Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἁγία Ἀλεξάνδρα ἡ βασίλισσα καί οἱ ἀκόλουθοί της Ἀπολλώς, Ἰσαάκιος καί Κοδράτος, 21 Ἀπριλίου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Ἡ ἁγία Ἀλεξάνδρα ἦταν σύζυγος τοῦ διώκτη τῶν Χριστιανῶν Διοκλητιανοῦ. Σέ ἀντίθεση, ὅμως, μέ ἐκεῖνον, πού ἦταν «φίλος τῆς βίας καί τοῦ αἵματος», αὐτή ἦταν ἄνθρωπος εὐγενής, εὐαίσθητος, καλοπροαίρετος καί «διακρινόταν γιά τήν εὔσπλαγχνη καί φιλάνθρωπη ζωή της». Ἀπό κάποια Χριστιανή γυναίκα διδάχθηκε τήν πίστη στόν Χριστό. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού τήν καθοδηγοῦσε στήν ὁδό τῆς σωτηρίας, αὐξήθηκε μέσα της, ὅταν βρέθηκε μπροστά στό μαρτύριο τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, καί τόν εἶδε νά παραμένη ἄτρωτος ἀπό τήν λόγχη καί τόν τροχό. Τότε αἰσθάνθηκε μέσα της «τήν πνοή καί τήν ὁρμή τῆς πίστεως στόν Χριστό», γι’ αὐτό καί παρεκάλεσε τόν αὐτοκράτορα σύζυγό της νά πάψη τούς διωγμούς ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν. Ταυτόχρονα ὁμολόγησε τήν πίστη της στόν Χριστό, ἀλλά καί διεκήρυξε ὅτι καταγγέλλει μπροστά στόν ἀληθινό Θεό ὅλους τούς διῶκτες τῶν Χριστιανῶν.

Ὁ Αὐτοκράτορας στήν ἀρχή νόμισε ὅτι ἡ σύζυγός του ἔχασε τά λογικά της. Ἐκείνη, ὅμως, διαμαρτυρήθηκε καί εἶπε ὅτι ἔχει σώας τά φρένας, καί ἐπανέλαβε μέ περισσή ἀνδρεία τήν ὀμολογία της. Τότε ὁ Διοκλητιανός, φανερά ἐξοργισμένος, διέταξε νά τήν φυλακίσουν, γιά νά ἀποφασίση στήν συνέχεια τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά τήν θανατώση. Τό κελλί τῆς φυλακῆς στό ὁποῖο τήν ἔκλεισαν εἶχε ἁγιασθῆ ἀπό τίς προσευχές δεκάδων ἤ καί ἑκατοντάδων μαρτύρων, καί αὐτό ἀποδείχθηκε γι’ αὐτήν μεγάλη εὐλογία, ἀφοῦ ἡ παραμονή της σέ αὐτό τήν βοηθοῦσε στήν προσευχή, σέ ἀντίθεση μέ τό σπίτι της πού ἀποτελοῦσε «φωλεά τῶν δαιμόνων».

Ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι ὁ σύζυγός της θά τήν θανατώση μαζί μέ τόν ἅγιο Γεώργιο, τότε γιά νά μή ἐπιβαρυνθῆ ἡ ψυχή του μέ ἕνα ἀκόμη ἔγκλημα, αὐτό τῆς συζύγου του, παρεκάλεσε μέ θέρμη τόν Χριστό νά παραλάβη τήν ψυχή της. Ὁ Χριστός εἰσάκουσε τήν προσευχή της καί παρέλαβε τήν ψυχή της καί τήν κατέταξε, «ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων» Του.

