Ποιμένες καί Ποίμνιο
Ὅταν γιορτάζη ἡ Ἐκκλησία μᾶς τήν μνήμη ἁγίων Πατέρων διαβάζεται εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀπό τό κατά Ἰωάννη Εὐαγγέλιο, πού ἀναφέρεται στήν σχέση τῶν ποιμένων μέ τό ποίμνιο.
Σ’ αὐτό τό εὐγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ Χριστός παρουσιάζει τόν ἑαυτό Του ὡς τόν καλό Ποιμένα, ἀλλά καί ὡς τήν “θύρα τῆς αὐλῆς τῶν προβάτων”. Περιγράφοντας, ἐπίσης, τούς καλούς Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας λέει, ὅτι “ποιμήν καλός” εἶναι αὐτός πού εἰσέρχεται “διά τῆς θύρας”, πού εἶναι ὁ Χριστός καί δέν “ἀναβαίνει ἀλλαχόθεν”. Δέν ἀλλοτριώνει δηλαδή τήν διακονία του ἀπό τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας, συγχέοντας προσωπικές ἐπιδιώξεις ἤ αὐτοσχέδιες ποιμαντικές μέ στοιχεῖα ἀπό τήν παράδοση τῶν ἁγίων Πατέρων. Κινεῖται δραστήρια στήν κοινωνία, ἔχοντας βυθισμένο τόν νοῦ στήν ἡσυχία. Εἶναι μέσα σ’ ὅλα μέ τήν ἀγάπη καί πάνω ἀπ’ ὅλα μέ τήν ἐμπειρία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔχει ἀδιάλειπτη μνήμη Θεοῦ. Ὁ νοῦς τοῦ βουβός, γυμνός ἀπό εἰκόνες καί ἔννοιες, βρίσκεται διαρκῶς ἔνωπιόν του Θεοῦ, κρίνεται, γι’ αὐτό καί δέν μπορεῖ νά κρίνη ἄλλους, εἴτε ἀνωτέρους εἴτε κατωτέρους. Ἡ μόνη κίνησή του εἶναι ἡ ὑπακοή στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, πού σκορπᾶ στόν κόσμο εἰρήνη καί ὄχι ταραχή. Εἶναι θεοκίνητος, γι’ αὐτό ἀληθινός, διότι “πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης”. Δέν ἐπιδιώκει νά ἐκφρασθῆ μέ ἀγαπολογίες, ἀλλά μέ ἔργο κυρίως σιωπῆς καί προσευχῆς, τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά ἐπαινεθῆ ἀπό κανένα ἄνθρωπο τοῦ κόσμου τούτου, οὔτε νά προκαλέση τόν θαυμασμό ἤ τήν εὐγνωμοσύνη τῶν ἀφανῶς εὐεργετημένων. Δέν θέλει νά τόν εὐγνωμονοῦν. Ἀκουμπᾶ θεραπευτικά πληγές πού πονοῦν. Δέν ἐπιθυμεῖ νά εἶναι συναισθηματικά εὐχάριστος, γι’ αὐτό εἶναι ἀνίκανος νά συσστρατεύση ὀπαδούς. Δέν θέλει τυφλά νά τόν ἀκολουθοῦν. Θέλει, ὅμως, μέ ἀνοικτή τήν ἀκοή τῆς ψυχῆς νά τόν ἀκοῦν, ὅταν μεταφέρει τόν λόγο τῆς ζωῆς καί κατόπιν ἐλεύθερα νά τόν ἀκολουθοῦν, ὅταν “ἔμπροσθεν αὐτῶν πορεύεται”, στόν σταυρικό δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ ἀνακαινίσεως, τῆς πορείας, δηλαδή, ἀπό τήν Αἴγυπτο τῆς ἰδιοτέλειας, στήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, πού εἶναι ἡ ἀνιδιοτελής ἀγάπη καί ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία.
“Τα ἴδια προβατα” ἔχουν τό χάρισμα νά διακρίνουν τόν “κλέπτη καί ληστή” ἤ τόν “μισθωτό” ἀπό τόν αὐθεντικό Ποιμένα τους. Ἄν δέν μποροῦν νά τό κάνουν αὐτό, ἄν, δηλαδή, ἐκλαμβάνουν τῶν “ἀλλοτρίων τήν φωνήν” ὡς φωνή ἀληθινοῦ Ποιμένα, αὐτό σημαίνει ὅτι βρίσκονται σέ διαρκῆ κίνδυνο ἀπωλείας, ἄν δέν ἔχουν ἤδη ἀπομακρυνθῆ ἀπό τήν ποίμνη τῆς Ἐκκλησίας.
Τό Εὐαγγέλιο, λοιπόν, πού διαβάζεται στίς μνῆμες τῶν ἁγίων Πατέρων, τονίζει τήν μεγάλη εὐθύνη ποιμένων καί ποιμενομένων. Καί ἐπειδή πάντα ἐμφανίζονται στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας - χωρίς νά προέρχονται ἀπό αὐτήν - ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφῆτες ἡ εὐθύνη τοῦ λαοῦ εἶναι τεράστια. Ὀφείλει νά ἔχει τά αἰσθητήρια τῆς ψυχῆς γυμνασμένα στήν διάκριση τῆς ἀλήθειας ἀπό τό ψέμα, τῆς ὀρθοδοξολόγου πλάνης ἀπό τήν ἀπλανῆ ὀρθοδοξία.
π.Θ.Α.Β.
- Προβολές: 3107