Γραπτὰ Κηρύγματα: Ἡ Πόλη καὶ οἱ Πολῖτες

Κυριακὴ 25 Ἰουλίου

Ἡ θεία Λειτουργία γίνεται σὲ ὁρισμένο τόπο καὶ χρόνο, ἀλλὰ γίνεται γιὰ ὅλη τὴν οἰκουμένη, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ταξιδεύουν, ποὺ ὁδοιποροῦν, ποὺ εἶναι ἄρρωστοι, γενικὰ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Ἔτσι, ὁ λειτουργὸς προτρέπει τὸν λαό: «Ὑπὲρ τῆς Πόλεως ταύτης, πάσης Πόλεως, Χώρας καὶ τῶν πίστει οἰκούντων ἐν αὐταῖς, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν». Δηλαδὴ ἅς προσευχηθοῦμε γιὰ τὴν Πόλη αὐτὴ ἢ τὴν Κώμη, στὴν ὁποῖα γίνεται ἡ θεία Λειτουργία, γιὰ κάθε Πόλη καὶ γιὰ κάθε Χώρα, ἀλλὰ καὶ γι’ αὐτοὺς ποὺ κατοικοῦν σὲ αὐτὲς μὲ πίστη –ἐννοεῖται μὲ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη– δηλαδὴ τοὺς ὀρθοδόξους Χριστιανούς.

Γεννηθήκαμε σὲ ἕναν ὁρισμένο τόπο, μιὰ ἰδιαίτερη Πατρίδα ποὺ τὴν ἀγαποῦμε καὶ ἐνδιαφερόμαστε γι’ αὐτήν, ἀλλὰ καὶ προσευχόμαστε γιὰ τὴν πρόοδό της. Στὴν Πόλη αὐτὴ πρέπει νὰ ἐπικρατῆ κοινωνικὴ δικαιοσύνη, εἰρήνη, ἀγάπη, ὁμόνοια, σεβασμὸς τῆς ἐλευθερίας κάθε ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ ἑνότητα κοινωνική. Δὲν ἀπολυτοποιοῦμε ὅμως τὰ πράγματα, γι’ αὐτὸ καὶ προσευχόμαστε καὶ γιὰ κάθε Πόλη καὶ Χώρα. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Πόλη καὶ τὴν Πατρίδα μᾶς δὲν ἀποκλείει κάθε ἄλλη Πόλη καὶ Χώρα τῶν συνανθρώπων μας.

Μὲ τὴν θεία Λειτουργία ἁγιάζεται κάθε τόπος, ὅπου τελεῖται αὐτή, ἢ τοὐλάχιστον προσευχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ δίδη τὴν Χάρη Του γιὰ νὰ εὐλογηθοῦν τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Σὲ ἄλλη προσευχὴ συγκεκριμενοποιεῖται αὐτὴ ἡ αἴτηση, ὥστε ὁ Θεὸς νὰ στείλη τὴν Χάρη Του καὶ νὰ προστατεύη τὴν Πόλη καὶ τοὺς κατοίκους της ἀπὸ ὀργή, σεισμό, ἀρρώστια, πεῖνα, ἐμφύλιο πόλεμο καὶ αἰφνίδιο θάνατο. Ἐπίσης, σὲ ἄλλη δέηση προσευχόμαστε γιὰ τὴν ἐξουσία ποὺ ὑπάρχει σὲ κάθε τόπο, ὥστε καὶ οἱ πιστοὶ νὰ ζοὺν ἤρεμο καὶ ἡσύχιο βίο μὲ κάθε εὐσέβεια καὶ σεμνότητα. Οἱ Χριστιανοὶ δὲν ἀρνοῦνται τὴν ἱστορία καὶ τὸν τόπο, γιατί σὲ ἀντίθετη περίπτωση θὰ ἦταν ἀνεδαφικὴ ἡ πίστη τους. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἐνσάρκωσή Του εἰσῆλθε μέσα στὴν ἱστορία, προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τὴν θέωσε, τὴν μεταμόρφωσε. Ἔκτοτε καὶ ἐμεῖς σεβόμαστε τὸν ἱστορικὸ τόπο καὶ τὸν ἱστορικὸ χρόνο.

Οἱ Ἐπίσκοποι λαμβάνουν ὡς τίτλο τὸ ὄνομα μιᾶς συγκεκριμένης Πόλεως καὶ ἔτσι ὑπογράφουν τὰ Πρακτικὰ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Οἱ ἕδρες τῶν Πατριαρχείων καὶ Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἔχουν τὰ ἰδιαίτερα πρεσβεία καὶ προνόμια. Ἡ Ἱερουσαλὴμ εἶναι ἔνδοξη Πόλη, ὅπου δίδαξε, σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε ὁ Χριστός. Καὶ ἡ Νέα Ἱερουσαλήμ, ἡ Κωνσταντινούπολη, εἶναι ἡ Πόλη ποὺ ἦταν Πρωτεύουσα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας καὶ σὲ αὐτὴν συγκλήθηκαν πολλὲς Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι καὶ τώρα εἶναι ἡ ἕδρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Οἱ κατοικοῦντες στὶς πόλεις μὲ πίστη ἔχουν ἀνάγκη τῆς βοηθείας καὶ τῆς προστασίας τοῦ Θεοῦ, διότι ὑπάρχουν πολλοὶ κίνδυνοι. Οἱ σύγχρονες ἀστικὲς κοινωνίες εἶναι ἀποχριστιανισμένες, ἐκκοσμικευμένες, ἀποκομμένες ἀπὸ τὸν Θεό. Πολλοὶ πολῖτες δὲν ἐκκλησιάζονται, ἂν καὶ εἶναι βαπτισμένοι Χριστιανοί, δὲν προσαρμόζουν τὴν ζωή τους στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ κατὰ κάποιο τρόπο ἐπηρεάζει καὶ τοὺς πιστοὺς Χριστιανούς, γι’ αὐτὸ καὶ ἔχουν τὴν ἀνάγκη τῆς βοήθειας τοῦ Θεοῦ.

Παρὰ τὸ ὅτι ἀγαπᾶμε τὴν Πατρίδα μας, τὴν Πόλη ἢ τὸ Χωριὸ ὅπου κατοικοῦμε, ἐν τούτοις γνωρίζουμε ὅτι πορευόμαστε στὴν ἄνω Πόλη. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κάνει λόγο ἀφ' ἑνὸς μὲν γιὰ τὴν «ἐπίγειον κατοικίαν τοῦ σκήνους», δηλαδὴ τοῦ σώματος, ἀφ' ἑτέρου δὲ γιὰ τὴν «οἰκίαν ἀχειροποίητον καὶ αἰώνιον ἐν τοὶς οὐρανοῖς» (Β' Κόρ. ε', 1-2). Τὸ Πολίτευμά μας εἶναι στὸν οὐρανὸ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ διευθυνόμαστε, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «ἡμῶν γὰρ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φίλ. γ', 20).

Πάντως, ἀγαπᾶμε τὴν Πόλη ἢ τὴν Κώμη ποὺ κατοικοῦμε, ἐνδιαφερόμαστε νὰ ἐπικρατῆ εἰρήνη καὶ ἀγάπη σὲ αὐτή, καὶ προσευχόμαστε γι’ αὐτό, γιατί μαζὶ μὲ ὅλα τὰ ἄλλα οἱ εἰρηνικὲς συνθῆκες μᾶς δίνουν τὴν δυνατότητα νὰ τελοῦμε τὴν θεία Λειτουργία ἐλεύθερα καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Θεὸ μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά.

Ὁ Μητροπολίτης

+ Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