Ἐκοιμήθη ὁ Ἀρχιμ. π. Γρηγόριος Μπουλούκης

Μέ αἰσθήματα σεβασμοῦ, συντριβῆς καί ὀδύνης πληροφορηθήκαμε τήν πρός Κύριον ἐκδημία τοῦ κατά πάντα σεβαστοῦ καί ἀγαπητοῦ Γέροντα Γρηγορίου.Ἡ ψυχή τοῦ ἀειμνήστου Γέροντα ἀπό νεαρή ἡλικία ἐθέλγετο ἀπό τήν ἀγάπη στόν Δωρεοδότη Χριστό καί τήν εὐλάβεια στήν Παναγία Παρθένο. Ἐτρώθη ἀπό θεῖο ἔρωτα καί γι’ αὐτό ἐγκατέλειψε νωρίς –σέ ἡλικία 22 ἐτών– “καράβια καί δίκτυα”, μητέρα καί ἀδελφούς καί πάντα τα εὐχάριστά του κόσμου καί μετώκησε ἀπό τήν γενέτειρά του Καμαρούλα Ἀγρινίου καί ἐκοινοβίασε στήν Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας τῆς Προυσιωτίσσης. Ἐκεῖ ἔθεσε τόν ἑαυτό τοῦ ὑπό τήν πνευματική καθοδήγηση καί σκέπη τοῦ ἀειμνήστου Γέροντός του Γερμανοῦ Σταθογιάννη, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Ἡ παραμονή του σέ αὐτήν ὑπῆρξε πνευματική. Βίωσε τήν ἀγγελομίμητη πολιτεία καί ἀνεδείχθηκε “λύχνος πάμφωτος”.

Ἐκάρη μοναχός το ἔτος 1958. Χειροτονήθηκε Ἱεροδιάκονος τό 1960 καί Ἱερέας τό 1963 ἀπό τόν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Εὐρυτανίας κ.κ. Δαμασκηνό καί διορίσθηκε Ἡγούμενος τό 1963. Στήν ἡγουμενία ἔμεινε μέχρι τό ἔτος 1973.

Στήν συνέχεια διετέλεσε Ἡγούμενος στήν Ἱερά Μονή Ἀμπελακιωτίσσης κατά τό διάστημα 1974-1985. Ἀπό τό ἔτος 1985 μέχρι τήν ἀσθένειά του περιόδευε ὡς Ἱεροκήρυκας στήν περιοχή τοῦ Ἁγίου Βλασίου.

Ἁπλός καί ἄδολος στήν ψυχή, ταπεινός καί εὐπειθής, συνεπής καί ἀφοσιωμένος στά μοναχικά του καθήκοντα καί τίς ἀκολουθίες. Ὁ ἀείμνηστος Γέρων Γρηγόριος ὑπῆρξε ὑπόδειγμα ἀγάπης καί πραότητος. Ταπεινός καί μετριόφρων. Διακρινόταν γιά τήν ὀσιακή ἁπλότητα καί ταπεινότητα τοῦ πνεύματος καί τῆς καρδίας του, ἡ ὁποία συνδιαζόταν μέ σύνεση καί φρόνηση.

Ὑπῆρξε πιστός τηρητής τῶν παραδόσεων, ἐργατικός, ἀφιλάργυρος, διδακτικός, μακρόθυμος, ὑπομονετικός, ἀγάπησε τήν ἀφάνεια καί ὁ θάνατός του μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι “ἱδρώτων ἀντίδοσις, ἀμοιβή παλαισμάτων καί στέφανος”.

Πάντοτε σκεπτόταν τόν θάνατο. Ὅλη ἡ ζωή ἦταν μιά προετοιμασία γιά τήν ὥρα τοῦ θανάτου.
Ἰώβειος ἦταν ἡ ὑπομονή του στήν ἀσθένειά του. Ἀγόγγυστα τήν ὑπέμεινε καί ἔλεγε ὅτι “μέ τήν ἀρρώστια αὐτή ἡ Παναγία μέ προετοιμάζει γιά τήν κρίση τοῦ Θεού”.

