Skip to main content

Ὁ ἀείμνηστος Ἀραχωβίτης προσμονάριος Λάμπρος Κ. Τσαρούχης

Γιώργου Ἀν. Γαλανόπουλου, Δικηγόρου παρ' Ἀρείω Πάγω

Δὲν πέρασαν 4 μῆνες ἀφ’ ὅτου ἔφυγε ἀπὸ τὴ ζωὴ ὁ 94χρονος εὐλαβὴς Ἀραχωβίτης οἰκογενειάρχης Βασίλειος Κ. Τσαρούχης καὶ τὴν Μεγάλη Πέμπτη ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους καὶ ὁ 89χρονος ἄγαμος, ἀγαπημένος ἀδελφός του, Λάμπρος Κ. Τσαρούχης, ἡ κηδεία τοῦ ὁποίου ἔγινε τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ στὴν ὡς ἄνω Ἱερὰ Μονὴ καὶ τὸ ἄγγελμα τοῦ θανάτου του προκάλεσε συγκίνηση σὲ ὅλους τους Ἀραχωβίτες.

Γεννήθηκε στὴν Ἀράχωβα σὲ πολὺ δύσκολα χρόνια καὶ μεγάλωσε μέσα στὴν φτώχεια, στὴν πείνα καὶ στὶς στερήσεις, ἐργαζόμενος σκληρὰ γιὰ νὰ ἐπιβιώση. Ὁ Λάμπρος Τσαρούχης ἦταν ἕνας καλόκαρδος, φιλόξενος, πρόσχαρος καὶ εὐλαβέστατος ἄνθρωπος, ποὺ δὲν λησμονοῦσε τὸ χωριό του, τὴν Ἀράχωβα, καὶ τοὺς συντοπῖτες του καὶ ἤθελε πάντα νὰ μαθαίνη γιὰ τὴν πρόοδό τους. Στὸ πατρικό, φτωχικὸ καὶ ταπεινὸ σπιτάκι του εἶχε φιλοξενήσει πρὶν 20 χρόνια τὸν τότε Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἀλέξανδρο (νῦν Μαντινείας), ὅταν εἶχε ἐπισκεφθῇ γιὰ πρώτη φορὰ τὸ χωριό μας, γιὰ νὰ λειτουργήση καὶ νὰ εὐλογήση τοὺς πιστούς. Ἀγαποῦσε πολὺ τὸν ἀσκητικώτατο Ποιμενάρχη μᾶς κ. Ἰερόθεο, τὰ θεολογικὰ συγγράμματα τοῦ ὁποίου «ρουφοῦσε ὡς διψασμένη ἔλαφος» καὶ γενικῶς εὐλαβεῖτο ὅλους τοὺς κληρικούς.

Ἀπὸ τὴν νεανική του ἡλικία εἶχε μεγάλη ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ Μοναστήρια. Βοηθοῦσε στὸ Ψαλτῆρι καὶ σὲ ὅ,τι χρειαζόταν ὁ Ἁγ. Νικόλαος, τὰ παρεκκλήσια καὶ τὰ ἐξωκκλήσια τῆς Ἀράχωβας. Ἔδειχνε μεγάλο ἐνδιαφέρον καὶ ἀξιοζήλευτη προσφορά, πηγαίνοντας πάντα πρῶτος, παρὰ τὶς κινητικές του δυσχέρειες, μὲ τὶς δυὸ μαγκοῦρες του καὶ φεύγοντας τελευταῖος, γιὰ νὰ διαβάση καὶ τὴν Θεία Μετάληψη.

Ἕνα ἀποδεικτικὰ μεγάλο θρησκευτικὸ Κέντρο, Προχριστιανικὸ καὶ Χριστιανικό, ὅπως ἦταν καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἡ Ἀράχωβα, κατὰ τὸν Μητροπολίτη μας καὶ κατὰ κοινὴ παραδοχή, ἀνέδειξε μεγάλες ἐκκλησιαστικὲς μορφές, ὅπως ἦταν καὶ ὁ ἀείμνηστος Προσμονάριος Λάμπρος Κ. Τσαρούχης, ποὺ ἐξεμέτρησεν ὁσιακῶς τὸ ζῆν καὶ δὴ στὸ Ἅγιον Ὅρος.