Ἡ ὁμολογία τῆς ἁγίας Ἀλεξάνδρας, καθώς καί ὁ τρόπος τῆς ἐξόδου της ἀπό τόν πρόκαιρο αὐτόν βίο, συγκίνησε τούς τρεῖς ἀκολούθους της, ἤτοι τόν Ἀπολλώ, τόν Ἰσαάκιο καί τόν Κοδράτο, οἱ ὁποῖοι ὁμολόγησαν καί αὐτοί τήν πίστη τους στόν Χριστό καί στήν συνέχεια μαρτύρησαν. Τόν Κοδράτο τόν ἀποκεφάλισαν, ἐνῶ τούς ἄλλους δύο, τόν Ἀπολλώ καί τόν Ἰσαάκιο, τούς ὑπέβαλαν σέ θάνατο μέ τήν πείνα καί τήν δίψα.

Ὁ βίος τους καί ἡ πολιτεία τους μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα.

Ὁ διάβολος εἶναι ἀνθρωποκτόνος. Καί ὅσοι ἄνθρωποι ὑποτάσσονται στόν διάβολο γίνονται ὅμοιοι μέ αὐτόν, ἀνθρωποκτόνοι. Καί βασανίζουν, πληγώνουν, καί μέ διαφόρους τρόπους ἐξουθενώνουν καί θανατώνουν ὅλους ἐκείνους πού δέν συμφωνοῦν μαζί τους καί δέν ἱκανοποιοῦν τίς παράλογες ὀρέξεις τους. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται ὑποχείριο τοῦ διαβόλου, ὅταν εἶναι ὑπερήφανος καί πονηρός, ὅπως ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ πατέρας τῆς ὑπερηφάνειας, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας «ἐξέπεσε» «ὡς ἀστραπή ἐκ τοῦ οὐρανοῦ», ἀπομακρύνθηκε ἀπό τό «Φῶς τό ἀληθινόν», καί ἀπό ἄγγελος φωτός ἔγινε ἄγγελος τοῦ σκότους, τοῦ μίσους, τῆς κακίας καί τῆς πονηρίας. Καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς του δίνη δικαιώματα στόν διάβολο, τότε ὁ διάβολος ἀσκεῖ ἐπάνω του ἐξουσία, τόν ταλαιπωρεῖ ἀφάνταστα καί δέν τόν ἀφήνει νά ἠρεμήση, νά ἀναπαυθῆ, νά γαληνεύση. Εἶναι διαρκῶς ταραγμένος καί αὐτήν τήν ταραχή τήν μεταδίδει καί στήν οἰκογένειά του, καθώς καί στό κοινωνικό του περιβάλλον. Γι’ αὐτό καί ὑπάρχουν διάφορες τοποθεσίες, σπίτια, ἀλλά ἀκόμη καί Μοναστήρια στά ὁποῖα ὁ διάβολος ἔχει ἐξουσία, ἐπειδή ἔζησαν ἐκεῖ ἄνθρωποι, ὁποῖοι μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς τους ἔδωσαν δικαιώματα στόν διάβολο.

Ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Καρακάλλου, π. Φιλόθεος, ὁ ὁποῖος ἦταν ὑποτακτικός τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ τοῦ Φιλοθεΐτου καί μετέπειτα Ἀριζονίτου, διηγεῖται ὅτι, ὅταν μέ τήν προτροπή καί τήν εὐλογία τοῦ Γέροντά του ἀνέλαβε τά καθήκοντά του ὡς Ἡγούμενος τῆς ἐν λόγῳ Ἱερᾶς Μονῆς, ἡ ὁποία γιά πολλά χρόνια ἦταν «Ἰδιόρρυθμη», κατάλαβε ὅτι ἐκεῖ ἦταν «πάρα πολύ ἔντονη ἡ δαιμονική ἐνέργεια», ἐπειδή τά δαιμόνια, μετά ἀπό κάποια γεγονότα πού εἶχαν γίνει, ἀπέκτησαν δικαιώματα». Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης εἶχε πεῖ σέ κάποιον Ἱερομόναχο: «Μή πᾶς στοῦ Καρακάλλου. Θά δυσκολευτῆς πολύ, γιατί τά δαιμόνια ἔχουν δικαιώματα ἐκεῖ». Καί στήν συνέχεια ὁ Γέροντας Φιλόθεος διηγεῖται τά παρακάτω συγκλονιστικά: «Τό βράδυ, ὅταν πήγαινα νά κοιμηθῶ, ἔρχονταν τά δαιμόνια μέ μαχαίρια νά μέ καρφώσουν. Σηκωνόμουν ἀπό τόν φόβο τῶν δαιμόνων. Μεγάλο διάστημα ὑπέφερα ἀπό τήν δαιμονική ἐνέργεια». Προσθέτει, ὅμως, ὅτι «ὅταν κάποιος εἶναι στήν ὑπακοή, τά δαιμόνια δέν μποροῦν νά τοῦ κάνουν τίποτε», καί «κάτι τέτοιο συνέβη», ὅπως λέγει, καί στήν περίπτωσή του». Δέν μπόρεσαν νά τόν βλάψουν, ἐπειδή ἀνέλαβε τό ἔργο αὐτό μέ εὐλογία καί «τόν σκέπαζε ἡ ὑπακοή». Καί σημειώνει μέ ἔμφαση ὅτι δέν σκέφθηκε ποτέ νά τά παρατήση, παρά τίς δυσκολίες, λέγοντας ὅτι «ἀφοῦ εἶμαι μέ ὑπακοή, ἔχει ὁ Θεός. Δέν θά ἀφηση ἡ Παναγία».

Ὁ Χριστός ἐνηνθρώπησε γιά νά καταργήση τά ἔργα τοῦ διαβόλου καί νά λυτρώση τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν καταδυναστεία του. Ἐπομένως, δέν πρέπει νά ἀμφισβητῆται ἡ ὕπαρξη καί ἡ κακία τοῦ διαβόλου, ἀλλά ὁ πιστός δέν πρέπει νά τόν φοβᾶται, ὅταν πορεύεται σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν προσεύχεται ταπεινά καί κάνη ὑπακοή στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία.

Στήν ἐποχή μας ὑπάρχει, δυστυχῶς, πολύς δαιμονισμός, λόγῳ τῆς γενικῆς ἀποστασίας καί ἀνυπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό θά πρέπει ὅλοι νά ἐντείνουμε τόν πνευματικό πνευματικό μας ἀγώνα, νά ἀγαπήσουμε περισσότερο τόν Χριστό, μέ ἀρχοντική ἀγάπη, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, καί νά Τόν ὁμολογοῦμε καί μέ τόν λόγο μας, ἀλλά κυρίως μέ τά ἔργα μας καί τό φωτεινό παράδειγμά μας. Τότε θά διαλυθῆ ὡσάν καπνός ἡ δύναμη τοῦ διαβόλου καί θά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τήν καταδυναστεία του. Νά μιμηθοῦμε, ὅσο μποροῦμε, τούς ὁμολογητές καί τούς μάρτυρες, τῶν ὁποίων «ἡ ἐν σταδίῳ ὁμολογία» «τῶν δαιμόνων κατέπτυξε τήν δύναμιν, καί τῆς πλάνης τούς ἀνθρώπους ἠλευθέρωσε».

Οἱ μεγαλύτεροι ἀντιστασιακοί στήν ἱστορία εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ὑποτάσσονται στόν Θεό καί ἀντιστέκονται στόν διάβολο, κατά τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου: «Ὑποτάγητε οὖν τῷ Θεῷ. ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ, καὶ φεύξεται ἀφ᾿ ὑμῶν· ἐγγίσατε τῷ Θεῷ, καί ἐγγιεῖ ὑμῖν». Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός τούς λυτρώνει ἀπό τό μίσος καί τήν κακία τοῦ διαβόλου, καί «βραβεύει στήν ψυχή τους τήν γαλήνη, τήν χαρά καί τήν εἰρήνη».