας του, ἀλλά μέ τήν ἔννοια τῆς παρούσης ψυχοσωματικῆς του συγκροτήσεως. Στό ἱστορικό παρόν γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα ὅν μέ ἐλευθερία καί, γι’ αὐτό, εὐθύνη, ἡ ὁποία γίνεται ἐπώδυνη ἐπειδή ζῆ πνιγμένος μέσα σέ ἀντίξοες συνθῆκες, μέ δυνατότητες, ὁράματα καί ἐπιθυμίες πού ἀλληλοσυγκρούονται. Ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι “κατ’ εἰκόνα Θεού” καί ἡ ἐξελικτική του πορεία ὁδηγεῖ στό “καθ’ ὁμοίωσιν”. Δέν πολυπραγμονοῦμε γιά τήν ἀρχή, ἀρκούμενοι μέ ἁπλή πίστη στήν διήγηση τῆς Γένεσης, ρίχνοντας τό βάρος στό πῶς ἀπό τήν κακία τοῦ παρόντος θά φθάσουμε στίς ἐπαγγελίες τοῦ Χριστοῦ, στήν βίωση αἰσθητά τῆς σωστικῆς παρουσίας Του.

Πάντως, εἶναι καλό νά παρουσιασθούν γιά τό θέμα τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, οἱ ἀπόψεις καί οἱ ἀναλύσεις τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, σέ σύγχρονη ἔκδοση, προορισμένη ὄχι μόνο γιά τούς εἰδικούς, ἀλλά γιά τόν σύγχρονο μέσο ἄνθρωπο.

π.Θ.Α.Β.