Κύριο ἄρθρο: Ἀναστάσιμα μηνύματα κενά νοήματος ζωῆς

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἡ ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, πού ἑορτάζεται πανηγυρικά ἀπό τόν ὀρθόδοξο λαό, δίνει τήν εὐκαιρία σέ ἐκκλησιαστικούς καί πολιτικούς Ἡγέτες νά διατυπώνουν γραπτῶς καί προφορικῶς τίς εὐχές τους στούς ἀνθρώπους πού ἔχουν κάτω ἀπό τήν εὐθύνη τους, ἀλλά καί γενικότερα στούς ἀνθρώπους πού ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία.

Διαβάζοντας τίς εὐχές, μηνύματα διαφόρων ἁρμοδίων ἀνθρώπων στήν κοινωνία μας, διαπιστώνω ὅτι ἀποδυναμώνουν τό βαθύ νόημα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τό ἐκκοσμικεύουν, κάνοντας ἕναν λαϊκισμό. Κάνουν λόγο γιά τόν Ἀναστάντα Χριστό πού δίνει αἰσιοδοξία στόν ἄνθρωπο, γιά τήν δημιουργία ἑνός νέου πολιτισμοῦ πού ἀντιπαραβάλλεται σέ ἄλλους πολιτισμούς, γιά τήν ὑπέρβαση τῆς ἐθνικότητας καί τῆς γλώσσας, γιά τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου, γιά τήν κοινωνική ἀλληλεγγύη, γιά τήν ὑπέρβαση τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καί τοῦ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ, γιά τήν καταξίωση τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ὑπεράσπιση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, γιά τήν κοινωνική δικαιοσύνη, γιά τήν προσφορά φροντίδας στούς ἄλλους, γιά τήν βελτίωση τῆς παρέας καί τῆς συζήτησης, γιά τήν ὑπέρβαση τῶν γεωπολιτικῶν παιχνιδιῶν καί τῶν ἀνταγωνισμῶν, γιά τό φῶς τοῦ ἑλληνισμοῦ πού νικᾶ κάθε σκοτάδι κλπ.

Μερικά ἀπό αὐτά ἔχουν κάποια ἀξία, ὅταν δῆ κανείς τίς συνέπειες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ στόν προσωπικό, οἰκογενειακό καί κοινωνικό χῶρο, ἀλλά ὅμως δέν ἀναφέρονται στό βασικό νόημα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Μπορεῖ γιά ὅλα αὐτά νά εὔχεται κανείς, ἀλλά δέν μπορεῖ νά ἀποτελοῦν βασικές ἀναφορές στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε γιά νά δημιουργήση ἕναν πολιτισμό, μέ ὅλα τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, οὔτε γιά νά ἐπιλύση τά οἰκονομικά καί κοινωνικά προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου οὔτε γιά νά δημιουργήση καινούρια ἤθη καί ἔθιμα καί νά προσφέρη μέ τίς ἀργίες εὐκαιρίες ἀναπαύσεως καί ξεκουράσεως τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό τό κάνει ὁποιαδήποτε θρησκεία καί ὁποιαδήποτε θρησκευτική ἀντίληψη.

Κατά τούς «μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως» ὁ Χριστός ἀναστήθηκε γιά νά νικήση τόν θάνατο, τήν ἁμαρτία καί τόν διάβολο, νά ἐπαναφέρη τόν ἄνθρωπο στήν κατάσταση πού βρισκόταν στόν Παράδεισο πρίν τήν πτώση, ἀλλά νά τόν ἀνυψώση καί σέ ἄλλο ὑψηλότερο ἐπίπεδο, νά τόν ἑνώση μέ τόν Θεό. Ὁ Χριστός θέωσε τήν ἀνθρώπινη φύση ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς συλλήψεώς του, ἀλλά μέ τήν Ἀνάστασή Του ἀπέβαλε καί τήν θνητότητα καί φθαρτότητα πού εἶχε προσλάβει γιά νά νικήση τόν θάνατο καί ἔτσι ἔγινε τό πραγματικό «φάρμακο ἀθανασίας» γιά κάθε ἄνθρωπο πού θά Τόν ἀποδεχθῆ, ὥστε καί ἐκεῖνος ἐν Χριστῷ νά νικήση τόν θάνατο, τήν ἁμαρτία καί τόν διάβολο στήν ζωή του. Συγχρόνως, μέ τίς ἐμφανίσεις Του μετά τήν Ἀνάστασή Του ὁμιλοῦσε στούς Μαθητές Του γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δηλαδή γιά τό Φῶς τοῦ Θεοῦ καί τήν μέθεξη τοῦ Φωτός, καί τούς ἑτοίμαζε ὥστε τήν Πεντηκοστή νά λάβουν τό Ἅγιον Πνεῦμα καί νά γίνουν μέλη τοῦ ἐνδόξου Σώματός Του.

