Κύριο Θέμα: Μετὰ ἀπὸ μακροχρόνια ἀνυπακοή, Καθοριστικὲς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γιὰ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως

Τὴν 1 Σεπτεμβρίου ἐ.ἔ. ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου διεβίβασε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος δύο ἔγγραφα-ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα μακροχρόνιας ἀνυπακοῆς καὶ ἀνταρσίας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ὄχι μόνον πρὸς τοὺς κατὰ καιροὺς Μητροπολίτας τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μητροπόλεως, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν Ἱεραρχία, τὶς κατὰ καιροὺς Διαρκεῖς Ἱερὲς Συνόδους (Δ.Ι.Σ.) καὶ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Δικαιοσύνη.

Τὸ πρῶτο ἔγγραφο ἀναφέρεται στὴν ποινὴ τῆς ἀκοινωνησίας ποὺ ἐπεκτάθηκε σὲ ὅλη τὴν Ἀδελφότητα, πέρα ἀπὸ τὴν ποινὴ τῆς ἀκοινωνησίας ποὺ εἶχε ἐπιβληθῇ σὲ τέσσερεις Ἱερομονάχους της τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2007. Τὸ ἔγγραφο αὐτὸ ἀναφέρεται στοὺς λόγους ποὺ ὁδήγησαν τὴν Ἱερὰ Σύνοδο στὴν σημαντικὴ αὐτὴ ἀπόφαση τῆς ἐπιτιμήσεως ὁλόκληρης τῆς Ἀδελφότητος, ὅπως τὴν εἶχε προειδοποιήσει πρὶν ἕνα χρόνο, ἤτοι τὸν Αὔγουστο 2010. Οἱ μέχρι τώρα ἐνέργειες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἀμφισβητοῦσαν στὴν πράξη τὸ συνοδικὸ καὶ ἱεραρχικὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀπόφαση τοῦ Δευτεροβαθμίου Συνοδικοῦ Δικαστήριου ποὺ ἐξεδόθη τὸ 2006 καὶ ἀπὸ τότε ἡ Ἱερὰ Μονὴ παρέμενε ἀκέφαλη. Ὅπως ἀναφέρεται στὸ ἔγγραφο αὐτό, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος κατέληξε σὲ αὐτὴν τὴν ἀπόφαση, ἀφοῦ «ἐπὶ δεκατρία ἔτη ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὑπέμεινε φιλανθρώπως καὶ συνεβούλευε φιλαδέλφως, μὲ Ἀποφάσεις Αὐτῆς, διὰ τὴν διόρθωσιν τῶν κακῶς ἐχόντων ἐν τῇ Ἱερὰ ὑμῶν Μονή». Καὶ παρατηρεῖ ὅτι «ἡ πολυχρόνιος αὕτη φιλανθρωπία ἐξελαμβάνετο ὡς ἀδυναμία καὶ οὕτω πὼς ὑπονομεύοντο τὰ κανονικὰ θέσμια τῆς Ἐκκλησίας».

Νὰ σημειωθῇ ὅτι τὸ ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας, σύμφωνα μὲ τὴν ἀπὸ 4-9-2007 Συνοδικὴ Ἀπόφαση, ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα οἱ μὲν Ἱερεῖς καὶ οἱ Διάκονοι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς νὰ στεροῦνται τῆς δυνατότητος νὰ τελέσουν ἢ νὰ συμμετέχουν στὴν θεία Λειτουργία καὶ σὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο Μυστήριο ἢ Ἀκολουθία, ὅλοι δὲ οἱ ἀδελφοὶ τῆς Μονῆς, Ἱερομόναχοι, Ἱεροδιάκονοι ἢ ἁπλοῖ μοναχοί, στεροῦνται τῆς δυνατότητος νὰ μετέχουν τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ὅσοι δέ, Κληρικοὶ ἢ λαϊκοί, «συμπράττουν», «ἐκκλησιαστικῶς τε καὶ λειτουργικῶς», μὲ τοὺς ἐπιτιμηθέντες, «ὑπόκεινται εἰς τὸ αὐτὸ ἐπιτίμιον, κατὰ τὴν θεμελιώδη κανονικὴν ἀρχὴν "ὁ ἀκοινωνήτῳ κοινωνῶν ἀκοινώνητος ἔσται"».

