Ἐπίκαιροι Σχολιασμοί: Ἀντί τῶν Ἀποστόλων οἱ πολιτικοί…
τοῦ Πρωτ. Θωμᾶ Βαμβίνη
Οἱ Εὐρωπαῖοι ὑψώνουν φράχτες γιά νά προστατέψουν τίς χῶρες τους ἀπό τήν εἰσβολή τῶν προσφύγων καί τῶν μεταναστῶν, οἱ ὁποῖοι μέσω τῶν Ἑλληνικῶν νησιῶν τοῦ Αἰγαίου θέλουν νά μποῦν στόν οἰκονομικό καί κοινωνικό «παράδεισο» τῆς Εὐρώπης. Ἐκεῖ ὅπου (κατά τήν ἐλπίδα τους) ὑπάρχει θεσμοθετημένη ἡ ἐλευθερία, ἡ ὁποία ὅλα τά ἐπιτρέπει (ἐκτός ἴσως ἀπό τόν φόνο ὅσων πρόλαβαν νά γεννηθοῦν…)· ἐκεῖ, ἀκόμη, ὅπου ὑπάρχει ἐργασία καί ἀνθηρή οἰκονομία, ἡ ὁποία διαθέτει ἰσχυρό νόμισμα μέ τό ὁποῖο ἀμείβεται κάθε ἐργαζόμενος.
Προφανῶς τά παραπάνω εἶναι φαντασίες ταλαιπωρημένων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖες ἐνισχύονται ἀπό τούς κομπασμούς τοῦ δυτικοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος αἰσθάνεται (μέ τά λόγια τῶν πολιτικῶν του) ἱκανοποιημένος μέ τά ἐπιτεύγματά του.
Ἡ ἐπιδίωξη, ὅμως, τοῦ «εὐρωπαϊκοῦ παραδείσου» ἀπό τούς ἀνθρώπους αὐτούς περνᾶ ἀπό τό «τελώνιο» τῆς βουλιμίας τῶν Τούρκων δουλεμπόρων, τήν διακινδύνευση τῆς διάβασης ἀπό στίς ἀκτές τῆς Ἰωνίας στίς ἀκτές τῶν ἑλληνικῶν νησιῶν τοῦ Αἰγαίου, στά ὁποῖα (ὅσοι φθάνουν) συναντοῦν τήν θερμή ἑλληνική φιλοξενία, τήν μέριμνα Ἑλλήνων καί ξένων ἀκτιβιστῶν, ἀλλά καί ἕνα ἀκόμη «τελώνιο», τήν δυσκινησία τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους.
Κι ἐπειδή δέν ἔχουν «ποτὲ τελειωμὸ τὰ πάθια κι οἱ καϋμοὶ τοῦ κόσμου», ὅσοι μπορέσουν καί περάσουν σῶοι ἀπ’ ὅλα αὐτά τά «τελώνια», βρίσκονται μπροστά στούς φράχτες πού ὕψωσε ἡ ἰδιοτέλεια τῶν Εὐρωπαίων, αὐτῶν πού καυχῶνται γιά τήν «ἐλευθερία, τήν ἰσότητα καί τήν δικαιοσύνη» καί ἔχουν σημαία σέ κάθε ἐξέγερση (ἀκόμη καί ἐναντίον τῆς νομιμότητας τῆς φύσεως) τά ἀπαράγραπτα δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου.
Τό θέμα τῶν προσφύγων καί τῶν μεταναστῶν εἶναι τεράστιο. Δέν θά ἀσχοληθοῦμε μέ αὐτό. Ὅσα σημειώσαμε παραπάνω τά ἀναφέραμε ὡς εἰσαγωγικά καί ὑποστηρικτικά σέ ὅσα θά ποῦμε στήν συνέχεια, γιά τήν ἀνάγκη πού ὑπάρχει καί ἐμεῖς, οἱ Ἕλληνες Ρωμηοί, νά σηκώσουμε τούς δικούς μας φράχτες, νά χτίσουμε τά δικά μας πολιτιστικά καί πνευματικά τείχη, ὄχι γιά νά κλειστοῦμε —«χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αἰδώ»— μέσα στήν ἰδιοτέλειά μας, ὅπως οἱ Εὐρωπαῖοι, ἀλλά γιά νά διασώσουμε τόν ἑαυτό μας, τήν πολιτιστική καί θεολογική πατρογονική κληρονομιά μας· γιά νά «κρατήσουμε τήν ζωή μας» ἀκέραιη, καί «ὅσο μπορ[οῦμε] μήν τήν ἐξευτελίζ[ουμε] μές στήν πολλή συνάφεια τοῦ κόσμου», ὁ ὁποῖος ἔχει χάσει τήν θεολογική ἀναφορά του καί ἔχει ἀποσυνδέσει τό ἦθος του ἀπό τό πνεῦμα τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου.
