Γεγονότα καὶ Σχόλια: Διχασμός αἰσθημάτων - Αὐστηρότητα μετ’ ἐπιεικείας

Διχασμός αἰσθημάτων

Ζοῦμε σέ περίοδο μεγάλων ἐντάσεων στό ἐσωτερικό τῆς πατρίδος μας, στά σύνορά μας, ἀλλά καί ἔξω ἀπό αὐτά. Τόν καιρό αὐτό ἡ προσοχή μας, ὅπως εἶναι φυσικό, δέν ἑλκύεται τόσο ἀπό τούς ἀτίθασους εἰσβολῆς τῶν Ἐξαρχείων, τούς λαθροεποίκους (ὁμοεθνεῖς καί ἀλλοεθνεῖς ἀλληλέγγυους) τοῦ κέντρου τῶν Ἀθηνῶν, ὅσο ἀπό τήν ἐκρηκτική κατάσταση πού ἔχει δημιουργηθῆ στά νησιά τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, ὅπου οἱ ἀστυνομικές δυνάμεις τῆς πατρίδας μας βρίσκονται ἀντιμέτωπες ἄλλοτε μέ πρόσφυγες καί μετανάστες καί ἄλλοτε μέ τούς Ἕλληνες κατοίκους τῶν νησιῶν.

Πρέπει νά ὁμολογεῖται ἀπό ὅλους ὅτι ἡ πίεση πού δέχονται οἱ κάτοικοι τῶν νησιῶν μας ἀπό τήν ἀσταμάτητη ροή προσφύγων καί μεταναστῶν ἔχει βάρος πού δέν μποροῦν πλέον νά σηκώσουν. Βλέπουν μπροστά τους ἀνθρώπους ταλαιπωρημένους, θύματα τῶν γεωστρατηγικῶν σχεδίων τῆς Τουρκίας καί τῶν μεγάλων δυνάμεων, ἄνδρες, γυναῖκες μέ μικρά παιδιά πού διακινδυνεύουν τήν ζωή τους, γιά νά φθάσουν στόν ἐπίγειο (ὅπως νομίζουν) παράδεισο τῆς Εὐρώπης. Ἡ συμπάθεια πρός αὐτούς δέν εἶναι τόσο «χριστιανικό καθῆκον», ὅσο φυσικό ἀνθρώπινο αἴσθημα, πηγαία καί αὐθόρμητη κίνηση ἀλληλεγγύης.

Ἡ διάρκεια ὅμως καί τό μέγεθος τοῦ προβλήματος καί ἡ παρατεταμένη ἀδιαφορία τῶν Εὐρωπαίων, διχάζει τά αἰσθήματα τῶν κατοίκων, διότι βλέπουν τήν καθημερινότητά τους νά ἔχη ὑποβαθμιστῆ δραματικά, τήν κοινωνία τους νά ἀλλάζη χαρακτήρα, στόν πολιτιστικό τους περίγυρο νά ἐμφανίζονται ξένες παραδόσεις, ὄχι ὁμαλά, ὄχι ὡς φυσιολογική ἐξέλιξη τῆς κοινωνίας μέ δημιουργική πρόσληψη ξένων στοιχείων, ἀλλά μέ εἰσβολή κακουχημένων ἀνθρώπων ἀπό τήν Ἀσία καί τήν Ἀφρική, στήν συντριπτική τους πλειονότητα Μουσουλμάνων στό θρήσκευμα.

Αὐτός ὁ διχασμός τῶν αἰσθημάτων εἶναι ἀπό τήν φύση του ἐκρηκτικός. Μέ αὐτόν βρέθηκαν ἀντιμέτωπες οἱ ἀστυνομικές δυνάμεις αὐτές τίς μέρες στά νησιά μας.

Γι’ αὐτήν τήν σύγκρουση πολλά ἔχουν εἰπωθῆ. Ἁπλῶς νά σημειώσουμε ὅτι ἡ διαχείριση αὐτῶν τῶν θεμάτων εἶναι, γιά τά ὄργανα τοῦ Κράτους, στήν κυριολεξία μιά σχοινοβασία, διότι ἡ αὐστηρότητα στήν ἐφαρμογή τοῦ νόμου πρέπει νά πηγαίνη μαζί μέ τήν ἐπιείκεια, πού γεννᾶ ἡ κατανόηση τοῦ ἀνθρώπινου προβλήματος τῶν κατοίκων. Πρωτίστως, βέβαια, ὁ νόμος πρέπει νά εἶναι «δίκαιος καί ἴσος» ἀπέναντι σέ ὅλους καί νά δίνη ἐφικτές λύσεις στά προβλήματα.

Αὐστηρότητα μετ’ ἐπιεικείας

Κατά τήν καθημερινή μας προσέλευση στό Ναό εἶναι συχνή ἡ διέλευσή μας μπροστά ἀπό τό Ἀστυνομικό Τμῆμα τῆς πόλης. Κάποια μέρα μέ ἤπιο καιρό ὁ χαιρετισμός μέ στελέχη τοῦ Τμήματος, γνωστά, μέ χαμόγελο καί εὐχάριστη διάθεση, συνδέθηκε στό νοῦ μας μέ τά σκληρά γεγονότα τῶν νησιῶν μας. Ἡ σύνδεση ἔφερε συνειρμικά στήν μνήμη μας μιά ἔκφραση τοῦ Κόντογλου ἀπό τό βιβλίο του «Ἔκφραση», στό ὁποῖο μιλώντας γιά τόν χαρακτήρα τῆς ὀρθόδοξης ἁγιογραφίας, γράφει ὅτι στίς εἰκόνες τῶν ἁγίων βλέπει κανείς «αὐστηρότητα μετ’ ἐπιεικείας». Δύσκολος συνδυασμός. Αὐτή εἶναι ὅμως ἡ αὐθεντικότητα τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Σύμφυτες, ἡ ἀλήθεια πού κρίνει τήν κιβδηλία ἤ τήν ἀποσάθρωση τῆς ζωῆς καί ἡ ἀρρενωπή ἀγάπη, πού δέν ἀφήνει χῶρο στήν ἀπογοήτευση.

Ἡ «αὐστηρότητα μετ’ ἐπιεικείας», ὅπως ἤδη σημειώσαμε, πρέπει νά εἶναι ὁ χαρακτήρας τῶν ὀργάνων τοῦ Κράτους. Τό ἀποστολικό «ἔλεγξον, ἐπιτίμησον», πρέπει νά συνδέεται μέ τό «παρακάλεσον, ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ» (Β΄ Τιμ. 4,2).

Ὁ συνδυασμός αὐτός εἶναι ἀκατόρθωτος, ἄν δέν τρέφουμε διαρκῶς τήν ἐθνική μας ζωή μέ τόν ὀρθόδοξο Χριστιανισμό τῶν Πατέρων μας.

π.Θ.Α.Β.