Κύριο θέμα: Πενήντα χρόνια Ἱερωσύνης - Ἔπαινος Καλῶν Κληρικῶν

Τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων, 26 Ἀπριλίου ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας τίμησε δύο Κληρικούς της πού προσέφεραν καί προσφέρουν πολλά στήν Ἐκκλησία, μέ ἀφορμή τά πενήντα χρόνια Ἱερωσύνης τους. Πρόκειται γιά τόν Ἀρχιμανδρίτη π. Ἀντώνιο Βαζούρα, συνταξιοῦχο, ὡς πρός τήν ὑπηρεσία, ἐνεργό ὅμως ὡς Ἱεροκήρυκα καί Πνευματικό τῆς Μητροπόλεώς μας, ὁ ὁποῖος μάλιστα ξεπέρασε τόν μισό αἰώνα Ἱερωσύνης, κλείνοντας πενήντα πέντε χρόνια ἀπό τήν χειροτονία του (1960), καί γιά τόν Πρωτοπρεσβύτερο π. Ἀθανάσιο Λαουρδέκη, Γενικό Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο καί Ἐφημέριο τοῦ Ἱεροῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

Ἔτσι, ἡ φετινή Κυριακή τῶν Μυροφόρων ἦταν μιά πανηγυρική ἡμέρα γιά τήν τοπική μας Ἐκκλησία, ἄν καί τά τρία τελευταῖα χρόνια λυπούμαστε γιά τήν ἀπώλεια τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου, ἀλλά καί ἐλπίζουμε στήν ἐπάνοδό του.

«Αὐτήν τήν ἡμέρα ἀποφασίσαμε νά τιμήσουμε δύο εὐλαβεῖς καί ἀρίστους κληρικούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας», εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος στό τέλος τῆς Ἀρχιερατικῆς θείας Λειτουργίας στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου. Καί ἀναφερόμενος στούς δύο τιμώμενους Κληρικούς εἶπε:

«Εἶναι καλοί κληρικοί, ἐκ τῶν καλυτέρων ὄχι μόνο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ἀλλά καί τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, διότι καί οἱ δύο εἶναι κληρικοί πού ἀγαποῦν τόν Θεό, ἀγαποῦν τήν Ἐκκλησία, ἔχουν ἐκκλησιαστικό φρόνημα, ἔχουν ἐκκλησιαστικό ἦθος καί αὐτό εἶναι γνωστό σέ ὅλους, δηλαδή εἶναι μαρτυρημένοι, ἀπό τήν ἄποψη ὅτι ἔχουν τήν καλή μαρτυρία ὅλης τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, πού ἀποτελεῖται ἀπό τούς Ἱερεῖς καί τούς λαϊκούς».

Ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε στήν γνωριμία του μέ τούς δύο Κληρικούς, μέ τόν π. Ἀντώνιο ἀπό τό 1960 πού ἦταν συνοικότροφοι στό Ἀγρίνιο καί μέ τόν π. Ἀθανάσιο ἀπό τήν ἐνθρόνισή του, καθώς καί στήν προσφορά τους ὅλα τά χρόνια τῆς Ἱερωσύνης τους.

«Οἱ εὐλαβεῖς Κληρικοί πρέπει νά τιμῶνται. «Οἱ καλῶς προεστῶτες Πρεσβύτεροι, διπλῆς τιμῆς ἀξιούσθωσαν», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Τιμ. ε΄, 17). Γιατί εἶναι ἕνα ὑπόδειγμα καί παράδειγμα, ὥστε νά βλέπουν αὐτούς τούς Κληρικούς οἱ ἄνθρωποι καί νά παραδειγματίζωνται καί νά κάνουν καί τήν διάκριση μέ ἄλλους Κληρικούς, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν ἐκκλησιαστικό φρόνημα καί δέν ἔχουν ἐκκλησιαστικό ἦθος», κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος στήν προσφώνησή του.

Καί στήν συνέχεια ἀπέδωσε στούς τιμώμενους τό παράσημο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας μέ τήν συνοδεύουσα αὐτό περγαμηνή καί ἀπό μιά ἁγιογραφία πάνω σέ πέτρα, τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου καί τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ἔργα τοῦ ἁγιογράφου Γιάννη Γερεμτζέ.

*

Οἱ ἐπαινετικές περγαμηνές, ὑπογραφόμενες ἀπό τόν Σεβ. Μητροπολίτη κ. Ἱερόθεο «μετά πατρικῶν εὐχῶν καί εὐλογιῶν», ἔγραφαν, γιά τόν μέν π. Ἀντώνιο:

«Τῷ Πανοσιολογιωτάτῳ Ἀρχιμανδρίτῃ π. Ἀντωνίῳ Βαζούρᾳ τοῦ Κωνσταντίνου ἀπονέμεται ὁ ΕΠΑΙΝΟΣ τῆς κατά τήν Ναύπακτον καί Ἅγιον Βλάσιον Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἐπί τῇ συμπληρώσει πεντηκονταπενταετίας ἐν τῇ Χάριτι τῆς Ἱερωσύνης, ᾗ συνεργῶν ἀνεδείχθη ἐργάτης δόκιμος τοῦ Ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου, οἰκονομῶν μετ' εὐλαβείας τά θεοπαράδοτα καί φρικώδη τῆς Ἐκκλησίας Μυστήρια, διακονῶν μετά διακρίσεως καί ἀόκνως, ἐν τοῖς ὁρίοις τῆς κατά τήν Ναύπακτον τοπικῆς Ἐκκλησίας, τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καί τό μυστήριον τῆς μετανοίας, μή γινώσκων ὅριον συνταξιοδοτήσεως ἐν τῇ ἱερατικῇ διακονίᾳ. Ἠργάσθῃ δέ καί εἰς τήν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Πρωτοσύγκελλος ὑπό τόν μακαριστόν Μητροπολίτην Παραμυθίας Παῦλον, ἐν ἱεροπρεπῇ ὑπακοῇ, συμφώνως τοῖς ἱεροῖς τῆς Ἐκκλησίας Κανόσιν καί ταῖς Συνοδικαῖς ἀποφάσεσιν».

Καί γιά τόν π. Ἀθανάσιο:

«Τῷ Αἰδεσιμολογιωτάτῳ Πρωτοπρεσβυτέρῳ π. Ἀθανασίῳ Λαουρδέκῃ τοῦ Χρήστου ἀπονέμεται ὁ ΕΠΑΙΝΟΣ τῆς κατά τήν Ναύπακτον καί Ἅγιον Βλάσιον Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἐπί τῇ συμπληρώσει πεντηκονταετίας ἐν τῇ Χάριτι τῆς Ἱερωσύνης, ᾗ συνεργῶν ἀνεδείχθη ἐργάτης δόκιμος τοῦ Ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου, οἰκονομῶν μετ' εὐλαβείας τά θεοπαράδοτα καί φρικώδη τῆς Ἐκκλησίας Μυστήρια, ἀγαπῶν τήν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου τοῦ Κυρίου, πρωτοστατῶν ἐν τῇ ἀνεγέρσει καί ἐξωραΐσει τοῦ Ἱεροῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου, ὡς καί τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, καί ἐργαζόμενος μετά συνειδήσεως ἀγαθῆς εἰς τήν διοίκησιν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ὡς Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος τριῶν Μητροπολιτῶν, ἐν ἱεροπρεπῇ ὑπακοῇ πρός τούτους, συμφώνως τοῖς ἱεροῖς τῆς Ἐκκλησίας Κανόσιν καί ταῖς Συνοδικαῖς ἀποφάσεσιν».