Γιά μερικά πράγματα «αἰσχρόν ἐστί καί [τό] λέγειν». Ὅμως, τώρα πού ἡ αἰσχρότητα ἐνδύθηκε (καί νομοθετικά) τήν προοδευτικότητα, εἶναι ἀναγκαία ἡ ἀναφορά (ἐννοεῖται, μέ τόν πλέον εὔσχημο τρόπο) σέ γεγονότα πού ἀμαυρώνουν ἔτι καί ἔτι τό «κατ’ εἰκόνα», βυθίζοντας πολλούς ἀνθρώπους στόν πνευματικό θάνατο.
Σταχυολογοῦμε κάποια γεγονότα δηλωτικά τῆς πολιτιστικῆς στάθμης τῶν κοινωνιῶν στίς ὁποῖες ἀναφέρονται, πρός τίς ὁποῖες, παρά τά ἀνοιχτά σύνορα, τίς στενές οἰκονομικές καί πολιτικές σχέσεις, πρέπει νά ὑψώσουμε πολιτισμικά τείχη. Στά γεγονότα πού σταχυολογοῦμε φαίνεται ἡ σκανδαλώδης ἀγνόηση τῆς φύσεως χάρη στίς αὐθαίρετες ἐπιλογές τῶν ἀνθρώπων. Ἐπίσης, φαίνεται, ὅτι, γιά πολλούς Εὐρωπαίους, ἡ ἀλήθεια δέν ἔχει καμμιά ἀξία μπροστά στήν ἐλευθερία, ἡ ὁποία ἐννοεῖται ὡς δυνατότητα πού περιλαμβάνει μέσα στό εὖρος της καί τήν ἐξύβριση ὁποιουδήποτε ἱεροῦ. Δείχνουν ὅτι τούς εἶναι τελείως ἄγνωστη ἡ ἐνυπόστατη ἀλήθεια πού ἐλευθερώνει. Ἄς ἔλθουμε ὅμως στά γεγονότα.
Στήν Νορβηγία ὑπάρχει ὑπουργεῖο μέ τόν ἀκόλουθο τίτλο: «Βασιλικό Ὑπουργεῖο Παιδιῶν καί Ἰσότητας κάθε μορφῆς σεξουαλικῆς διαφορετικότητας». Τό μήνυμα πού ἐκπέμπει ὁ τίτλος (καί τεκμηριώνεται ἀπό ἀνατριχιαστικά γεγονότα παιδοφιλίας) εἶναι ὅτι ὅλες οἱ μορφές σεξουαλικότητας ἀξιολογοῦνται ὡς ἴσες. Ὁ ἐν λόγῳ τίτλος τοῦ ὑπουργείου πρέπει νά συνδυαστῆ μέ τήν πληροφορία ὅτι στήν χώρα αὐτή ἔχουν νομιμοποιηθῆ τριάντα εἴδη μή παραδοσιακοῦ γάμου! Καί στήν ἐπικράτειά της ἡ διάκριση τῶν φύλων εἶναι μιά ἔννοια παρωχημένη, σέ σημεῖο μάλιστα πού ὅταν κάποιος «ἀνησυχῆ» γιά τήν σύγχυση τῶν φύλων παραπέμπεται γιά ἐξέταση στόν ψυχολόγο!
Πρίν τέσσερα περίπου χρόνια στήν Ὁλλανδία τό τοπικό δικαστήριο τῆς Χάγης νομιμοποίησε τό κόμμα τῶν Παιδοφίλων (PNVD)! Ἡ ἀπόφαση τοῦ δικαστηρίου βασίστηκε στήν θεσμοθετημένη ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης καί τοῦ ἐκλέγειν καί ἐκλέγεσθαι, γι’ αὐτό δέν ἀπαγόρευσε τήν ἵδρυση τοῦ ἐν λόγῳ κόμματος. Μετά ἀπό αὐτήν τήν δικαστική ἀπόφαση ἡ Ὁλλανδική Κυβέρνηση ἀναγνώρισε καί ἐπίσημα τό νεοϊδρυθέν κόμμα τῶν παιδοφίλων (PNVD)!
