Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: «Ζεῦγος Ἁγιόλεκτον» Ἀκύλας καὶ Πρίσκιλλα, 13 Φεβρουαρίου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Οἱ Ἀπόστολοι Ἀκύλας καί Πρίσκιλλα ἤσαν ἕνα εὐλογημένο ἀνδρόγυνο. Κατάγονταν ἀπό τόν Πόντο καί κατοικοῦσαν στήν Κόρινθο. Ἤσαν καί οἱ δύο σκηνοποιοί στό ἐπάγγελμα καί εἶχαν τήν μεγάλη εὐλογία στήν ζωή τους νά γνωριστοῦν μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὅταν ἐκεῖνος πῆγε στήν Κόρινθο. Τόν φιλοξένησαν στό σπίτι τους καί ἐργάζονταν μαζί, ἀφοῦ ἤσαν ὁμότεχνοι. Ὅπως εἶναι γνωστόν ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν γιά νά ἐξασφαλίζη τά καθημερινά ἔξοδά του καί νά μήν ἐπιβαρύνη κανέναν, ἀσκοῦσε τό ἐπάγγελμα τοῦ σκηνοποιοῦ. Οἱ ἅγιοι Ἀκύλας καί Πρίσκιλλα συνδέθηκαν μαζί του καί ἔγιναν ἔμπιστοι φίλοι καί συνεργάτες του. Ἦταν γι’ αὐτούς ἀπλανής διδάσκαλος καί φωτισμένος πνευματικός Πατέρας. Τό ὅτι δέν εἶχαν σαρκικά παιδιά τούς διευκόλυνε, σίγουρα, στίς μετακινήσεις τους καί τούς ἔδωσε τήν δυνατότητα νά τόν ἀκολουθήσουν σέ διάφορες περιοδεῖες του. Τόν διακονοῦσαν καί συγχρόνως τρέφονταν μέ τά ζωήρρυτα νάματα τῆς θεόπνευστης διδασκαλίας του. Σέ μερικές ἐπιστολές του, ὅπως στήν Ἅ' πρός Κορινθίους καί στήν Β' πρός Τιμόθεον, τούς στέλλει χαιρετισμούς. Στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ τούς ἐπαινεῖ καί τούς εὐχαριστεῖ ὁ ἴδιος προσωπικά, ἀλλά καί ἐκ μέρους τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν, γιά τήν αὐταπάρνηση καί τήν ἀνιδοτελή τούς ἀγάπη. «Χαιρετῆστε τήν Πρίσκιλλαν καί τόν Ἀκύλαν, τούς συνεργάτας μου ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, οἱ ὁποῖοι χάριν τῆς ζωῆς μου ἐκινδύνευσαν νά ἀποκεφαλισθοῦν καί τούς ὁποίους ὄχι μόνον ἐγώ εὐχαριστῶ, ἀλλά καί ὄλαι αἵ Ἐκκλησίαι τῶν ἐθνῶν» (κέφ. ἰστ', 3-4).

Μελετώντας τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, πού συνέγραψε ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, τούς βλέπουμε μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο στήν Συρία καί κατόπιν στήν Ἔφεσο. Μάλιστα στήν Ἔφεσο συναντήθηκαν μέ τόν Ἀπολλώ, τόν ὁποῖον ἐπῆραν κοντά τους καί τοῦ ἀνέπτυξαν ἀκριβέστερα τήν «ὁδόν τοῦ Θεοῦ». Ὁ Ἀπολλώ ἦταν φλογερός κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά δέν γνώριζε τά περί τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματατος, «δί’ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῶν Ἀποστόλων», στούς βαπτιζομένους. Αὐτός ἐγνώριζε μόνον τό βάπτισμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, τό ὁποῖο ὅμως ἦταν βάπτισμα μετανοίας.

Λαμβάνοντας ἀφορμή ἀπό τόν βίο καί τήν πολιτεία τοῦ ἁγίου αὐτοῦ ἀνδρογύνου πολλά μποροῦμε νά ἀναπτύξουμε. Περιοριζόμαστε ὅμως στά παρακάτω:

Πρῶτον, τό γεγονός ὅτι δέν εἶχαν ἀποκτήσει παιδιά δέν ἔπαιξε ἀρνητικό ρόλο στήν ζωή τους καί δέν στάθηκε ἱκανό νά παγώση τήν ἀγάπη τους καί νά ψυχράνη τίς μεταξύ τους σχέσεις, ὅπως συμβαίνει, δυστυχῶς, σέ πολλές περιπτώσεις. Καί τοῦτο γιατί ἡ ποιότητα τῆς ἀγάπης τούς ἦταν τέτοια, πού δέν ἦταν δυνατόν νά ἐπηρεασθῆ ἀπό αὐτό τό γεγονός. Ἦταν ἀληθινή ἀγάπη, ἀνιδιοτελής καί ὄχι σαρκική καί ἐμπαθής. Ἀγαποῦσαν καί οἱ δύο τόν Θεό καί αὐτή ἡ ἀγάπη τούς ἕνωνε καί μεταξύ τους. Τό γεγονός ὅτι δέν τεκνοποίησαν τό εἶδαν σάν θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἔκαναν ὑπακοή, διατηροῦντες ἔτσι τήν ἐσωτερική εἰρήνη καί τήν ἑνότητα μεταξύ τους.