Τὸ δεύτερο ἔγγραφο, ποὺ ἀπευθύνεται στὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ κοινοποιεῖται στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη καὶ δι' αὐτῆς καὶ στὴν Ἱερὰ Μονή, ἀναφέρεται στὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου «περὶ προτάσεως ἐκδόσεως Προεδρικοῦ Διατάγματος πρὸς διάλυσιν τοῦ νομικοῦ προσώπου δημοσίου δικαίου τῆς συσταθείσης, δυνάμει τοῦ π.δ. 601/1980 (ΦΕΚ Α' 160) Ἱερᾶς Ἀνδρώας Κοινοβιακῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σκάλας Ναυπάκτου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου καὶ περὶ συγχωνεύσεώς της μετὰ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀμπελακιωτίσσης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου καὶ καταστάσεώς της ὡς Μετοχίου τῆς τελευταίας». Στὸ ἔγγραφο αὐτὸ αἰτιολογεῖται μὲ ἕνδεκα (11) θέσεις ἡ σοβαρὴ αὐτὴ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὕστερα ἀπὸ πλειάδα ἀποφάσεών Της, οἱ ὁποῖες δὲν τηρήθηκαν, ἐνῷ οἱ ἀντιεκκλησιαστικὲς ἐνέργειες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἐπιβεβαιώθηκαν ἀντικειμενικῶς ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ τὴν πολιτικὴ Δικαιοσύνη, ἰδιαιτέρως δὲ ἀπὸ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, στὸ ὁποῖο πολλάκις προσέφευγε ἡ ἴδια ἡ Ἱερὰ Μονή.

Ὅπως φαίνεται στὶς κατὰ καιροὺς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως διαφέρει σαφέστατα ἀπὸ ἄλλες Ἱερὲς Μονὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι περιβάλλεται ἀπὸ δύο Σωματεῖα ποὺ ἔχουν τὴν ἴδια ἐπωνυμία μὲ τὴν Ἱερὰ Μονὴ καὶ μέλη τους εἶναι Ἱερομόναχοι καὶ μοναχοὶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἀπὸ μιὰ ἐμπορικὴ ἑταιρεία (ΕΠΕ), ποὺ ἐπίσης μέλη της εἶναι Ἱερομόναχοι, καὶ ἀπὸ δύο Συλλόγους λαϊκῶν, «ὡς ἀσπίδα αὐτοπροστασίας του», ὅπως εἶχε ἐπισημάνει καὶ ὁ μακαριστὸς π. Θεόκλητος Διονυσιάτης σὲ ἀνοικτὴ ἐπιστολή του. Συγχρόνως, στὴν Ἱερὰ Μονὴ λειτουργοῦν ἄνευ εὐλογίας τοῦ Μητροπολίτου, Ραδιοφωνικὸς Σταθμός, κλπ. στὸ δὲ μετόχι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς λειτουργοῦν Κατασκηνώσεις ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν. Πρόκειται γιὰ Ἱερὰ Μονὴ ποὺ ἀλλοίωσε τὸν μοναχισμό, ὅπως ἔχει ἀποφασίσει τὸ Συνοδικὸ Δικαστήριο, καὶ λειτουργεῖ ἀκτιβιστικῶς.

Ὅσοι μοναχοὶ ἐκφράζονται καθ' οἱονδήποτε τρόπο γιὰ τὶς ἐξελίξεις αὐτές, καλὸν θὰ εἶναι νὰ πληροφορηθοῦν τὰ προφητικὰ λόγια τοῦ μακαριστοῦ Ναυπακτίου λογίου Ἁγιορείτου Μοναχοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐπισημάνει ὅλα τὰ προβλήματα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς σὲ τρεῖς ἐπιστολές του, μία πρὸς τὸν τότε Ἡγούμενο π. Σπυρίδωνα καὶ δύο ἀνοικτὲς πρὸς τοὺς Ναυπακτίους «πατριῶτες» του. Γιὰ παράδειγμα, στὴν πρώτη ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ του, ποὺ ἐστάλη τὸν Αὔγουστο 2003, πρὶν ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια, ὁ π. Θεόκλητος κατέληγε:

«Ἐὰν κάναμε ἕναν ἀπολογισμὸν τῆς ὅσης ζημίας ἔχει προκαλέσει τὸ ἵδρυμα τοῦ π. Σπυρίδωνος -ὄχι τοῦ Θεοῦ- θὰ καταλήγαμε στὴν εὐχὴν ὅτι θὰ ἦταν προτιμώτερο νὰ μὴν ὑπῆρχεν. Ὁ σατανᾶς μεθοδεύει ἔτσι καὶ τὰ ἱερὰ ἀκόμη πράγματα ὥστε νὰ προωθῇ στὴν Ἐκκλησίαν ὄργανά του καὶ νὰ συνεργῇ στὸ κτίσιμο μοναστηρίων, ὥστε νὰ τρυγᾶ ὀφέλη, πρᾶγμα, φαινομενικῶς ἀντιφατικόν.