*

Οἱ τιμώμενοι συγκινημένοι ἀντιφώνησαν τόν Σεβασμιώτατο.
Ὁ π. Ἀντώνιος Βαζούρας, εἶπε:
«Σεβασμιώτατε, σεπτέ Ποιμενάρχη μας, αἰσθανόμεθα ἐπιβεβλημένο καθῆκον νά ἐκφράσουμε πρός τήν ὑμετέραν Σεβασμιότητα τάς ἀπείρους εὐχαριστίας μας, ἐγώ καί ὁ π. Ἀθανάσιος, διά τήν τιμήν τήν ὁποίαν μᾶς ἐκάνατε σήμερα. Σᾶς εὐχαριστοῦμε πάρα πολύ.  Γνωριζόμαστε, ὅπως τό εἴπατε, ἀπό τό 1960 καί ὡς Ποιμενάρχη ὡς Προϊστάμενο, σᾶς ἔχομε μία εἰκοσαετία περίπου, μετά ἀπό τρεῖς μῆνες κλείνετε ἐδῶ στήν Ἱερά Μητρόπολη 20 χρόνια Ἀρχιερεύς.  Δέν σᾶς γνωρίσαμε ὡς διοικητή, ἀλλά ὡς Πατέρα πραγματικό, ὡς Πατέρα καί Ἀδελφό. Κατά τό χρονικό αὐτό διάστημα περάσαμε πάρα πολύ καλά μέ τήν εὐλογία σας καί ὅ,τι μπορούσαμε κι ἐμεῖς κάναμε  μέ τίς δυνάμεις πού μᾶς ἔδωσε ὁ Ἅγιος Θεός.

Νά εἶναι πάντα ἔτσι ὅπως εἶναι, νά ἔχουν αὐτό τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα καί ἦθος καί μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς τους, τήν τελευταία θεία Λειτουργία τήν ὁποίαν θά κάνουν νά τήν κάνουν μέ φόβο Θεοῦ, ὅπως ἔκαναν τήν πρώτη θεία Λειτουργία.

Ὑποβάλλουμε στόν Ἅγιον Θεόν τήν παράκληση νά σᾶς χαρίζη ἀπερικλόνητον ψυχοσωματικήν ὑγείαν, γιά νά συνεχίζετε τό ἐπιτυχημένον ἔργον σας διά τήν Μητρόπολιν ταύτην καί ἐν γένει τήν Ἁγίαν μας Ἐκκλησίαν. Ὁ Ἅγιος Θεός νά σᾶς χαρίζη ἔτη πολλά γιά νά διακονῆτε τήν Ἁγίαν μας Ἐκκλησίαν πρός σωτηρίαν ἀθανάτων ψυχῶν.  Καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὅπως τονίσατε εἰς τήν ὁμιλίαν σας σήμερα, πού τό πήραμε ὅλοι μας, Κληρικοί τε καί λαϊκοί, τό πήραμε κατά τήν ὥρα τῆς Βαπτίσεώς μας, αὐτό τό Πνεῦμα ἄν κατορθώσουμε καί τό ἔχομε ὡς ὁδηγόν εἰς τήν ζωήν μας, δέν πρόκειται ποτέ νά σκοντάψουμε, θά μᾶς ὁδηγῆ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν.  Εὐχαριστοῦμε καί πάλι καί ὁ Ἅγιος Θεός νά σᾶς χαρίζη ἀπερικλόνητον ψυχοσωματικήν ὑγείαν πρός συνέχισιν τοῦ ἐπιτυχημένου ἔργου σας» (ἀπομαγνητοφώνηση).

*

Ὁ π. Ἀθανάσιος Λαουρδέκης εἶπε:
«Σεβασμιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, Θεοπρόβλητε Μητροπολίτα Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεε
Σᾶς εὐχαριστῶ πάρα πολύ γιά τήν σημερινή τιμητική διάκριση πρός τό πρόσωπό μου. Ἡ κίνησή σας αὐτή δείχνει τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς Σας, τήν ἄπειρη ἐκτίμηση, τιμή καί ἀγάπη πρός τούς ἄμεσους συνεργάτες Σας, ἀλλά καί τόν πνευματικό πλοῦτο τῆς Ἀρχιερατικῆς Σας διακονίας στήν Ἐκκλησία μας. Ἐπιτρέψτε μου να πῶ λίγα ἁπλά, φτωχά ἀλλά καρδιακά λόγια, καθώς εὑρίσκομαι βαθύτατα συγκινημένος ἐνώπιόν Σας, ἐνώπιον τῶν ἀδελφῶν συλλειτουργῶν Ἱερέων καί ἐνώπιον τοῦ εὐλογημένου λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Τόν ἑπόμενο μῆνα συμπληρώνω 50 χρόνια Ἱερωσύνης, χάριτι Θεοῦ, καθώς τόν Μάϊο τοῦ 1965 ἐνδύθηκα τό εὐλογημένο ράσο καί εἰσῆλθα στίς τάξεις τοῦ ἱεροῦ Κλήρου, λαμβάνοντας τό χάρισμα καί τήν δωρεά τῆς Ἱερωσύνης, ἐκ τῶν τιμίων χειρῶν τοῦ προκατόχου Σας, Μητροπολίτου κυροῦ Δαμασκηνοῦ. Τά περισσότερα χρόνια ὑπηρέτησα ὡς Ἐφημέριος καί Προϊστάμενος τοῦ Ἱεροῦ Μητροπολιτικοῦ μας Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἐνῶ τό ἥμισυ τῆς ἱερατικῆς μου διακονίας τό ὑπηρέτησα ὡς Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως. Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἓνεκεν.

Κι Ἐσεῖς, Σεβασμιώτατε, ἐφέτος συμπληρώνετε 20 χρόνια Ἀρχιερατικῆς ποιμαντορίας καί πατρικῆς διακονίας ὡς Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου. Ἐπί 20 χρόνια ποιμαίνετε τόν πιστό λαό τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας μέ αὐταπάρνηση, ἐργατικότητα, διάκριση, φωτισμό Θεοῦ, ἱεραποστολικό ζῆλο καί θεολογικό λόγο. Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στό πρόσωπό Σας ἀπέκτησε ἕνα πολύτιμο κι ἐκλεκτό μέλος μέ πανορθόδοξη ἀκτινοβολία καί ἡ Τοπική μας Ἐκκλησία ἓναν ἂξιο Ποιμένα εἰς τύπον καί τόπον τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ. Θά ἤθελα νά ἀναφερθῶ στήν ἐπί 20 χρόνια ἀρίστη συνεργασία μας, τήν γεμάτη ἀγάπη Χριστοῦ καί ὡς Ἐφημέριος καί προϊστάμενος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῆς πόλεώς μας καί ὡς Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας. Σᾶς εὐχαριστῶ θερμά γιά τήν πατρική Σας ἀγάπη, τήν εὐγένεια, τήν καλωσύνη καί γιά ὃλα τά πατρικά, πνευματικά καί ἀνθρώπινα χαρίσματα πού Σᾶς χαρακτηρίζουν. Ἐπί πλέον θά ἢθελα νά Σᾶς εὐχαριστήσω μέ υἱϊκό σεβασμό καί ἀγάπη γία τήν τιμή πού μοῦ κάνατε νά εἶμαι ἐπί 20 χρόνια ὁ πιό στενός Σας συνεργάτης, ἀλλά καί γιά τήν ἐμπιστοσύνη καί τήν στοργή μέ τήν ὁποία μέ περιβάλλετε ὅλα αὐτά τά χρόνια.
Ζητῶ ταπεινά τίς πατρικές Σας εὐχές καί εὐλογίες καί τίς Ἀρχιερατικές Σας προσευχές, πού τόσο πολύ ἒχω ἀνάγκη στά καθήκοντά μου καί στήν καθημερινή μου ζωή.
Εὒχεσθε!».

