Ὁ μοναχός
Δέν εὑρίσκω λόγους γιά νά ἐκφράσω τήν συγκίνησίν μου, νά ἐκφράσω τήν χαράν μου, ἐπειδή ἐκεῖνος ὁ μαθητάκος τοῦ ὁποίου ἔπαιζαν τά μάτια του, τώρα εἶναι μοναχός διά χειρῶν ἐμοῦ τοῦ Ἐπισκόπου της Ἐπαρχίας ταύτης. Βεβαίως, μεγάλη εἶναι ἡ ἀπόφασις. Δέν εἶναι μικρά. Μέχρι τώρα ἤσουνα εις τόν στρατόν τοῦ Κυρίου καί ἐλάμβανες μέρος εἰς ἁψιμαχίας, ἐλάμβανες μέρος εἰς μάχας μικράς. Τώρα ὅμως, ἀπό ἀπόψε, ἐξαποστέλλεσαι εἰς τό μέτωπον, ἐξαποστέλλεσαι εἰς τήν πρώτην γραμμήν τοῦ πυρός. Τώρα ὁ ἀγώνας εἶναι πιό σκληρός. Τώρα ὁ ἀγώνας εἶναι πιό τραχύς. Τώρα ἔχεις νά ἀντιμετωπίσης θηριώδεις τους τρεῖς ἐχθρούς.
Τόν κόσμον! Ὤ, τόν κόσμον… τόν κόσμον! Ἄχ! «κόσμε, κόσμε» - πού εἶπε ἕνας ποιητής ἐξ ὀνόματός του Κυρίου – «ὁ ἕνας μου σταυρός δέ σούφτασε, χρειάζεται καί ἄλλος, ἀκόμα πιό μεγάλος». Μέ τέτοια ἀγανάκτηση εἶπε γιά τόν κόσμο. Ὁ κόσμος ὁ ὁποῖος δέν εἶναι τίποτε καί ὅμως ὁ κόσμος ἔχει δύναμιν, ἔχει ἕλξιν, ὥστε πολλοί νά ἀκολουθοῦν. Καί ὅταν σκέπτωμαι ἐκεῖνο τό θλιβερόν παράδειγμα, τό ὁποῖον ἀναφέρει ὁ Παῦλος, τρέμω: «Δημᾶς με ἐγκατέλιπεν ἀγαπήσας τόν νῦν αἰῶνα». Τί θλιβερόν πράγμα! «Ἀγαπήσας τόν νῦν αἰῶνα». Ἐγκατέλειψε τόν Παῦλον! Ἐγκατέλειψε τόν Παῦλον! Ἐγκατέλειψε τόν μέγαν Παῦλον! Ὁ κόσμος τώρα θά ἀγωνισθῆ διά νά ἀνακόψη τήν πορείαν σου.
Ὁ ἑαυτός πάλιν καί αὐτός θά ὠρύεται. Ἀλλά προπαντός ὁ Σατανᾶς! Ἤθελα νἆχα τά μάτια τῆς ψυχῆς ἀνοικτά. Νά ἔβλεπα ἐδῶ πάνω, ἀπό πάνω ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἀπό τήν στέγην, νά ἔβλεπα τάς ταξιαρχίας τῶν δαιμόνων. Νά ἔβλεπα τάς συνεδριάσεις τοῦ Ἑωσφόρου, ὁ ὁποῖος εἶδε ὅτι τοῦ πήραμε ἀπό τά χέρια του, διότι ἤθελε νά τόν πάρη καί δέν μποροῦσε νά τόν πάρη, καί τώρα τόν πήραμε μαζί μας, τόν ἐκάναμε μοναχόν.
Ὁμιλία τοῦ ἁγίου Καλλινίκου κατά τήν κουρά τοῦ μοναχοῦ Ἱεροθέου, 12 Σεπτεμβρίου 1971
- Προβολές: 1150