Κατά τήν διάρκεια τῆς ἀσθενείας τοῦ ἔλεγε ὅτι εἶχε δεῖ σάν ὅραμα νά πηγαίνη στόν τάφο τῆς μάνας του καί τῆς ἔλεγε νά ἑτοιμάση τόν τόπο πού ἦταν αὐτή γιά νά μπορέση νά τακτοποιηθῆ καί αὐτός. Σημειωτέον ὅτι ὁ τόπος πού εἶναι ὁ τάφος τῆς εἶναι πολύ στενός. Ἔτσι λοιπόν καί ἔγινε• ἐνῶ εἶχε κανονιστῆ νά ἐνταφιαστῆ πίσω ἀπό τόν Ἱερό του Κοιμητηριακοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς “διά λόγους τινάς” ἔγινε ὁ ἐνταφιασμός του στόν τάφο πού ἦταν καί ἡ μητέρα του.

Ὁ ἀξιοσέβαστος Γέροντας Γρηγόριος τήν παραμονή τῆς κοιμήσεώς του φώναξε κάποιο πνευματικό του τέκνο, πού εἶχε ὁρίσει σάν ἐκτελεστῆ τῆς διαθήκης του, καί τοῦ εἶπε: “αὔριο θά πεθάνω, θέλω ἐσύ νά κρατήσης τόν ἐπιστήθιο σταυρό τοῦ γέροντός μου Γερμανοῦ καί τόν δικό μου νά τόν δώσεις στόν Π.Κ.”.

Λίγα λεπτά πρίν φτερουγίση ἡ ψυχή τοῦ φώναξε κοντά του τήν γυναίκα πού τόν διακονοῦσε καί τῆς εἶπε: “Σήμερα θά πεθάνω. Θέλω νά σέ εὐχαριστήσω πού ἐπί δεκατρεῖς μῆνες μέ διακονοῦσες. Νά ἔχης τήν εὐχή τοῦ Θεοῦ καί τήν δική μου καί ἐσύ καί τά παιδιά σού”. Ὕστερα γύρισε τό πρόσωπό του στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί εἶπε: “Χριστέ μου ἐγώ εἶμαι ἕτοιμος• δέν ἔχω τίποτε, πάρε μέ”. Κύλισαν δύο δάκρυα ἀπό τά μάτια του καί ἡ ψυχή τοῦ μετέβη πρός τήν αἰώνια Πατρίδα, “τήν μένουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καί δημιουργός ὁ Θεός”, σέ αὐτή, τήν ὁποία ὁ Γέροντας Γρηγόριος ἐπιζητοῦσε διακαῶς ἀπό τά νεανικά του χρόνια.

Ἕνα θαυμαστό ἐπίσης γεγονός εἶναι ὅτι τό σκήνωμά του δέν εἶχε πάθει δυσκαμψία ἕως καί τήν ὥρα τῆς ταφῆς του, γεγονός πού παρατηρεῖται μόνο στούς Μοναχούς του Ἁγίου Ὅρους. Ὅσοι εἴχαμε τήν εὐλογία νά συνδεθοῦμε μαζί του, πενθοῦμε καί αἰσθανόμαστε ἔντονη τήν ἔλλειψη τῆς σωματικῆς παρουσίας του. “Ως ἔδοξε” ὅμως “τῷ Θεῶ, οὕτω καί ἐγένετο”.

Θλιβόμαστε “οὐχί ὡς οἱ λοιποί, οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα”, ἀλλ’ ἔχοντες τήν βεβαιότητα ὅτι ὁ Γέροντας Γρηγόριος “τελειωθῆς ἐν ὀλίγω ἐπλήρωσεν χρόνους μακρούς, ἀρεστή γάρ ἐν Κυρίω ἡ ψυχή αὐτού” καί εὑρίσκεται ἤδη δεδικαιωμένος στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ ἀφήνοντάς μας ἀνάμνηση ἀγαθή καί ὑπόδειγμα πνευματικότητας καί ἁγιότητας.
Ἱερομόναχος Καλλίνικος Γ.