*   *   *

Ἀμέσως μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας ἀκολούθησε ἐκδήλωση στήν Αἴθουσα ἐκδηλώσεων τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, μέ ὁμιλίες λαϊκῶν μελῶν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας γιά τούς δύο Ἱερεῖς.  Τήν ἐκδήλωση προλόγισε ὁ συνεφημέριος τοῦ π. Ἀθανασίου, π. Θωμᾶς Βαμβίνης, ὁ ὁποῖος ἀνέγνωσε τίς τιμητικές περγαμηνές καί κατέθεσε τήν δική του καλή μαρτυρία ἀπό τήν συναναστροφή του μέ τόν π. Ἀντώνιο καί κυρίως ἀπό τήν εἰκοσαετῆ ἄμεση συνεργασία του μέ τόν π. Ἀθανάσιο.

Ὁ κ. Νικόλαος Καλατζῆς, ζωγράφος, κατηχητής καί μέλος τοῦ κύκλου μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς πού ἐπιμελεῖτο ὁ π. Ἀντώνιος, ὁμιλώντας γιά τόν π. Ἀντώνιο Βαζούρα, εἶπε:
«Σεβασμιώτατε, ἀγαπητέ πατέρα Ἀντώνιε, σεβαστοί πατέρες καί ἀδελφοί, Χριστός Ἀνέστη!
Κλήθηκα μέ χαρά σήμερα νά πῶ δυό λόγια ἀπό τήν ἐμπειρία μου κοντά στόν πατέρα Ἀντώνιο, μέ ἀφορμή τά 55 χρόνια τῆς Ἱερατικῆς διακονίας του. Δέχτηκα μέ χαρά ἀλλά καί λύπη. Καί ἐνῶ ἡ χαρά εἶναι αὐτονόητη, ἡ λύπη προέρχεται ἀπό τήν ἀνεπάρκειά μου νά ἐκφέρω λόγο γιά τό πρόσωπό του. Λύπη ἐπίσης μοῦ προκαλεῖ ὅτι δέν μπορῶ νά ἐκφράσω αὐτά πού ὁ πατήρ Ἀντώνιος, ἀπό ταπείνωση, δέν θά ἤθελε νά ἀκούση. Γι’ αὐτό συστέλλω τά λόγια καί τίς περιγραφές μου.

Εἴκοσι χρόνια περίπου παρακολουθώντας τήν ἀνάλυση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ἄλλων ἱερῶν κειμένων, πού ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας προσφέρει, ἀπό τόν πατέρα Ἀντώνιο, ἐνταγμένος μέσα σ’ αὐτήν τήν ὁμάδα, πού τόν παρακολουθοῦσε, ἀλλά καί ἀπό τήν προσωπική ἐπαφή, μέ τήν ὁποία ὁ ἴδιος μέ εὐλόγησε, ἔζησα ἕναν Ἱερέα γεμάτο ταπείνωση καί ἁπλότητα, πραότητα καί ἀγάπη, μέ γνήσιο ἐκκλησιαστικό ἦθος καί φρόνημα, καθώς καί μέ πολλά ἄλλα χαρίσματα. Ἕναν πραγματικό ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ.

Θυμᾶμαι τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀνέλυε τά κείμενα πού μελετούσαμε. Πάντα προετοιμασμένος μέ ἐπιμελεῖς σημειώσεις. Μᾶς τόνιζε πολύ συχνά τήν ἀγάπη γιά τήν Ἐκκλησία καί τά Ἅγια Μυστήρια. Ὁ λόγος του ἦταν πρᾶος καί γεμᾶτος περιεχόμενο. Θυμᾶμαι ἐπίσης τίς ἐπισκέψεις μας στόν Ἅγιο Βασίλειο Βομβοκοῦς, ἕνα μικρό ξωκκλήσι, ὅπου τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς τελοῦσε τό Μέγα Ἀπόδειπνο ἤ τήν ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Κανόνος. Μετά, κάθε φορά, στήν μικρή αἴθουσα πού ὑπῆρχε ἐκεῖ, ὁ ἴδιος ἔφτιαχνε καφέ καί μᾶς τόν προσέφερε, χωρίς νά ξεκουράζεται καθόλου. Ὅσο ἄβολα καί νά αἰσθανόμαστε, ὁ τρόπος του καί ἡ χαρά του, μᾶς ἔπειθαν ὅτι ἔτσι ἔπρεπε νά γίνη.  Ὅμως ἔτσι εἶναι ὁ π. Ἀντώνιος. Ὅλοι μας πιστεύω ἔχουμε ζήσει κάτι ἀνάλογο, ὅπου φαινόταν καί φαίνεται, αὐτή του ἡ διάθεση: Νά προσφέρη, στήν ἐξομολόγηση, στήν θεία Λειτουργία σέ διάφορους Ναούς τῆς Μητροπόλεως, στόν πόνο καί στήν ἀνάγκη τοῦ κάθε συνανθρώπου μας.

Προσωπικά τόν π. Ἀντώνιο τόν γνωρίζω πρίν ἔρθω στήν Ναύπακτο, ὅταν ὁ πνευματικός μου, π. Ἰωάννης Κατής, Ἱερέας στήν Ἱερά Μητρόπολη Νικαίας, μοῦ εἶχε μιλήσει γι’ αὐτόν. Τόν γνώριζε ἀπό τότε πού ἦταν κοντά στόν Παραμυθίας καί ἀργότερα Ἁγιᾶς καί Συκουρίου, Παῦλο, ὡς Πρωτοσύγκελλος. Πάντα μιλοῦσε μέ θαυμασμό γι’ αὐτόν, ὡς ἄνθρωπο προσευχῆς καί ἀγάπης.

Προσπάθησα, ἀλλά δέν θυμᾶμαι, τόσα χρόνια πού τόν γνωρίζω, νά τόν εἶδα ποτέ κουρασμένο ἤ ποτέ θυμωμένο, λυπημένο ἤ ταραγμένο. Ἀντιθέτως ὁ π. Ἀντώνιος εἶναι πάντα γαλήνιος, χαρούμενος καί δραστήριος.

Σήμερα πού ζοῦμε σέ μιά περίοδο δύσκολη, ὅπου βαλλόμαστε ἔντονα ἀπό τούς ἐχθρούς μας (τούς πνευματικούς ἐχθρούς μας), ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό στηρίγματα, πού μέ τήν ζωή τους νά μᾶς ὁδηγοῦν στό δρόμο πού βάδισαν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ Πατέρες μας. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ λύχνος φωτίζει καί δέν κρύβεται, ἀλλά τοποθετεῖται σέ ψηλό σημεῖο γιά νά φωτίζη κι ἄλλους. Ὅσο ἐπιλέγει κανείς νά ζῆ τήν ταπείνωση μιμούμενος τόν Χριστό, τόσο καί γίνονται φανερά τά χαρίσματα πού λαμβάνει.

