Skip to main content

Ἐπίκαιροι Σχολιασμοί: Ἡ Μαρτυρία τῆς Πίστεως καὶ οἱ ὑπηρεσίες στὸ Ἔθνος

Πρωτοπρεσβύτερου Θωμᾶ Βαμβίνη

Στόν τόπο μας τά τελευταῖα χρόνια παρουσιάζονται δυό τάσεις μέ χαρακτήρα “ἑλληνοκεντρικό”, πού ἀλλοιώνουν οὐσιώδη στοιχεῖα τῆς παραδόσεώς μας. Ἡ μία ἔχει προσανατολισμό καθαρά εἰδωλολατρικό καί ἀμφισβητεῖ εὐθέως τόν Χριστιανισμό, ἐπαναλαμβάνοντας τόν Ἰουλιανό τόν παραβάτη. Ἡ ἄλλη περιχαρακώνει τήν Ὀρθοδοξία σέ ἐθνικά σύνορα, ἀγνοώντας τίς πραγματικές διαστάσεις τῆς ζωῆς της καί τήν παγκοσμιότητα τοῦ κηρύγματός της. Ἡ δεύτερη τάση - γιά τήν ὁποία θά γίνη λόγος στή συνέχεια - συνδέεται μέ τήν ἀπώλεια τῶν κριτηρίων τῆς ἁγιότητας, γι’ αὐτό ταυτίζει τά βασανιστήρια ὁρισμένων ἡρώων μέ τά μαρτύρια τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καί τιμᾶ αὐτούς τούς Ἐθνομάρτυρες ὡς ἁγίους Μάρτυρες. Μέσα στήν ἴδια νοοτροπία ἡ ἀγάπη τῆς Πατρίδας - τό ἐνδιαφέρον γιά τήν σωτηρία τῆς - δικαιολογεῖ ἀκόμη καί τήν παραχάραξη τῆς πίστεως (τήν ὑπογραφή γιά παράδειγμα τῆς ἕνωσης μέ τούς παπικούς, πού δέχθηκε ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος) χωρίς αὐτό νά ἔχει ἐπιπτώσεις στήν ἁγιότητα τοῦ παραχαράκτη. Ἀλλά, ἄν αὐτός πού ἀγαπᾶ τόν πατέρα ἤ τήν μητέρα περισσότερο ἀπό τόν Χριστό δέν εἶναι ἄξιός Του, πολύ περισσότερο αὐτός πού στηρίζει τήν σωτηρία τῆς πατρίδας μόνο σέ ἀνθρώπινες δυνάμεις καί βάζει τό συμφέρον τῆς πάνω ἀπό τήν καθαρότητα τῆς πίστεως, δέν μπορεῖ νά ὀνομασθῆ ἅγιος Μάρτυρας καί νά τιμᾶται μέ τροπάρια ἀπό τήν Ἐκκλησία. Εἶναι ἕνας ἐθνικός ἥρωας - παρά τίς ἀστοχίες του - πού τό ἔθνος τοῦ ὀφείλει τιμή. Ἡ ἐμβέλειά του, ὅμως, εἶναι περιορισμένη, δέν ἔχει τήν Χάρη καί τήν παγκοσμιότητα ἑνός Ἁγίου.

Πρέπει νά τονισθῆ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν περιορίζεται ἀπό ἐθνικά σύνορα καί οἱ Ἅγιοί της δέν εἶναι ἁπλοί ἐθνικοί ἥρωες. Μέ τήν ζωή καί τόν θάνατό τους μαρτυροῦν ὅτι ὁ Θεός ἐνηνθρώπησε καί σαρκοφόρος νίκησε τόν θάνατο. Τό μήνυμά τους δηλαδή εἶναι θεολογικό καί παγκόσμιο. Εἶναι μιά κλήση σέ κάθε ἄνθρωπο νά γίνη κοινωνός τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς ζωῆς πού δέν κυριεύεται ἀπό τό θάνατο.

Ἀπό πολλούς γίνεται λόγος γιά τήν οἰκουμενικότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τήν ὁποία συνδέουν μέ τήν φιλοσοφία, τήν τέχνη καί τήν ἐπιστήμη τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Πρέπει ὅμως νά γίνη κατανοητό ὅτι ἡ οἰκουμενικότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὀφείλεται στήν σύνδεσή του μέ τήν Ὀρθοδοξία. Γιά τήν Ὀρθοδοξία μᾶς ἀγαποῦν, ἀλλά καί γι’ αὐτήν μας μισοῦν οἱ ἄνθρωποι πού βρίσκονται ἔξω ἀπό τά σύνορά μας. Ὅσοι μᾶς λένε καλά καί μεγάλα λόγια θαυμάζοντας τήν ἀρχαία Ἑλλάδα, παραθεωρώντας ὅμως τήν χριστιανική συνέχειά μας, τό Βυζάντιο καί τήν τουρκοκρατία, τήν ἔνδοξη καί τήν πονεμένη Ρωμηοσύνη, μαρτυροῦν τήν ἀπόρριψη τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας καί τό μίσος ἤ τήν ἄγνοια τοῦ ἄμεσου παρελθόντος μας. Οἱ ἐχθροί του Ἑλληνισμοῦ δέν φοβοῦνται τόν ἑλληνισμό τῶν δυτικόπληκτων διαφωτισμένων, πού ἦταν καί εἶναι προσηλωμένοι μόνο στήν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἀλλά τόν ἐκχριστιανισμένο ἑλληνισμό τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καί ὅλων των Νεομαρτύρων, πού εἶναι καρποί τοῦ ἡσυχασμοῦ τοῦ 14ου αἰώνα.

Γι’ αὐτό εἶναι μεγάλο ἐθνικό λάθος νά ἀντικαθιστοῦμε τά κριτήρια τῆς ἁγιότητας - τήν ὀρθόδοξη ζωή καί διδασκαλία, τήν Χάρη τῶν Λειψάνων, τά θαύματα - μέ τόν ἡρωισμό στά πεδία τῶν μαχῶν καί τίς ποικίλες ὑπηρεσίες πρός τό ἔθνος. Ἔτσι συρρικνώνουμε πνευματικά τόν Ἑλληνισμό, τόν ἀποκόπτουμε ἀπό τήν πίστη τῶν ἁγίων Πατέρων καί τήν οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Εἶναι λάθος νά “ἁγιοποιοῦμε” ἀνθρώπους κατά τίς εὐαισθησίες μας. Ὁ Θεός ἀποκαλύπτει τούς Ἁγίους Του, ὅπως καί ὅποτε θέλει, καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, πού μετέχει τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀναγνωρίζει τήν ἁγιότητα.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΙ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ

  • Προβολές: 3142