Γεγονότα καὶ Σχόλια: «Καθημερινές» κρίσεις καί ἡ μέλλουσα - Ἀρρώστια ἀθεράπευτη ἀπό οἰκονομολόγους

«Καθημερινές» κρίσεις καί ἡ μέλλουσα

Τρεῖς μέρες μετά ἀπό τίς ἐκλογές καί μία μετά τήν ὁρκομωσία τῆς νέας κυβέρνησης ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ γιόρτασε τήν μνήμη τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου.

Ὁ ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος εἶναι, γιά τούς ἐντρυφῶντες στά κείμενα τῶν ἁγίων Πατέρων, ὁ Εὐφράτης ποταμός τῆς κατανύξεως, ὁ ποιητικότατος κήρυκας τῆς μετανοίας, ὁ ὁποῖος μέ τόν λόγο του καί τήν διαζωγράφηση τῆς μέλλουσας κρίσης ἀναθερμαίνει διαχρονικά τίς ψυχές τῶν Ὀρθοδόξων.

Μπορεῖ στό πλαίσιο τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος ἡ κρίση νά ταυτίζεται μέ τίς ἐκλογές, ὅπου κριτής εἶναι ὁ λαός, ὁ κάποιες φορές ἐνημερωμένος, ὁ ἀρκετές φορές ὀργισμένος, ἀλλά καί συχνά ὁ παραπλανημένος. Ἡ κρίση, ὅμως, μέσα στό πλαίσιο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς εἶναι μιά διαρκής κατάσταση, ἀφοῦ ἡ προσευχή πρέπει νά εἶναι ἀδιάλειπτη καί ἡ εἰλικρινής προσευχή «εἶναι δικαστήριο καί κριτήριο καί βῆμα τοῦ Κυρίου, πρίν ἀπό τό μελλοντικό βῆμα». Κριτής στήν «καθημερινή» καί στήν μελλοντική κρίση εἶναι ὁ Θεός, ὁ ἄρχοντας τῆς εἰρήνης, ἡ ἀλήθεια, ἡ ζωή, τό φῶς τό ἀληθινό, ἡ ἀγάπη, ὁ δημιουργός καί κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Ὁ ὅσιος Ἐφραίμ μέ τήν ἐμπειρία τοῦ καθημερινοῦ κριτηρίου τῆς προσευχῆς μιλάει ὡς ἑξῆς γιά τήν μέλλουσα κρίση:

«Ἐν δέ τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ σαλευθήσονται» ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, βασιλεῖς, ἄρχοντες, δυνάστες, σοφοί, πλούσιοι, φτωχοί, δοῦλοι καί ἐλεύθεροι. «Τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ» θά ἀποκαλυφθοῦν γιά τόν καθένα τά ἔργα καί οἱ προθέσεις τῆς καρδιᾶς, οἱ διαθέσεις τοῦ κρυφοῦ ἀνθρώπου, πού παραπλανοῦσε ἤ βολευόταν στό νά παραπλανᾶται. Ὅμως, τό σημαντικό γιά τούς Χριστιανούς εἶναι ὅτι τότε θά ἐρευνηθῆ «ἑνί ἑκάστῳ ἡ σφραγίς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἥν ἔλαβεν ἕκαστος ἐν τῇ ἁγίᾳ Ἐκκλησίᾳ διά τοῦ βαπτίσματος» καί θά ἀπαιτηθῆ ἀπό τόν καθένα νά ἐπιδείξη «τήν πίστιν ἀμίαντον καί ἀνεπίμικτον πάσης αἱρέσεως, καί τήν σφραγῖδα ἄθραυστον καί τόν χιτῶνα ἀμόλυντον».

Ὁ κατανυκτικός λόγος τοῦ Ὁσίου πού ἐκπορεύεται ἀπό τήν ὀρθή πίστη, τήν ὀρθή θεολογία καί τήν ὀρθή ἀνθρωπολογία, μᾶς βγάζει ἔξω ἀπό τήν πνιγηρή ἀτμόσφαιρα τῶν φόβων καί τῶν ἐλπίδων, πού ἐξαντλοῦνται σέ ὅσα «εἰς ἀφεδρῶνα ἐκβάλλ[ονται]». Μᾶς δείχνει πῶς ἐξαφανίζονται οἱ διαιρέσεις, οἱ δολιότητες καί τά μίση καί γίνεται ἡ οἰκουμένη παράδεισος.

Ἀρρώστια ἀθεράπευτη ἀπό οἰκονομολόγους

Ἡ ἑνοποίηση ὅλης τῆς οἰκουμένης ἐπιδιώχθηκε τίς τελευταῖες δεκαετίες μέ τήν παγκοσμιοποίηση τῆς οἰκονομίας καί ἐπικουρικά μέ τήν πολιτισμική καί θρησκευτική ὁμογενοποίηση.

Ἡ οἰκονομική κρίση, πού ταλαιπωρεῖ ἀκόμη τήν πατρίδα μας, ἀπέδειξε τό ὅραμα αὐτό ἀνέφικτο. Ὁ οἰκονομολόγος Στίγκλιτζ ἰσχυρίζεται, ὅτι «ἴσως εἶναι δύσκολο νά ὑπάρξει δυνατή παγκόσμια οἰκονομία ὅσο ἕνα τμῆμα τοῦ κόσμου συνεχίζει νά παράγει πολύ περισσότερα ἀπ’ ὅσα καταναλώνει, ἐνῷ ἕνα ἄλλο… συνεχίζει νά καταναλώνει πολύ περισσότερα ἀπ’ ὅσα παράγει».

Ἡ ἀνισορροπία μεταξύ παραγωγῆς καί κατανάλωσης ἔχει ἀποδειχθῆ ἀπό τήν ἱστορική πείρα ὅτι δέν θεραπεύεται μέ οἰκονομικές θεωρίες, ὁπότε γιατροί αὐτῆς τῆς ἀρρώστιας δέν μπορεῖ νά εἶναι οἱ οἰκονομολόγοι. Ὁ κόσμος γιά νά μή γίνη κόλαση (χωρίς προοπτική νά γίνη παράδεισος) χρειάζεται ἡγέτες πού γνωρίζουν τί πραγματικά εἶναι ὁ ἄνθρωπος.

Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα, ὁ παράδεισος χρειάζεται τήν «ἀνεπίμικτη» μέ αἱρέσεις «ἄθραυστη σφραγίδα» τοῦ Βαπτίσματος, πού εἶναι ἡ διακριτή ἀπό τήν Πολιτεία μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας.

π.Θ.Α.Β.