Ἡ ὑπακοή στήν Ἐκκλησία εἶναι καί αὐτή ἕνα μεγάλο χάρισμα, πού δέν εἶναι πολυτέλεια, ἀλλά ἀνάγκη. Τήν Ἐκκλησία αὐτή ὑπηρέτησε καί ὑπηρετεῖ ὁ π. Ἀντώνιος, μέ αὐτό τό πνεῦμα. Πρός αὐτήν κατεύθυνε καί κατευθύνει, πάντα μέ ἀγάπη. Καί αὐτή τήν ἀγάπη τήν προσφέρει μέ ἐλευθερία, ὅπως καί τόν λόγο του, χωρίς στοχαστικά ἐπιχειρήματα, ἀλλά μέ ἁπλά χαριτωμένα λόγια καί ἔργα.

Αὐτή του τήν ἀγάπη, πού τήν ἔζησαν καί τήν ζοῦν πολλοί, παρακαλοῦμε τόν Θεό νά μή μᾶς τήν στερήση γιά πολλά χρόνια ἀκόμα, ἀλλά νά τήν αὐξήση, νά τήν περιφρουρήση καί νά τοῦ τήν ἀνταποδώση κατά τό μέτρο τῆς δωρεᾶς Του.
Σεβασμιώτατε, πάτερ Ἀντώνιε, εὔχεσθε».

*

Ὁ κ. Βασίλειος Μπιρπανάγος, συνταξιοῦχος Σχολικός Σύμβουλος Μαθηματικῶν καί Ἐκκλησιαστικός Ἐπίτροπος τοῦ Ἱεροῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ, ὁμιλώντας γιά τόν π. Ἀθανάσιο Λαουρδέκη, εἶπε:

«Σεβασμιώτατε, Σεβαστόν  Ἱερατεῖον, κύριε Δήμαρχε, ἀγαπητοί συμπολίτες.
 Δυό λόγια θέλω νά εἰπῶ γιά τόν Πρωτοπρεσβύτερο Ἐφημέριο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου π. Ἀθανάσιο Λαουρδέκη, ὁ ὁποῖος αὐτές τίς ἡμέρες συμπληρώνει 50 ἔτη διακονίας ὡς ἐφημέριος τοῦ ὡς ἄνω Ἱεροῦ Ναοῦ. Εἶχα τήν τύχη νά βρεθῶ στό Ἐκκλησιαστικό Συμβούλιο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἀπό τό 1975 – 2010. Ὁ πρῶτος Ἱερός Ναός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου χτίστηκε τό 1860, καί στέγασε τήν πίστη τῶν Ναυπακτίων καί ἔκλεισε μέσα του πολλές χαρές καί λύπες τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, πού λάτρεψαν καί ἀγάπησαν μέ τήν ψυχή τους τόν φτωχόν τους Ἁϊ-Δημήτρη πού ὕμνησε ὁ Ἐπαχτίτης Γεώργιος Ἀθανασιάδης -  Νόβας. Ἕνας σεισμός τήν ἄνοιξη τοῦ 1975, ἕνας ἰσχυρός σεισμός, τάραξε συνθέμελα τόν παλαιό Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί κατέστρεψε τήν στατική δομή του, καθιστώντας τον ἀκατάλληλο γιά νά χρησιμοποιῆται.

Ὁ τότε Σεβ.  Μητροπολίτης κυρός Δαμασκηνός Κοτζιᾶς συνέστησε ἐρανική ἐπιτροπή γιά τήν ἀνέγερση νέου Ναοῦ μέ Πρόεδρο τόν π. Ἀθανάσιο Λαουρδέκη καί τῆς ὁποίας ἤμουν καί ἐγώ ἕνα ἐκ τῶν μελῶν της. Ἀπό ἐδῶ ἀρχίζουν τά προβλήματα. Τά προβλήματα τῆς ἐπιτροπῆς ἦσαν πολλά καί ἐν πολλοῖς ἀξεπέραστα. Δέν ὑπῆρχαν χρήματα, προβλήματα μέ τήν Ἀρχαιολογική Ὑπηρεσία, μέ τήν Πολεοδομία, μέ τήν Μηχανική Ὑπηρεσία, μέ τήν Ἐφορία καί πάρα πολλές διατυπώσεις καί ἄλλα προβλήματα πού ἄρχισαν νά μᾶς κλονίζουν. Πήγαμε νά ζητήσουμε τήν εὐχή τοῦ Σεβασμιώτατου καί τοῦ καταθέσαμε τούς προβληματισμούς μας γιά ὅλα αὐτά. Τότε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μᾶς ἐμψύχωσε λέγοντας τά κατωτέρω θεόπνευστα λόγια: «Παιδιά μου, τόν Ἱερό Ναό δέν τόν κτίζουν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά ὁ Θεός διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ τιμώμενου Ἁγίου Του».

Φύγαμε ἀνακουφισμένοι ὅλοι καί πράγματι μετά ἀπό λίγες ἡμέρες ἕνα ἀπόγευμα, βρήκαμε στό παγκάρι τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἕνα πουγκί μέ 64 χρυσές λίρες.
Μετά ἀπό αὐτά πού συνέβησαν «θείᾳ Χάριτι!», ὅλοι μας ἀνασυγκροτηθήκαμε καί ριχτήκαμε στήν δουλειά μέ πρωτεργάτη τόν π. Ἀθανάσιο. Ἐκεῖ ἦταν πού θαύμασα καί θά θυμᾶμαι γιά πάντα τήν πίστη του στόν Θεό, τήν ἀπαράμιλλη ἐργατικότητά του, τό ὀργανωτικό πνεῦμα του καί τίς πάμπολλες ἀρετές πού τόν στολίζουν σάν Ἱερέα καί σάν ἄνθρωπο.

Ἦταν πάντοτε ἕνα πρόσωπο χαμηλῶν τόνων, ποτέ τῶν ἄκρων. Πάντοτε συμβιβαστικός, ἀθόρυβος, διακριτικός, χωρίς νά θέλη νά ἐμφανίζεται καί νά προβάλλεται. Πάντοτε χαμογελαστός καί μέ πηγαῖο χιοῦμορ. Ποτέ προσποιητικός καί ψεύτικος, ἀντίθετα, εἰλικρινής καί τίμιος, μέ καθαρό λόγο καί εὐγενική ψυχή. Δέν ἤθελε καί δέν θέλει νά στεναχωρῆ τούς ἄλλους, ἀκόμα καί ἂν δέν μπορῆ νά συμμετέχη σέ αὐτά πού τοῦ προτείνουν.

Κατά τόν χρόνον τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἐργάστηκε πολύ περισσότερο τῆς ἀντοχῆς του. Ἔκαμε πολύ καλή διανομή τῶν καθηκόντων τῶν μελῶν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου. Ἀνελλιπῶς κάθε ἑβδομάδα ἔκανε ἔλεγχο ἐσόδων καί ἐξόδων τοῦ ἔργου, ἔκανε ἔλεγχο τῆς ποιότητας τῶν ὑλικῶν τῆς οἰκοδομῆς, ἔκανε ἔλεγχο τῆς ποιότητας τῶν ἐργασιῶν, τῆς καλῆς ἐφαρμογῆς τῶν νόμων τῆς Πολεοδομίας, πάντοτε βέβαια συνοδευόμενος καί συμβουλευόμενος τοῦ εἰδικοῦ προσωπικοῦ. Δέν ἤθελε ποτέ νά ἔρθη σέ σύγκρουση μέ τήν καλή ἐφαρμογή τῶν  Ἀρχῶν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καί τῶν νόμων τοῦ κράτους, μέ ἀποτέλεσμα αὐτό πού βλέπουμε: Τόν ὑπέροχο Ἱερό Ναό πού χαιρόμαστε ἐμεῖς σήμερα καί θά χαίρωνται οἱ ἑπόμενες γενεές στό μέλλον.