Τελειώνοντας, ὡς Ναυπάκτιος, σὲ κάποιο μέτρον, θὰ συνιστοῦσα στοὺς καλοὺς συντοπῖτες μου νὰ ἄρουν τὴν προσωπικὴν προστασίαν των, ὄχι στὶς Ὀρθόδοξες Μονές, ἀλλὰ στοὺς ἐμπαθεστάτους κληρικούς, ποὺ ἀνερριχήθησαν σὲ ἡγουμενικὰ ἀξιώματα, ὡς ἐφαλτήρια ἱκανοποιήσεως μωροφιλοδοξιῶν μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σκανδαλίζουν τὶς ψυχὲς καὶ νὰ βλασφημῆται ὁ Θεός, ὥστε νὰ μὴ γίνονται συνυπεύθυνοι».

Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη ἐλπίζει ὅτι, ἔστω καὶ τὴν τελευταία στιγμή, οἱ μέχρι τώρα ὑπεύθυνοι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς θὰ ἀνανήψουν, θὰ ἀντιληφθοῦν τὰ ἐκκλησιαστικὰ λάθη τὰ ὁποῖα ἔπραξαν, θὰ συναισθανθοῦν τὸν διχασμὸ τὸν ὁποῖον προκάλεσαν στὸ ποίμνιο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, σχεδὸν ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, καὶ θὰ ἀναλογισθοῦν τὰ προβλήματα ποὺ δημιούργησαν σὲ ὅλους τοὺς Μητροπολῖτες –ὁ νὺν Μητροπολίτης Ναυπάκτου ἤδη μὲ τὴν ἐνθρόνισή του τὸ 1995 βρῆκε μιὰ τεταμένη κατάσταση– καὶ θὰ ζητήσουν τὸ ἔλεος καὶ τὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν διόρθωση τῶν κακῶς κειμένων. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ ἐπίλογος τοῦ πρώτου ἐγγράφου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου:

«Ἡ ἐπιτίμησις τῶν νοσούντων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐκδήλωσις ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας διὰ τὴν σωτηρίαν αὐτῶν, ὅπως μαρτυρεῖ τὸ κανονικὸν δίκαιον τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀποβλέπει εἰς τὴν ἑνότητα Αὐτῆς. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος προτρέπει ὑμᾶς ὅπως ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ ἀποδεχθῆτε τὰς Ἀποφάσεις Αὐτῆς καὶ ἐπιμεληθῆτε τὰ τῆς σωτηρίας ὑμῶν, ἐν μετανοίᾳ, ταπεινώσει, ὑπακοὴ καὶ ἐκκλησιαστικῷ φρονήματι, μὴ προκαλοῦντες τὸν λαὸν ἵνα γένησθε ἄξιοι τοῦ ἐλέους καὶ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, ἐπαναλαμβάνουσα τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: "Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες ἵνα γὰρ μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες ἀλυσιτελὲς γὰρ τοῦτο" (Ἐβρ. ἰγ', 17) καὶ εὐχομένη ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης, ὁ ἀναγαγὼν τὸν ποιμένα τῶν προβάτων τὸν μέγαν ἐν αἵματι διαθήκης αἰωνίου, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν, καταρτίσαι ὑμᾶς ἐν παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ (Ἐβρ. ἰγ', 20-21)».

Ἐπὶ πλέον ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη ἐλπίζει ὅτι οἱ ἕως τώρα αὐτόκλητοι ἢ ἑτερόκλητοι ὑπερασπιστὲς τῶν ἐκκλησιαστικῶν σφαλμάτων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς θὰ καταλάβουν, ἐπὶ τέλους, τὰ λάθη τους καὶ θὰ σταματήσουν ἐνέργειες οἱ ὁποῖες προκαλοῦν τὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνοχὴ τοῦ λαοῦ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἐπὶ τοῦ πιεστηρίου:
Ἤδη ἔχουμε κάποιες νέες ἐξελίξεις πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπίλυσης τοῦ θέματος, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο εὐχόμαστε ὁλοκαρδίως.