Τό θέμα ὅμως δέν εἶναι τοπικό, ἐθνικό. Εἶναι εὐρωπαϊκό. Κατά τήν εἰδική Ἐπιτροπή, λοιπόν, τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου: «Τά νηπιαγωγεῖα καί σχολεῖα στήν Εὐρώπη μποροῦν νά ἀπαγορεύσουν τά παιδικά βιβλία καί παραμύθια πού ἀπεικονίζουν τήν παραδοσιακή οἰκογένεια». Ἄν αὐτό τό αἴτημα τῆς Ἐπιτροπῆς ἔμενε μέσα στό πλαίσιο τῶν ἀγώνων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου «γιά τά δικαιώματα τῆς γυναίκας», γιά τήν κατοχύρωση τῆς ἰσότητας τῶν φύλων μέσα ἀπό τήν ἐκπαίδευση, μέ τήν καθαίρεση τοῦ ἄνδρα δυνάστη καί τήν ἀπονομή τῆς ἴδιας τιμῆς στούς διαφορετικούς ρόλους τοῦ πατέρα καί τῆς μητέρας, μέ ὑποδείγματα ἀλληλοϋποστήριξης, θυσιαστικῆς μέριμνας καί ἀλληλοσυμπλήρωσης τοῦ ἑνός ἀπό τόν ἄλλον μέσα στήν λειτουργία τῆς οἰκογένειας, δέν θά ὑπῆρχε τίποτε τό περίεργο, τίποτε τό ἀνησυχητικό. Ὅμως ἡ Ἐπιτροπή τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου ὑποδεικνύει ὅτι τά παραμύθια πού θά λέγονται στά νήπια, σέ ἀντικατάσταση αὐτῶν πού ἀπεικόνιζαν τήν παραδοσιακή οἰκογένεια, πρέπει νά μιλᾶνε γιά τήν σεξουαλική διαφορετικότητα!
Αὐτή ἡ ἐμμονή στήν σεξουαλική διαφορετικότητα δείχνει ἕναν πολιτισμό πού εἶναι φορέας τῆς πνευματικῆς νέκρωσης. Μέ αὐτόν τόν πολιτισμό δέν μᾶς συμφέρει, παρά τήν ἐπικοινωνία μας, νά ταυτισθοῦμε. Ἀπό αὐτόν πρέπει νά προφυλαχτοῦμε.
Δέν μπορεῖ, βέβαια, νά μιλᾶ κανείς γιά πολιτισμό, φορέα τῆς πνευματικῆς νέκρωσης, σέ λαό πού δέν μετέχει στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Διασώζεται ὅμως ἀκόμη στήν συντριπτική πλειονότητα τῶν Ἐλλήνων ὁ ἀποτροπιασμός γιά τήν παιδοφιλία καί ἡ ἐπιφυλακτικότητα γιά τίς μή παραδοσιακές μορφές γάμου, ὁπότε ὑπάρχει πρόσφορο ἔδαφος γιά ἀποδοχή τῆς σοβαρῆς κριτικῆς τοῦ πολιτισμοῦ πού παράγει τέτοιες μορφές «κοινωνικῆς συμβίωσης».
Παρά ταῦτα, τά τείχη πού πρέπει νά χτίσουμε δέν πρέπει νά ἀναμένουν σχεδιαστές καί χτίστες ἀπό τήν Ἑλληνική Κρατική Διοίκηση. Αὐτό θά γίνη ἀπό λίγους «ἐλεύθερους ἐργάτες τοῦ πνεύματος», ἀνθρώπους ἀνιδιοτελεῖς, πού ἀπέκτησαν μέ συστηματική σπουδή καί εὐαγγελική ἄσκηση πείρα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί γνώση τῆς διαφορετικότητας τῆς πνευματικῆς μας παραδόσεως ἀπό αὐτήν πού ἐπικρατεῖ σήμερα στόν κόσμο.