Παράλληλα σάν Ἱερέας ἐργάστηκε μέ ζῆλο καί φόβο Θεοῦ, διακόνησε τό Ἐκκλησίασμά του μέ αὐτοθυσία, ἀγάπη καί καλωσύνη. Σάν Πνευματικός  βοήθησε πολλούς συνανθρώπους μας νά βροῦν τό σωστό νόημα τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς.

Σέ αὐτόν τόν ταπεινό ἄνθρωπο, τόν ἀγαθό καί ἄξιο λειτουργό τοῦ Θεοῦ, τόν ἀκούραστο ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου, ὀφείλουμε τιμή, σεβασμό, ἀγάπη καί ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη, γιά ὅσα μᾶς χάρισε καί μᾶς δίδαξε μέ τήν ἀξιοσέβαστη βιοτή του.

Πατέρα Ἀθανάσιε, ζητῶ τήν εὐχή σου. Σέ συγχαίρω θερμά γιά τό ἔργο σου καί σοῦ εὔχομαι, ὁ Θεός νά σοῦ χαρίση ὑγεία καί μακροημέρευση!».

*

Ἡ κ. Γεωργία Γκίζα-Λαγοῦ, συνταξιοῦχος Ἐκπαιδευτικός-Λυκειάρχης, ὁμιλώντας γιά τόν π. Ἀντώνιο Βαζούρα, εἶπε:
«Σεβασμιώτατε, Σεβαστοί Πατέρες, Κυρίες καί κύριοι
Δύσκολο εἶναι νά μιλήση κανείς γιά ἕναν εὐλογημένο ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα ἐπί 50 καί πλέον ἔτη ἄξιο λειτουργό Του, ὅπως ὁ π. Ἀντώνιος. Θά μέ συγχωρήσετε, διότι θά ἀναφερθῶ πολύ συνοπτικά καί ἐπιγραμματικά σέ ὁρισμένα ἀπό τά χαρίσματα καί τήν ἐν γένει προσφορά του, ἀκριβῶς γιατί ὅλοι μας γνωρίζουμε ὅτι ὅσο πιό πολύ μιλᾶμε γι αὐτόν, τόσο πιό πολύ σέ δύσκολη θέση τόν φέρνουμε.   Ταπεινός καί πράος ὁ π. Ἀντώνιος. Ἀθόρυβος ἐργάτης τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου. Ποτέ του δέν ἀγάπησε τήν αὐτοπροβολή, τά ἀξιώματα, τόν ἔπαινο, τήν ἀναγνώριση. Ὅλος του ὁ ἀγώνας ἀποσκοπεῖ στήν ἀνάδειξη τοῦ μεγαλείου καί τῆς δόξας τοῦ Κυρίου. Οἱ ἐντολές Του εἶναι γιά αὐτόν ΝΟΜΟΣ. Νόμος χωρίς ἐξαιρέσεις. Ἀπαράβατος κανόνας. Ἀπόλυτη ὑπακοή καί στήν τελευταία εὐαγγελική ἐπιταγή. Προσωπικό θέλημα κανένα. Μόνο τό θέλημα τοῦ Κυρίου, τῆς Ἐκκλησίας Του, τοῦ Ἐπισκόπου, οἱ διδαχές τῶν ἁγίων Πατέρων καί ἡ Ἱερή μας Παράδοση.

Ἡ ὑπακοή του αὐτή, ὡστόσο, δέν ἀποτελεῖ τυπική –ὑστερική πολλές φορές– ἐμμονή στό γράμμα τοῦ Νόμου – συμπεριφορά πού τόσο πολύ ἐξόργισε τόν ἴδιο τόν Χριστό. Ὁ π. Ἀντώνιος ἀγάπησε καί ἀγωνίζεται γιά τήν οὐσία τοῦ Νόμου, γιά τήν οὐσία τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐξωτερική εὐσέβεια, τήν ὁποία καί αὐτή διαθέτει ἁπλόχερα, δέν μπορεῖ νά συγκριθῆ μέ τήν ἐσωτερική ἀρχοντιά καί λεβεντιά τοῦ πραγματικοῦ Χριστιανοῦ, ἀρετή πού ἂν δέν διαθέτη ὁ Χριστιανός, δέν μπορεῖ νά λογίζεται Χριστιανός.

Τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ προσευχή νύχτα καί μέρα, ἡ νηστεία, ἡ ἀφιλοχρηματία, ἡ ἀκτημοσύνη ἀποτελοῦν γι' αὐτόν τόν μοναδικό τρόπο ζωῆς. Ἄλλον ἀπ΄ αὐτόν δέν γνωρίζει. Οὔτε θέλει νά γνωρίση. Ὄχι ἀπό στείρα ἐμμονή ἢ ἐπειδή ἔτσι ἁπλά ἔμαθε. Ἀλλά ἀπό ἀβίαστη καί ἐλεύθερη συνειδητή ἐπιλογή, ἀφοῦ γνωρίζει πολύ καλά καί βιώνει καθημερινά τόν πλοῦτο καί τήν χαρά τῆς πραγματικά Μοναδικῆς Πολιτείας, τῆς ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν ζωή συνάντησης μέ τόν ἀναστάντα Κύριο.

Ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον δέν ἀποτελεῖ γι’ αὐτόν ἁπλή εὐαγγελική ἐπιταγή πού πρέπει καί αὐτή νά τηρῆται, πολλές φορές ἐξωτερικά καί ἐπιφανειακά. Ἡ ἀγάπη γιά τόν π. Ἀντώνιο –ἀγάπη πρός ὅλους, καλούς καί κακούς, ἁμαρτωλούς καί ἁγίους, κληρικούς καί λαϊκούς, γέρους καί παιδιά– ἀποτελεῖ μιά διαρκῆ, συνεχῆ, ἀδιάκοπη, ἀδιατάρακτη πραγματικότητα, τήν ὁποία βιώνει καθημερινά, χωρίς ἐξαιρέσεις. Ἀπό αὐτή διακατέχεται καί μέ αὐτή κινεῖται καί δραστηριοποιεῖται. Ἡ ἀγάπη βιώνεται ἀπό τόν π. Ἀντώνιο ὡς πραγματικό δῶρο τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο πρωτίστως εὐεργετεῖ τόν ἴδιο τόν ἀγαπῶντα καί στήν συνέχεια ἀντανακλᾶται καί στούς ὑπόλοιπους. Στό σημειωματάριό του ἀναρίθμητα ὀνόματα ζώντων καί κεκοιμημένων, πού τά μνημονεύει κάθε Κυριακή στήν Πρόθεση, κάθε μέρα καί νύχτα στήν προσευχή του. Ἀπό τά χαράματα ὡς τό βράδυ, ἄλλοτε στήν Ναύπακτο, ἄλλοτε στό Θέρμο, ἄλλοτε στά χωριά τῆς Ναυπακτίας καί τῆς Τριχωνίδας, νά μήν μείνη κανένας γέρος καί νέος ἀξομολόγητος, κανένας ναός ἀλειτούργητος, κανένα χωριό παραπονεμένο ἀπό παπά καί μυστήρια. Κάθε ἑβδομάδα, χρόνια τώρα Ναύπακτος – Ἀντίρριο, Ἀντίρριο - Ἀγρίνιο, Ἀγρίνιο - Θέρμο, Θέρμο - Τριχωνίδα καί τανάπαλι, πότε μέ λεωφορεῖα, πότε μέ αὐτοκίνητα φίλων, χειμώνα - καλοκαίρι ὁ 80χρονος σήμερα συνταξιοῦχος ἀλλά ποτέ ἀπόστρατος π. Ἀντώνιος, σάν 20χρονο παιδί ἐκμηδενίζει ἀποστάσεις στρατευμένος στόν πόλεμο τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

