Κύριο Θέμα: Προσκεκλημένοι ἀπό τήν Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους - Στὴν ἀγρυπνία τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας
Τό διήμερο 9-10 Νοεμβρίου (28-29 Ὀκτωβρίου μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο) ὁ Σεβασμιώτατος ἐπισκέφθηκε τό Ἅγιον Ὅρος καί συγκεκριμένα τήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Γρηγορίου, προσκεκλημένος ἀπό τήν Ἱερά Μονή καί τόν Καθηγούμενό της Ἀρχιμ. π. Γεώργιο Καψάνη, γιά νά προστῆ τῆς πανηγύρεως στήν μνήμη τῆς προστάτιδος τῆς Ι. Μονῆς, Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας, τῆς ὁποίας τά τίμια καί θαυματουργά λείψανα φυλάσσονται ὡς πολύτιμος θησαυρός σέ εἰδικό παρεκκλήσιο καί μεταφέρονται λιτανευτικά στό καθολικό της Ἱερᾶς Μονῆς τίς ἡμέρες τῆς πανήγυρης.
Οἱ μοναχοί μέ ἐπικεφαλῆς τόν π. Γεώργιο ὑποδέχθηκαν τόν Σεβασμιώτατο στήν πύλη τοῦ μοναστηριοῦ κατά τό ἁγιορειτικό τυπικό: μέ λαμπάδες, μανδύα, θυμιατό• μέ καμπανοκρουσίες καί ψαλμωδίες, μέ δέηση καί μέ λόγο.
Καί ὁ λόγος στό Ἅγιον Ὅρος σπάνια εἶναι μιά τυπική προσφώνηση. Μέ ὁρισμένες μάλιστα προϋποθέσεις συμβαίνει αὐτό πού ἀναφέρει ὁ γέροντας Σωφρόνιος: “...Ἄν ἔχουμε τήν στάση αὐτή (νά νοιώθουμε τελευταῖοι) μαζί μέ προσευχή, κάθε συνάντησή μας ἀποβαίνει “προφητικό γεγονός””. Στήν προοπτική αὐτοῦ του λόγου μίλησε ὁ Καθηγούμενος π. Γεώργιος, ὑποδεχόμενος τόν Σεβασμιώτατο ὡς Ἀρχιερέα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὡς Ἀρχιερέα, λόγοις καί ἔργοις φιλομόναχο, κρύπτοντα ὑπό τόν ἀρχιερατικό μανδύα “τόν θεοφιλῆ μοναχόν”, καί ὡς λόγοις καί ἔργοις μαχητικό ὑπέρ τῆς πίστεως Ἱεράρχη, καί καλώντας τόν νά εὐλογήση τήν “ταπεινήν ἄμπελον ἥν ἐφύτευσεν ἡ πανσθενουργός δεξιά του Κυρίου”. Στήν προοπτική αὐτοῦ του λόγου μίλησε καί ὁ Σεβασμιώτατος, ἀντιφωνώντας: “ὅταν ξεκινοῦσα ἀπό τήν Ναύπακτο γιά νά ἔλθω ἐδῶ στό Μοναστήρι, αἰσθανόμουν βαθύτατα ὅτι δέν ἔρχομαι ὡς Ἐπίσκοπος νά προστῶ τῆς πανηγύρεως, ἀλλ’ ὡς ἐλάχιστός των προσκυνητών”.
Τούς λόγους αὐτούς, καθώς καί τόν πανηγυρικό λόγο, τοῦ ὁποίου τό θέμα ἦταν “πίστη καί ἀγάπη, ἔκφραση τοῦ μαρτυρικοῦ μοναχισμού” δημοσιεύουμε σέ ξεχωριστή στήλη στό κεντρικό τμῆμα τοῦ παρόντος τεύχους.
Κύριος σκοπός τῆς προσκυνηματικῆς αὐτῆς ἐπισκέψεως ἦταν ἡ συμμετοχή στήν πανηγυρική ἀγρυπνία καί ἡ τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας. Συγχρόνως ὁ Σεβασμιώτατος εἶχε τήν εὐκαιρία νά συνομιλήση ἐπί μακροῦ μέ τόν Καθηγούμενο π. Γεώργιο, νά συναντήση παλαιούς ἀγαπητούς μοναχούς, τά πρῶτα του πνευματικά παιδιά πού μόνασαν στόν Ἄθωνα, τόν π. Καλλίνικο, τόν π. Λουκᾶ. Ἐπίσης ἐπισκέφθηκε τούς σχεδόν κατάκοιτους γέροντες μοναχούς, τούς ὁποίους περιθάλπουν καί ὑπηρετοῦν οἱ νεώτεροι. Μοναχούς γνωστούς ἀπό παλαιά, σεβαστούς καί ἀγαπητούς του, τόν π. Ζαχαρία, τόν π. Ἐμμανουήλ, πού βρίσκονται πλέον στήν δύση τῆς βιολογικῆς τους ζωῆς καί στήν ἀνατολή τῆς ἄλλης, τῆς ἀληθινῆς. Ἡ συνάντηση μαζί τους καί ἡ συνομιλία τούς ἦταν πολύ συγκινητική.