Τά θεμέλια αὐτῶν τῶν πνευματικῶν τειχῶν στερεώνει ἡ διασπορά μέ κάθε μέσον, στίς ἀκοές καί στίς συνειδήσεις τῶν Ἑλλήνων Ρωμηῶν, τοῦ ἐκχριστιανισμένου ἑλληνικοῦ τρόπου ζωῆς, τῶν βασικῶν ἀρχῶν τῆς ψυχικῆς καί πνευματικῆς ὑγείας καί ἡ σοβαρή κριτική τῶν ἀπόψεων καί τῶν προτύπων ζωῆς πού δηλητηριάζουν καί ἀχρειώνουν τήν ἑλληνική κοινωνία.
Κατόπιν, βέβαια, γιά νά ὑψωθοῦν τά τείχη «θέλει δουλειά πολλή» καί ἀπό πολλούς.
Μιά ἀναγκαία ἐργασία, πού ἤδη ἔχει ἀρχίσει νά γίνεται, εἶναι ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἱστορίας τοῦ γένους μας κατά τήν μεταβατική περίοδο τῆς ὀθωμανοκρατίας· ἀποκατάσταση γεγονότων καί προσώπων καί ἡ ὀρθή κριτική μελέτη κειμένων, τά ὁποῖα διαβλήθηκαν ὡς σκοταδιστικά, ἐνῶ ἔλεγαν μέ ἐνάργεια τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους.
Ἕνα τέτοιο κείμενο εἶναι τό ἔργο τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου «Ἀπολογία Χριστιανική», πού πρόσφατα ἐκδόθηκε ἀπό τίς ἐκδόσεις Γρηγόρη μέ προλεγόμενα καί ἐπιστημονική ἐπιμέλεια τοῦ π. Γ. Μεταλληνοῦ. Ὁ π. Γεώργιος δίνει στά προλεγόμενα τίς ἱστορικές παραμέτρους τῆς ἐποχῆς καί τίς θεολογικές προϋποθέσεις τοῦ συγγραφέα, καί βοηθᾶ στήν σωστή μελέτη τοῦ ἔργου.
Δέν θά παρουσιάσουμε ἀναλυτικά τήν ἔκδοση. Μόνο θά κλείσουμε μέ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τήν «Ἀπολογία», πού περιγράφει προφητικά τήν κατάσταση τῆς σημερινῆς ἀποχριστιανισμένης Εὐρώπης, κρίνοντας τήν Γαλλική Ἐπανάσταση. Δείχνει πῶς γιά τήν ἐλευθερία (λιμπερτά) μαζί μέ τόν «Καίσαρα» ἀποβλήθηκε ἀπό τήν ζωή τοῦ Γαλλικοῦ γένους ὁ Χριστιανισμός. Καί στήν θέση τῆς θεολογίας καί τῶν Ἀποστόλων μπῆκε ἡ πολιτική μέ τούς πολιτικούς. Γράφει ὁ Ἅγιος:
«Ἡ μανία, ἡ λύσσα, ὁ ἐνθουσιασμός τῆς λιμπερτᾶς, ἀποφασίζει ἀποστασίαν πάσης ἀρχῆς καί ἐξουσίας, οὐ μόνον ἐπιγείου, ἀλλά καί οὐρανίου… Ἔξω Προφῆται. Ἔξω Ἀπόστολοι. Ἔξω Εὐαγγέλια. Ἔξω Χριστός, ἔξω Θεός. Ἀντί τούτων, ἄς ἔλθῃ, ἄς παῤῥησιασθῇ εἰς τό μέσον ὁ σοφώτατος Βολταίρ, ὁ συνετώτατος Ῥουσών […] οἱ ἄριστοι καί ἐξαίρετοι πολιτικοί. Οὖτοι καί οἱ παρόμοιοι μέ τούτους, ἀπό σήμερον, ἄς τιμῶνται, αὐτοί ἄς γεραίρονται, αὐτοί ἄς κηρύττωνται, ὡς ὄντως εὐεργέται τῆς ἀνθρωπότητος. Ἐπειδή μέ τούς σοφωτάτους κανόνας τῆς ἀρίστης αὐτῶν πολιτικῆς, ἐφώτισαν τό ἀνθρώπινο γένος, καί τό ἔκαμαν νά ἀποτινάξῃ τόν ζυγόν τῆς δουλείας […]
Διά τήν λιμπερτάν ἀσέβεια. Διά τήν λιμπερτάν ἀρνησοχριστία. Διά τήν λιμπερτάν ἀθεΐα».
Ἡ πλήρης ἀποσύνδεση τῆς ἐλευθερίας ἀπό τήν ἀλήθεια.
- Προβολές: 3232