Δέν ὑπάρχει νομίζω καμμιά ἀμφιβολία ὅτι ὅσο καί ἂν προσπαθήσουμε νά ἀποφύγουμε ὑπερβολές καί ἐξάρσεις πού ὀφείλονται στήν ὑποκειμενικότητά μας καί στήν μεγάλη μας ἀγάπη γιά τόν π. Ἀντώνιο, ὁ π. Ἀντώνιος ἀποτελεῖ μέ τήν βιοτή του ζωντανό ὑπόδειγμα χαριτωμένου ἀνθρώπου, στόν ὁποῖο ἡ Χάρη τοῦ Κυρίου εἶναι φανερή σέ ὅποιον πλησιάσει καί συναναστραφῆ μαζί του ἔστω καί γιά λίγο. Διότι κύρια ἐκδήλωση καί ἀπόδειξη τῆς ὕπαρξης τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ σέ ἕναν ἄνθρωπο, εἶναι γνωστόν καί ἀπό τούς λόγους σας Σεβασμιώτατε, ἀποτελεῖ ἡ ἀνεξήγητη αὐτή μετάδοση τῆς χαρᾶς, τῆς ἠρεμίας, τῆς γαλήνης - καρπῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἂν ρωτήσουμε ὅλους αὐτούς πού ἔχουν γνωρίσει τόν π. Ἀντώνιο τί βρίσκουν κοντά του, θά μᾶς ποῦν τήν χαρά καί τήν ἠρεμία, πού ὅλοι μας, ἰδίως σήμερα τόσο πολύ λαχταροῦμε.

Νά τόν ἔχη ὁ Θεός καλά μαζί μέ ὅλους τοῦ ἄξιους καί εὐλογημένους κληρικούς, ὅπως καί ὁ π. Ἀθανάσιος, πού καί αὐτός τόσα πολλά προσέφερε στήν τοπική μας Ἐκκλησία, ὥστε νά διακονοῦν γιά χρόνια πολλά τό ἔργο Του καί νά μᾶς στηρίζουν μέ τίς προσευχές καί τίς εὐλογίες τους».

*

Τήν ἐκδήλωση ἔκλεισε ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος, ὁμιλώντας ἐκ καρδίας γιά τούς δύο Κληρικούς του.
Κατ' ἀρχάς ὁ Σεβασμιώτατος τόνισε ὅτι δέν γράφει ποτέ καί δέν ὁμιλεῖ γιά κάποιον ἄνθρωπο, ἄν δέν πιστεύη ὅσα λέει καί ἄν δέν ἀγαπᾶ τόν ἄνθρωπο γιά τόν ὁποῖον ὁμιλεῖ. Ἔπειτα ὁμίλησε γιά τήν γνωριμία του μέ τούς δυό Κληρικούς.

Γιά τόν π. Ἀντώνιο εἶπε:
«Ἤμασταν μαζί στό οἰκοτροφεῖο στό Ἀγρίνιο. Τότε ἤμουν 15-16 χρονῶν καί ἐκεῖνος μόλις εἶχε γίνει Διάκονος καί Πρεσβύτερος. Τό 1959 κατέβηκα ἀπό τά Γιάννενα καί ἤμουν μαθητής στήν Γ΄ Γυμνασίου. Ἕνα χρόνο μετά, στήν Δ΄ Γυμνασίου –θά λέγαμε σήμερα Α΄ Λυκείου– ἦρθε στό οἰκοτροφεῖο ὁ π. Ἀντώνιος. Ἦταν λεπτός, ἀδύνατος, ἀσκητικός, νέος στήν ἡλικία, πρέπει νά ἤτανε 23 χρονῶν τότε καί μέναμε μαζί. Οἱ ἄλλοι ἦταν λαϊκοί, μαθητές καί ὁ μόνος Κληρικός πού ἦταν ἐκεῖ ἦταν ὁ π. Ἀντώνιος. Μαζί κάναμε τήν προσευχή, μαζί στό τραπέζι, διαβάζαμε τά μαθήματα, πηγαίναμε στό Σχολεῖο.
...
Παρακολουθοῦσα τόν π. Ἀντώνιο, ὅλα τά ἑπόμενα χρόνια. Τελείωσε τήν Θεολογική Σχολή, ὑπηρέτησε τόν ἀείμνηστο ἅγιο Μητροπολίτη Παραμυθίας Παῦλο Καρβέλη, ὁ ὁποῖος μετά ἔγινε καί Μητροπολίτης Ἁγιᾶς καί Συκουρίου. Ἦταν Πρωτοσύγκελλος στήν Ἱερά Μητρόπολη Παραμυθίας, καί ἐπειδή ἡ μητέρα μου καταγόταν ἀπό τήν Παραμυθιά καί ἔχω πολλούς συγγενεῖς ἐκεῖ, ὅλοι μοῦ ἔλεγαν τά καλύτερα λόγια γιά τόν π. Ἀντώνιο. Μετά ἀκολούθησε τόν γέροντά του, ὅταν ἐκθρονίστηκε ἀπό τήν Μητρόπολή του, ἦταν μαζί του στήν Ἱερά Μονή Μυρτιᾶς καί τόν ὑπηρετοῦσε. Τόν ὑπηρέτησε δέ καί στήν Ἱερά Μητρόπολη Ἁγιᾶς καί Συκουρίου.

Ὅταν, λοιπόν, ἦλθα ἐδῶ στήν Μητρόπολη, χάρηκα πολύ πού εἶδα τόν π. Ἀντώνιο, συνταξιοῦχο τώρα πιά. Καί παρέμεινε 20 χρόνια, ἐργαζόμενος μέ ὅλη αὐτή τήν προσπάθεια τήν ὁποίαν ἀκούσατε προηγουμένως».

Γιά τόν π. Ἀθανάσιο εἶπε:
«Τόν γνώρισα ὅταν ἦρθα, δέν τόν ἤξερα. Ἀλλά εἴχαμε ἕναν κοινό γνωστό∙ εἶναι ὁ Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος τότε τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίστης κ. Σεβαστιανοῦ, ὁ π. Χριστόδουλος Δεληγιάννης, ἕνας ἐκλεκτός κληρικός, τόν ὁποῖον τόν γνώριζα ἀπό τά Γιάννενα, ὅταν ἦταν διάκονος τοῦ Σεραφείμ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, καί ὅταν ἔγινε Μητροπολίτης στήν Κόνιτσα ὁ Σεβαστιανός τόν ζήτησε καί τόν πῆρε κοντά του. Ὅταν, λοιπόν, ἐξελέγην Μητροπολίτης ἐδῶ στήν Μητρόπολη αὐτή, μοῦ τηλεφώνησε καί μοῦ εἶπε: «Θά πᾶτε στήν Ναύπακτο καί θά βρῆτε ἕναν Γενικό Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο, τόν π. Ἀθανάσιο Λαουρδέκη, μέ τόν ὁποῖον ἤμασταν μαζί στήν ἱερατική Σχολή» –ἐκεῖνος ἦταν λαϊκός καί ὁ π. Ἀθανάσιος Κληρικός– "τόν εἴχαμε, λέει, ὑπόδειγμα". Καί θυμᾶμαι μοῦ εἶπε ἐπί λέξει: "ἦταν ἄγγελος". Τό θυμᾶμαι αὐτό καί δέν λέω κάτι τό ὁποῖο δέν μοῦ τό εἶπε».