Ὅλοι οἱ Ἀραχωβίτες καὶ οἱ κοντοχωριανοὶ ἱερεῖς, ἀκόμη καὶ ὅσοι δὲν ζοῦν πιά, πολλοὶ ἡγούμενοι, μοναχοὶ καὶ Ἀρχιερεῖς, τὸν εἶχαν μέσα στὴν καρδιά τους, γιατί ἦταν ἕνας πολύτιμος βοηθὸς καὶ συνεργάτης στὸ ἐκκλησιαστικὸ ἔργο τους. Ὅμως ἡ ἄδολη καὶ ἀφιλοκερδὴς προσφορά του δὲν ἦταν μόνο γιὰ τὸ χωριό του, γιατί ξεπέρασε τὰ ὅριά του καὶ σὲ ἄλλους ἱεροὺς τόπους καὶ μοναστήρια. Προσέφερε γιὰ πάρα πολλὰ χρόνια ἀνιδιοτελῆ ἐργασία καὶ ὑπηρεσία στὶς ἱερὲς Μονὲς Ἀμπελακιωτίσσης καὶ Προυσιωτίσσης, ὡς Προσμονάριος, καὶ ὅλοι τὸν γνώριζαν καὶ τὸν ἐκτιμοῦσαν λόγῳ τοῦ πράου καὶ τοῦ ἁπλοϊκοῦ τοῦ χαρακτῆρα. Εἶχε μεγάλη εὐλάβεια πρὸς τὴν Παναγία μας, μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ βοήθεια τῆς Ὁποίας ἀντιμετώπισε τὶς δυσκολίες τῆς ὑγείας του, πέρα ἀπὸ τὴν ἀναπηρία τῶν ποδιῶν του σὲ ἀτύχημα.

Ἀπὸ τὸ 2000 εἶχε ἐγκατασταθῇ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους ὅπου ὁ ἡγούμενος καὶ οἱ Πατέρες τὸν περιέβαλλαν μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ στοργή. Στὴν Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου ὡς γνωστὸν εἶναι ἡ θαυματουργὸς εἰκόνα τῆς Παναγίας της Γοργοεπηκόου, στὴν ὁποία θερμὰ προσευχόταν νυχθημερὸν ὁ καλοκάγαθος Μπαρμπα-Λάμπρος, ὅπως ὅλοι τὸν ἀποκαλοῦσαν, γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ γιὰ ὅλους μας καὶ ἐκτελοῦσε μὲ μεγάλη προθυμία καὶ αὐταπάρνηση τὸ διακόνημα ποὺ τοῦ εἶχε ἀνατεθῇ. Ὡς Προσμονάριος ποὺ ἔμενε μέσα στὴ Μονή, ἀκολουθοῦσε τὸ πρόγραμμα τοῦ Κοινοβίου καὶ προσέφερε τὶς ὑπηρεσίες του ἀγογγύστως, παρὰ τὰ γεράματα καὶ τὴν κλονισμένη ὑγεία του. Ἦταν Χριστιανὸς τῆς προσφορᾶς, μὲ ἁπλοὺς τρόπους καὶ παρὰ τὸ ὅτι δὲν ἤξερε γράμματα τῆς θύραθεν παιδείας, εἶχε φιλοσοφήσει τὴν ζωὴ καὶ γνώριζε πολὺ καλὰ τὸν προορισμό του.

Ἀγαποῦσε ὅλους τοὺς χωριανούς του καὶ πόθος του ἦταν νὰ συνδεθοῦν μὲ τὴν Ἐκκλησία, τὴν Ἱερὰ Ἐξομολόγηση καὶ τὴν Θεία Κοινωνία. Ἡ σκέψη του ἐστρέφετο συχνὰ στὴν Ἀράχωβα, ὅπου γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε. Ἔγραφε χαρακτηριστικὰ πρὶν 2 χρόνια: « Ὀγδόντα ἑπτὰ ὁλόκληρα χρόνια ἔζησα μαζὶ μὲ τοὺς χωριανούς μου καὶ θέλω νὰ μαθαίνω τί γίνονται καὶ πὼς πορεύονται». Μὲ ὅποιον προσκυνητὴ ἔβρισκε ἔστελνε χαιρετίσματα καὶ εὐλογίες πρὸς ὅλους, εἰκόνες καὶ φυλλάδια. Ἀλλὰ καὶ οἱ Ἀραχωβίτες τοῦ φέρονταν μὲ πολὺ σεβασμὸ καὶ τιμή, γιατί ἦταν σεμνός, εὐλαβὴς καὶ ἰδιαίτερα ἀγαπητὸς σὲ ὅλους, χωρὶς ποτὲ νὰ κατακρίνη κανέναν ἡ νὰ συμπεριφερθῇ σκληρὰ καὶ ἄκαρδα, ἀφοῦ ζοῦσε μιὰ ἁγία ζωή, μὲ ἀδιάλλειπτη προσευχὴ καὶ νηστεία, ἀρκούμενος στὰ ἀπολύτως καὶ βιολογικῶς ἀναγκαῖα.

Ἡ τελευταία τοῦ προσφορὰ ἦταν τὰ ἀσημένια καντήλια, ποὺ κοσμοῦν τὴν Ἁγία Τράπεζα στὸν ἐνοριακὸ ναὸ τοῦ πολιούχου τῆς Ἀράχωβας, τοῦ Ἁγίου Νικολάου, μιὰ ἀκόμη μαρτυρία γιὰ νὰ τὸν ἐνθυμούμαστε ὅλοι οἱ χωριανοί του.

Ἂς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του καὶ ἂς πρεσβεύει γιὰ ὅλους μας στὴν Ἄνω Ἱερουσαλήμ.–

  • Προβολές: 2892