Ἔτσι αἰσθάνθηκαν οἱ Μαθητές, «οἱ μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως», τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα καί μέσα ἀπό αὐτήν τήν προοπτική «ἐχάρησαν ἰδόντες τόν Κύριον». Στήν συνέχεια, μέ τήν δύναμη τῆς Ἀναστάσεως ἐγκατέλειψαν ὅλα τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί τίς κοινωνικές καταξιώσεις, ἀπέκτησαν ἀφοβία ἐνώπιον τοῦ θανάτου, περιόδευσαν σέ ὅλον τόν κόσμο κηρύττοντας τόν Ἀναστάντα Χριστό καί καλώντας τούς ἀνθρώπους σέ μετάνοια, καί ἀπέθαναν μέ μαρτυρικό θάνατο χαίροντες καί δοξάζοντες τόν Θεό. Αὐτό φαίνεται καθαρά στίς ὁμιλίες τους καί τίς ἐπιστολές τους, στίς ὁποῖες δέν εὑρίσκεται ἴχνος προσπάθειας γιά κοινωνική καταξίωση καί περιορισμός τοῦ μηνύματος τῆς Ἀναστάσεως σέ πολιτιστικά, πολιτικά, κοινωνικά καί οἰκονομικά ἐπίπεδα.

Οἱ πολιτικοί καί κοινωνικοί ἡγέτες, ἄμοιροι τοῦ θεολογικοῦ μηνύματος τῆς Ἀναστάσεως, ἄγευστοι τῆς Ὀρθόδοξης ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς εἶναι ἑπόμενο νά προσδιορίζουν τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ στήν ἐπίπεδη διάσταση τῆς ζωῆς τους. Ἀλλά τό λυπηρό εἶναι ὅταν ὑπάρχουν Κληρικοί οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦν ἐκκοσμικευμένα γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ὑπονομεύουν τό βαθύτερο νόημα της, εἴτε ἀπό θεολογική ἄγνοια εἴτε ἀπό αἴσθηση ὅτι «αὐτό θέλει ὁ κόσμος», καί ἔτσι λαϊκίζουν. Τό ἀκόμη λυπηρότερο εἶναι ὅταν ὑπάρχουν –εὐτυχῶς λίγοι– Κληρικοί οἱ ὁποῖοι εἰρωνεύονται αὐτούς πού ὁμιλοῦν γιά τό ἄκτιστο Φῶς τῆς Ἀναστάσεως καί γενικότερα ἀρνοῦνται τήν θεολογία τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀπομακρυνόμενοι ἀπό τήν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας.

Πρέπει νά γίνη κατανοητό ὅτι ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του νίκησε τόν διάβολο, τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο. Αὐτά εἶναι τά τρία μεγάλα κακά γιά τόν ἄνθρωπο πού τοῦ δημιουργοῦν ὀδύνη, τόν κλείνουν μέσα στήν ἀπελπισία καί τήν ἀπόγνωση, καί ὄχι ἡ πολιτιστική, γεωπολιτική, κοινωνική καί οἰκονομική κατάσταση κάποιας Χώρας. Βεβαίως, καί ἐμεῖς πρέπει νά ἀσχολούμαστε καί μέ τέτοια ζητήματα, ἀλλά τό κυριότερο εἶναι νά ἀναφερόμαστε στό ὑψηλό νόημα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί νά μή ἐκκοσμικεύουμε τήν θεολογία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, γιατί τότε αὐξάνουμε τόν πόνο, τήν ὀδύνη, τήν ἀπελπισία τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γράφει ὅτι ὁ διάβολος ὡς ἀπατεώνας ἐξαπάτησε μέ δόλο τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα καί τούς αἰχμαλώτισε ἀδίκως, ἀφοῦ ἦταν δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι δικά του. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός μέ τήν ἐνανθρώπησή Του, τόν θάνατό Του καί τήν Ἀνάστασή Του, μέ σοφία καί δικαιοσύνη, πραγματοποίησε τήν τελική ἧττα τοῦ ἀρχέκακου ἀπατεώνα διαβόλου, βάζοντας τήν θεότητα ὡς ἄγγιστρον κάτω ἀπό τήν θνητή σάρκα, καί ἀνακαίνισε τό πλάσμα Του, πῆρε ξανά τόν ἄνθρωπο κοντά Του, τόν ἐλευθέρωσε ἀπό τήν τυραννία τοῦ διαβόλου.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔχει μεγάλο θεολογικό νόημα καί «ἐγκληματοῦν» ἐνώπιον τοῦ ἀνθρώπου ὅσοι τόν περικλείουν σέ ἠθικές, οἰκονομικές καί κοινωνικές ἐπιδιώξεις καί κάνουν λαϊκισμό μέ ἀφορμή τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.–