Ὁ Σεβασμιώτατος τόνισε τήν βοήθειά τους στήν διοίκηση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως:
«Καί φυσικά ἦρθα ἐδῶ στήν Μητρόπολη καί συνάντησα τόν π. Ἀθανάσιο, ὁ ὁποῖος εἶχε καί τήν πείρα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, σέ καλά καί σέ ἄσχημα, καί ἦταν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μέ βοήθησε καί τότε καί τώρα. Ἀλλά ὅπως εἶπα ἐπάνω στόν Ἱερό Ναό, στήν θεία Λειτουργία, κράτησε μαζί μου, ἐβάσταξε τό βάρος τῆς διακονίας.   Γιατί ἡ Ἱερά Μητρόπολη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου εἶναι ἀπό τίς μικρότερες Ἱερές Μητροπόλεις, ἀλλά ἀπό τίς δυσκολότερες Ἱερές Μητροπόλεις. Δέν μπορεῖ νά σταθῆ ἐδῶ εὔκολα Μητροπολίτης. ...

Γιατί αὐτά τά ὁποῖα γίνονται ἐδῶ –καί γνωρίζετε ἀπό τί, δέν χρειάζεται νά πῶ– δέν γίνονται σέ ἄλλη Ἱερά Μητρόπολη, ὄχι μόνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σέ καμμιά Μητρόπολη σέ ὅλη τήν Ὀρθοδοξία. Πράγματα πρωτοφανῆ, γιά τά ὁποῖα βέβαια, εὐθύνονται πολλοί,  οἱ ὁποῖοι ἀνέχτηκαν μερικές καταστάσεις.   Τουλάχιστον ἐγώ ἐκεῖνο πού εἶπα ἦταν ὅτι θά προσπαθήσω νά ἀποκαταστήσω τήν κανονικότητα στήν Ἱερά αὐτή Μητρόπολη, τήν νομιμότητα, τήν δημοκρατικότητα καί τήν κοινωνικότητα. Διότι ὅλα αὐτά εἶχαν ἐκτραπῆ, καί ἀπό τήν κανονικότητα καί ἀπό τήν νομιμότητα καί ἀπό τήν δημοκρατικότητα, τούς θεσμούς, τήν θεσμικότητα, δηλαδή ἀπό τό ποιά σχέση ἔχει ἡ Ἐκκλησία, ποιό εἶναι τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ποιό εἶναι τό ἔργο τῶν πολιτικῶν κλπ.

Ἐν πάσῃ περιπτώσει θέλω νά πῶ ὅτι βασικά δυό Κληρικοί μέ βοήθησαν τά πρῶτα χρόνια, ὥσπου κι ἐγώ νά δῶ τί ἀκριβῶς γίνεται. Ὁ ἕνας ἦταν ὁ μακαριστός π. Ἀρσένιος, ὁ ὁποῖος μέ βοηθοῦσε μέ τήν ἀγάπη του καί τήν προσευχή του. Καί χαίρομαι γιατί βλέπω καί τήν Γερόντισσα ἐδῶ καί τίς μοναχές (τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου πού ἵδρυσε ὁ μακαριστός Γέροντας).  Καί ὁ π. Ἀθανάσιος δίπλα, κάθε μέρα νά προσπαθοῦμε νά βροῦμε λύσεις στά δύσκολα προβλήματα πού ἔχει ἡ Ἱερά Μητρόπολη. Δέν εἶναι τά οἰκονομικά, γιατί καί τά οἰκονομικά εἶναι σέ κακή κατάσταση, ἀλλά εἶναι καί τά χωριά τά ὁποῖα εἶναι ἔρημα καί ὅλοι ζητοῦν Ἱερεῖς. Καί θέλω νά πῶ μέ βοήθησε καί μέ βοηθάει πάρα πολύ ὁ π. Ἀθανάσιος. Στό δέ ἔργο τῆς ἀναπληρώσεως τῶν κενῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως τοῦ βάζω ὑπέρ-ἄριστα. Δηλαδή, γιά τά χωριά πού δέν ἔχουν Ἱερεῖς καί θέλουν νά γίνη θεία Λειτουργία, ἐκεῖνος ἔχει ἱκανότητα στό νά ρυθμίζη τά προβλήματα. Ἐπίσης, ἔχει πολύ μεγάλη ἱκανότητα νά ἔχη καλές σχέσεις μέ ὅλους τούς Ἱερεῖς καί νά τούς πείθη γιά νά ἐξυπηρετοῦν κενές Ἐνορίες.   Θέλω, λοιπόν, νά τούς εὐχαριστήσω καί τούς δυό».

Ἔπειτα ὁ Σεβασμιώτατος θέλοντας νά τονίση τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα τῶν δύο Κληρικῶν, τοῦ ἀγάμου π. Ἀντωνίου καί τοῦ ἐγγάμου π. Ἀθανασίου, ἀναφέρθηκε καί στήν διάσταση πού παρατηρεῖται μεταξύ ἀγάμων καί ἐγγάμων Κληρικῶν γιά νά ὑπογραμμίση τήν ἄποψή του, στηριζόμενη στό Εὐαγγέλιο καί τούς ἁγίους Πατέρες, ὅτι «τό πρόβλημα δέν εἶναι οἱ ἄγαμοι καί οἱ ἔγγαμοι. Τό πρόβλημα εἶναι νά ἔχουμε Κληρικούς πού ἔχουν φόβο Θεοῦ. Ὅταν ἔχουμε Κληρικούς πού ἔχουν φόβο Θεοῦ, εἴτε ἄγαμοι εἶναι εἴτε ἔγγαμοι εἶναι, δοξάζεται ὁ Θεός».

Μίλησε γιά τήν καλή οἰκογένεια πού ἀνέπτυξε ὁ π. Ἀθανάσιος, ἀλλά καί γιά τήν μεγάλη πνευματική οἰκογένεια, τήν οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας, στήν ὁποία ζῆ ὁ π. Ἀντώνιος ἔχοντας πολλά πνευματικά παιδιά. Καί ὁ Σεβασμιώτατος συμπέρανε: «Ἄρα, δέν ὑπάρχει ἔγγαμος καί ἄγαμος, ἀλλά ἄνθρωπος πού ἔχει τό Ἅγιο Πνεῦμα καί φόβο Θεοῦ μέσα του καί ἄνθρωπος πού δέν τό ἔχει».