Βέβαια, τά παιδιά εἶναι καρπός τῆς συζυγίας καί ἡ ἀπουσία τούς δημιουργεῖ ἴσως κάποια προβλήματα. Αὐτό, ὅμως, δέν σημαίνει ὅτι ἡ παρουσία τῶν παιδιῶν στόν γάμο εἶναι χωρίς προβλήματα. Πρέπει νά συνειδητοποιηθῆ ἀπό τούς συζύγους ὅτι τά παιδιά εἶναι καρπός καί ὄχι σκοπός τοῦ γάμου. Γιατί σκοπός τοῦ κατά Χριστόν γάμου, ὅπως καί τῆς κατά Χριστόν παρθενίας, εἶναι ἡ θέωση, ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς. Ὁ γάμος, ὅπως καί ἡ παρθενία εἶναι δύο δρόμοι πού ὁδηγοῦν στό ἴδιο τέλος. Ὅταν τίθεται ἡ τεκνοποι|ἅ ὡς ὁ σκοπός τοῦ γάμου, τότε εἶναι φυσικόν στήν ἀντίθετη περίπτωση νά ὑπάρχη ἀπογοήτευση μέ ὅλα τα ἐπακόλουθα. Ἐάν θεωρεῖται πρόβλημα καί δοκιμασία ἡ ἀπουσία τῶν παιδιῶν στόν γάμο, ἡ παρουσία καί ἡ ἀνατροφή τούς εἶναι στήν πραγματικότητα γολγοθάς καί σταυρός. Ἡ ἀποδοχή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, σέ κάθε περίπτωση, διασφαλίζει τήν ἐσωτερική εἰρήνη καί τήν ἑνότητα μεταξύ των συζύγων. Ἡ ἀνιδιοτελής προσφορά καί ἡ διακονία πρός τούς «ἐλαχίστους ἀδελφούς του Χριστοῦ», συμβάλλει τά μέγιστα στήν ἀπόκτηση ἐσωτερικῆς πληρότητος.

Δεύτερον, τό ὅτι δέχονταν τήν καθοδήγηση καί τίς συμβουλές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στά διάφορα προβλήματα πού ἀναφύονταν στίς μεταξύ τους σχέσεις, αὐτό εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά διασφαλίζεται ἡ μεταξύ τους ἑνότητα καί νά αὐξάνη ἡ ἀγάπη. Καί αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό, τό νά μή φθίνη, δηλαδή, καί νά ξεθωριάζη ἡ ἀγάπη μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου, ἀλλά ἀντίθετα νά αὐξάνεται καί νά δυναμώνη. Τό νά ἔχουν οἱ σύζυγοι πνευματικό Πατέρα καί νά τόν συμβουλεύονται, αὐτό δέν δεσμεύει τήν ἐλευθερία τους. Ἀντίθετα, μάλιστα, τήν διασφαλίζει καί τούς βοηθᾶ νά ἀποφεύγουν τά μεγαλύτερα καί σοβαρότερα λάθη καί νά φθάνουν στήν, κατά τό δυνατόν, ὀρθότερη λύση τῶν διαφόρων προβλημάτων, πού ἀντιμετωπίζουν, κατά καιρούς, στήν ζωή τους. Ὁ πνευματικός Πατέρας ἔχει τήν δυνατότητα νά βοηθᾶ οὐσιαστικά, ἐπειδή τό κάνει μέ τόν φωτισμό τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἐπειδή εἶναι ἔξω ἀπό τό πρόβλημα καί γι’ αὐτό ἔχει τήν δυνατότητα νά βλέπη τά πράγματα καθαρότερα καί νά τά ἀντιμετωπίζη μέ νηφαλιότητα καί ψυχραιμία.

Κατά τήν διάρκεια τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, ὅταν ψάλλεται ὁ «χορός τοῦ Ἠσαΐα», ὁ Ἱερεύς προπορεύεται τῶν Νεονύμφων κρατώντας στά χέρια τοῦ τό Εὐαγγέλιο. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Ἱερεύς, ὡς πνευματικός Πατέρας, πρέπει νά προπορεύεται καί οἱ νεόνυμφοι νά τόν ἀκολουθοῦν, δηλαδή νά τόν συμβουλεύονται καί νά τόν ὑπακούουν. Καί, βέβαια, αὐτός θά πρέπη νά τούς καθοδηγῆ ὄχι βάσει δικῶν τοῦ σκέψεων καί στοχασμῶν, ἀλλά σύμφωνα μέ τό πνεῦμα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου.

Τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου γιά τούς ἁγίους Ἀκύλα καί Πρίσκιλλα: «χάριν τῆς ζωῆς μου ἐκινδύνευσαν νά ἀποκεφαλισθοῦν», φανερώνουν τό μεγαλεῖο της ψυχῆς τῶν Ἁγίων, τόν τρόπο τῆς ζωῆς τους καί τήν ποιότητα τῆς ἀγάπης τους, πού δοκιμάστηκε καί ἄντεξε στίς πιό ἀντίξοες συνθῆκες καί πού μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου αὐξανόταν συνεχῶς καί δυνάμωνε.