Χαρήκαμε ἐπίσης γιά τήν ἀνακαίνιση τῶν χώρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ὅπου μονάζουν ὀγδόντα περίπου μοναχοί καί ἀναπαύονται, σωματικά καί ψυχικά, ἑκατοντάδες προσκυνητές καθημερινά. Ἡ ἀνακαίνιση αὐτή πιστεύουμε ὅτι εἶναι ἔκφραση τῆς Παραδόσεως πού βιώνεται μέσα στόν χῶρο τῆς Μονῆς, καί γι’ αὐτό ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία.
Στό Ἅγιον Ὅρος ἐλάχιστα πράγματα ἀλλάζουν ἐξωτερικά. Ἴσως τά τελευταῖα χρόνια ν’ ἀλλάζουν περισσότερα, ἀλλά σέ σύγκριση μέ τίς ἀλλαγές πού γίνονται στόν “κόσμο” –ἀλλαγές πραγμάτων καί καταστάσεων αἰωνίων– εἶναι μηδαμινές. Παρ’ ὅλη τήν ἐξωτερική αὐτή ἀκινησία ἤ, καλύτερα, ἐξαιτίας τῆς ἐξωτερικῆς αὐτῆς ἀκινησίας, τό Ἅγιον Ὅρος γίνεται ἕνας καθρέπτης ὅπου ἀντικρύζει κανείς σέ κάθε νέο προσκύνημά του ἄν κάτι ἔχει ἀλλάξει πάνω του καί μέσα του. Καί ἄν τυχόν συναισθήματα ἤ ἐντυπώσεις ἀπό τό φυσικό περιβάλλον καί τό “παραμυθένιο” σκηνικό θολώνουν τήν ὅραση, ἡ ἁγιορειτική ἀγρυπνία, ἡ κορωνίδα τῆς λειτουργικῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἔχει τήν δύναμη νά διώξη κάθε ἐπιφανειακό ἐπίθεμα καί νά ἀφήση γυμνό τόν προσκυνητή μπροστά στήν ἐπιφάνεια τοῦ νοεροῦ αὐτοῦ καθρέπτη.
Σ’ αὐτήν τήν κοινή ἴσως ἐμπειρία τῶν προσκυνητῶν τοῦ Ἁγίου Ὅρους ἀναφέρθηκε, μεταξύ των ἄλλων, ὁ Σεβασμιώτατος μέ τόν δικό του τρόπο στήν ὁμιλία του, κατά τήν διάρκεια τῆς πανηγυρικῆς τράπεζας: “Κάθε ἐπίσκεψη (στό Ἅγιον Ὅρος) τήν θεωροῦμε σάν μιά καινούρια μέρα, μιά νέα ἀνατολή τῆς ζωῆς μας. Ἐδῶ ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἴδια αἰώνια κίνηση, οἱ ἀκολουθίες ἔχουν τόν δικό τους ρυθμό, τήν δική τους κίνηση, ἡ ἀγρυπνία ἔχει τά ἴδια τυπικά, πού ἐπαναλαμβάνονται κάθε φορᾶ τά ἴδια, ἀλλά ὅμως εἶναι τόσο διαφορετικά κάθε φορᾶ πού ἐρχόμαστε στό Ἅγιον Ὅρος καί κάθε φορᾶ πού συμμετέχουμε στήν ἁγιορειτική ἀγρυπνία εἶναι πάντοτε καινούρια ἐμπειρία, ἀφοῦ συνδέεται μέ ἕναν θάνατο καί μιά ἀνάσταση...”.
Ἡ σύντομη αὐτή διαμονή καί ἡ συμμετοχή στήν ἁγιορειτική ἀγρυπνία ἦταν μιά μοναδική ἐμπειρία. Καί εὐχαριστοῦμε γι’ αὐτό τόν Καθηγούμενο π. Γεώργιο, καί ὅλους τους μοναχούς, οἱ ὁποῖοι συντονίζονται στό πνεῦμα τῆς ταπεινῆς ἐλευθερίας καί τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης, τήν ὁποία ἀντλοῦν πλούσια μέσα ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση πού διασώζεται στήν Ἱερά Μονή τοῦ ὁσίου Γρηγορίου καί στό Ἅγιον Ὅρος, καί τήν ὁποία ὑποδεικνύει ὁ Γέροντας στούς μαθητές του.
Ἀρχιμ. Κ.Ε.Γ.
- Προβολές: 3591