Δέν ξέχασε, ὅμως, νά ἀναφερθῆ καί στήν Πρεσβυτέρα τοῦ π. Ἀθανασίου κ. Ἀγγελική, λέγοντας:
«Ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέροντάς μου, ὁ Μητροπολίτης Καλλίνικος, πού ἦταν ἅγιος ἄνθρωπος, ὅτι «τόν μισό παπά τόν κάνει ἡ παπαδιά». Ἡ παπαδιά ἐξυψώνει τόν παπά καί ἡ παπαδιά καταστρέφει τόν παπά. Ἐάν δηλαδή ἡ Πρεσβυτέρα, δέν στέκεται στό ὕψος της, εἶναι κουτσομπόλα, δέν ξέρω τί ἄλλο εἶναι, καταστρέφει τόν Ἱερέα. Ἐδῶ ὅμως ἡ Πρεσβυτέρα στάθηκε κοντά του, πάντοτε μετριόφρων, πάντοτε σιωπηλή οὔτε ἐμφανίζεται οὔτε ἐξυψώνει τόν ἑαυτό της καί φυσικά καί οἱ δυό ἀνέπτυξαν μιά πάρα πολύ καλή οἰκογένεια. Λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι πῶς νά εἶναι κανείς καλός Πρεσβύτερος, νά εἶναι προϊστάμενος σέ μιά Ἐνορία, ὅταν τοῦ ἰδίου οἴκου δέν εἶναι καλός προϊστάμενος; Φυσικά καί αὐτό δέν εἶναι ἀπόλυτο. Μπορεῖ νά ὑπάρχη κάποιος Ἱερέας, ὁ ὁποῖος δέν εὐθύνεται ὁ ἴδιος, ὅταν τά παιδιά του ἤ ἡ πρεσβυτέρα του δέν εἶναι στό ὕψος πού ἔπρεπε νά εἶναι. Μπορεῖ νά μήν εὐθύνεται. Μερικές φορές εὐθύνεται καί μερικές φορές δέν εὐθύνεται. Δέν ἀπολυτοποιοῦνται αὐτά. Ἀλλά ἐδῶ βλέπουμε τήν Πρεσβυτέρα, ἡ ὁποία ἦταν στό πλευρό του, ἔκανε μιά καλή οἰκογένεια, καλά παιδιά, καλά ἐγγόνια».

Καί ἀναφέρθηκε στήν ἐγγονή τοῦ π. Ἀθανασίου Ἀγγελική, πού ἦταν τό πρῶτο παιδί πού βάπτισε πρίν 20 χρόνια ὡς Ἀρχιερέας.
Καί ἀφοῦ εὐχήθηκε στούς δύο Κληρικούς νά διατηρήσουν τό φρόνημά τους ἀκέραιο μέχρι τήν τελευταία πνοή τους, τούς εὐχαρίστησε λέγοντας:
«Θέλω, λοιπόν, νά τούς εὐχαριστήσω καί τούς δυό. Νά τούς εὐχαριστήσω γιατί ἔχουν φόβο Θεοῦ καί ἀγάπη γιά τόν Θεό. Ὁ Κληρικός πρέπει νά ἔχη φόβο Θεοῦ, ἀγάπη γιά τόν λαό, ἐκκλησιαστικό φρόνημα.  ...

Ἐγώ τοὐλάχιστον ἐκεῖνο τό ὁποῖο τούς εὔχομαι εἶναι νά εἶναι πάντα ἔτσι ὅπως εἶναι, νά ἔχουν αὐτό τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα καί ἦθος καί μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς τους, τήν τελευταία θεία Λειτουργία τήν ὁποίαν θά κάνουν νά τήν κάνουν μέ φόβο Θεοῦ, ὅπως ἔκαναν τήν πρώτη θεία Λειτουργία. Συνήθως ὅταν κάνουμε τήν πρώτη Λειτουργία εἴμαστε προσεκτικοί, ἔχουμε σύννοια, ἔχουμε εὐλάβεια, φόβο Θεοῦ: ποῦ πᾶμε, τί  κάνουμε. Εὔχομαι μέχρι τέλους τῆς ζωῆς τους, ἡ τελευταία θεία Λειτουργία νά γίνη μέ τόν ἴδιο φόβο, μέ τήν ἴδια εὐλάβεια, ὅπως ἡ πρώτη Λειτουργία πού ἔκαναν καί νά τούς ἀξιώση ὁ Θεός μέ αὐτήν τήν εὐλάβεια, ὅταν θά ἔρθη ἡ μεγάλη ὥρα, νά περάσουν στόν οὐρανό νά κάνουν τήν πρώτη Λειτουργία στήν οὐράνια βασιλεία, στήν ἄκτιστη θεία Λειτουργία. Τό εὔχομαι μέ ὅλη μου τήν ψυχή».

Καί ἀπευθυνόμενος πρός τούς παρακολουθοῦντες τήν ἐκδήλωση, εὐχήθηκε:
«Τελειώνοντας θέλω νά πῶ, μακάρι νά σᾶς ἀξιώση ὁ Θεός καί ὅλους ἐσᾶς νά βγάλετε μέσα ἀπό τήν οἰκογένειά σας κάποιον κληρικό, κάποιο ράσο, κάποιον μοναχό. Τό νά βγῆ μέσα ἀπό μιά οἰκογένεια κάποιος μοναχός πού φορᾶ τό ράσο καί θά τό τιμήση στήν ζωή του μέ ἀγάπη στόν Θεό καί σεβασμό στήν Ἐκκλησία, κάποιος κληρικός ἄξιος τῆς ἀποστολῆς του, νομίζω εἶναι καταξίωση τῆς οἰκογένειας. Καί εὔχομαι νά χαρῆτε καί ἐσεῖς μέσα ἀπό τήν οἰκογένειά σας κάποιον ἤ δικό σας ἤ συγγενῆ σας νά ζῆ μέσα σέ αὐτό τό ράσο, ἀλλά νά αἰσθάνεται πολύ μεγάλη ἀγάπη.

Θυμᾶμαι, ὅταν εἶχα συναντήσει τόν Γέροντα Σωφρόνιο στό Ἔσσεξ, συμπλήρωνε τότε 50 χρόνια μοναχικῆς ζωῆς. Τοῦ εἶπε κάποιος:  "Τί ὑπομονή κάνατε τόσα χρόνια μέσα στό ράσο καί μέ ἄσκηση!». Καί τοῦ ἀπήντησε ὁ Γέροντας: " Ὄχι τί ὑπομονή, ἀλλά τί προνόμιο!".

*

Στήν θεία Λειτουργία καί στήν τιμητική ἐκδήλωση γιά τούς δύο Κληρικούς προσῆλθαν ὁ Δήμαρχος Ναυπακτίας κ. Παναγιώτης Λουκόπουλος, ὁ πολιτευτής κ. Χρῆστος Παΐσιος, ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀμπελακιωτίσσης Ἀρχιμ. π. Πολύκαρπος, ὁ Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἀραχώβης Ἀρχιμ. π. Γαβριήλ, πού κατέβηκαν ἀπό τήν Ὀρεινή Ναυπακτία, πολλοί Κληρικοί πού ἔσπευσαν μετά τήν θεία Λειτουργία στίς Ἐνορίες τους νά ἔρθουν στόν Ἅγιο Δημήτριο, Μοναχές τῆς Μητροπόλεώς μας καί πολλοί Χριστιανοί πού γνωρίζουν καί εὐλαβοῦνται ἰδιαιτέρως τούς δύο Κληρικούς. Ὅλοι αὐτοί ἕνωσαν τίς εὐχές τους μέ τήν τελευταία εὐχή τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Ἱεροθέου: «Εὔχομαι ὁ Θεός νά τούς εὐλογῆ καί τούς δυό ... οἱ ὁποῖοι εἶναι πράγματι ἄξιοι τῆς τιμῆς».
Ι.Κ.