Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Ὁ φόβος τῆς ἀσθένειας

Ἡ νέα ἀσθένεια ἐξαπλώνεται παντοῦ καὶ προκαλεῖ πανικὸ στοὺς ἀνθρώπους. Ὁ φόβος ἔχει ἐπεκταθῇ μαζὶ μὲ τὴν ἀσθένεια σὲ ὅλον τὸν κόσμο καὶ ὅλοι ἀνησυχοῦν, προσπαθοῦν δὲ νὰ βροῦν τὸν κατάλληλο τρόπο γιὰ νὰ μὴν ἀρρωστήσουν ἀπὸ αὐτήν.

Βέβαια, δὲν εἶναι ἡ μοναδικὴ ἀσθένεια ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα στὸν κόσμο. Ἄλλωστε, ὅπως ἰσχυρίζονται ὅσοι γνωρίζουν τὰ θέματα, πολλοὶ ἀσθενεῖς στὰ Νοσοκομεῖα δὲν πεθαίνουν ἀπὸ τὶς ἀσθένειες γιὰ τὶς ὁποῖες εἰσήχθησαν σὲ αὐτά, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς ἐνδονοσοκομειακὲς λοιμώξεις. Οἱ λοιμώξεις, ποὺ ἔχουν σχέση καὶ μὲ τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα τοῦ ὀργανισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ὑπῆρχαν πρὶν τὴν ἐμφάνιση τῆς νέας ἀσθένειας ἡ ἀσθένειας τῶν χοίρων καὶ θὰ ὑπάρξουν καὶ μετὰ τὴν εὕρεση τοῦ καταλλήλου φαρμάκου γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή της.

Τὸ ἐρώτημα, ὅμως, ποὺ τίθεται εἶναι γιατί ὁ ἄνθρωπος φοβᾶται τὴν ἀσθένεια γενικά. Δύο εἶναι τὰ σημεῖα, μεταξὺ τῶν ἄλλων, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ θιγοῦν στὸ σημείωμα αὐτό.

Τὸ πρῶτο εἶναι ὅτι ἡ ἀσθένεια δὲν εἶναι φυσικὸ φαινόμενο, ἀλλὰ εἶναι ἕνα παρὰ φύση γεγονός, ἕνα παράσιτο στὴν ἀνθρώπινη φύση. Ἡ θνητότητα εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Θεὸς δὲν ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο μὲ ἀσθένειες, ἀλλὰ κατὰ πάντα ὑγιῆ. Ἡ ἀσθένεια ἦλθε στὸν ὀργανισμό μας μετὰ τὴν διάπραξη τῆς ἁμαρτίας, μετὰ τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔτσι, ἡ παρὰ φύση κατάσταση τῆς ἁμαρτίας δημιουργεῖ φόβο.

Τὸ δεύτερο σημεῖο εἶναι ὅτι ὁ φόβος τῆς ἀσθένειας, στὸ βάθος του, κρύβει τὸν φόβο τοῦ θανάτου. Ὅταν βλέπουμε κάτι νὰ γίνεται στὸ σῶμα μας, ἀμέσως ἀναδύεται τὸ ἐρώτημα: «Μήπως πεθάνω; Μήπως αὐτὴ ἡ ἀσθένεια μὲ ὁδηγήσει στὸν θάνατο;».

Ὁ φόβος τοῦ θανάτου δημιουργεῖ πολλὰ ὑπαρξιακὰ καὶ κοινωνικὰ προβλήματα. Γιὰ παράδειγμα, ἡ συσσώρευση τοῦ πλούτου, τὰ συντάξιμα χρόνια, οἱ ποικίλες ἀσφαλίσεις ἔχουν ὡς ἀφετηρία τὴν ἀντιμετώπιση τῶν γηρατειῶν καὶ τελικὰ τὸν φόβο τοῦ θανάτου. Παντοῦ βλέπει κανεὶς τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ γηρατειά τους.

Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ φόβος τοῦ θανάτου ἔχει πολλὲς αἰτίες. Ἡ μία αἰτία εἶναι ἡ λύπη γιὰ τὴν ἀποχώρηση ἀπὸ τὴν ζωὴ αὐτή, μὲ τὴν ὁποία ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων εἶναι ταυτισμένη καὶ τὴν ὁποία θεωρεῖ ὡς τὴν μόνη ἀξία. Οἱ φιλήδονοι ἄνθρωποι θεωροῦν ὡς ὑπεραξία ὅ,τι τοὺς προσφέρουν οἱ αἰσθήσεις καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ τοῦ παρόντος βίου. Ἡ ἄλλη αἰτία εἶναι ὅτι μερικοὶ ἄνθρωποι δὲν πιστεύουν στὴν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς μετὰ τὴν ἔξοδό της ἀπὸ τὸ σῶμα, ἀφοῦ θεωροῦν τὸν θάνατο ὡς τὸ τέλος ὅλης τῆς ζωῆς καὶ μὲ αὐτὸν ὁδηγεῖται ὁ ἄνθρωπος στὸ ἀπόλυτο μηδέν. Καὶ μία τρίτη αἰτία τοῦ φόβου τοῦ θανάτου, κυρίως γι’ αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν στὴν ζωὴ μετὰ τὸν θάνατο, εἶναι ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ, λόγῳ τῶν τύψεων καὶ τῶν ἐνοχῶν ποὺ προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει στὸν Θεὸ καὶ σὲ ὅσα Ἐκεῖνος μᾶς ἀπεκάλυψε γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ τὴν ἀγάπη Του γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γνωρίζει καὶ νὰ ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὶς τύψεις τῆς συνειδήσεως καὶ νὰ ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὸν φόβο τῆς ἀσθένειας καὶ τοῦ θανάτου. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε στοὺς ἁγίους ἀνθρώπους, ποὺ ζοῦν μὲ τὴν αἴσθηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, τὴν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου, μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς συνάντησης μὲ τὸν Θεό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους, τὴν μετάβαση στὴν ἀληθινὴ Πατρίδα.

Πρέπει νὰ φροντίζουμε γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος, γιατί εἶναι καὶ αὐτὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ πάνω ἀπὸ ὅλα πρέπει νὰ ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τὸ ἄγχος καὶ τὸν φόβο τοῦ θανάτου, μὲ τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ στὴν αἰώνια ζωή.

Ν.Ι.