Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος: «Τὸν ἴδιο ἄνθρωπο ὑπηρετοῦμε»

Τὴν ἡμέρα τῆς πανηγύρεως τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ὁ Δῆμος Λεβαδέων ἀνακήρυξε τὸν ἀπὸ Θηβῶν καὶ Λεβαδείας Μακαρ. Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο Ἐπίτιμο Δημότη τοῦ καὶ τοῦ ἀπένειμε τὸ μετάλλιο τῆς πόλης, «γιὰ τὴν μεγάλη του προσφορὰ στὸν τόπο».

«Ὁ ἀγαπητός μας Ἀρχιεπίσκοπος, εἶναι ἄνθρωπος τῆς προσφορᾶς. Δουλεύει μὲ πάθος, σύνεση καὶ συνέπεια, ἀνιδιοτέλεια καὶ ἀγάπη. Ὑπηρετεῖ καὶ τιμᾶ μὲ λόγο καὶ μὲ ἔργο τὶς ἔννοιες τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, σὲ καιροὺς χαλεπούς. Μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὴν στάση του ἀνήκει σὲ κείνους, οἱ ὁποῖοι στὴν ζωή τους ὑπηρετοῦν τὸ ἐμεῖς καὶ ὄχι τὸ ἐγώ, τοὺς κανόνες καὶ ὄχι τὴν καταπάτησή τους, τὸν ἄνθρωπο καὶ ὄχι τὴν ἐξουσία. Ἀνήκει σὲ αὐτούς, ποῦ προάγουν τὴν κοινωνία καὶ τὴν ἀνεβάζουν στὸ βάθρο ποῦ τῆς ἀνήκει», εἶπε ἀνάμεσα στὰ πολλὰ ἐνδιαφέροντα ὁ Δήμαρχος Λεβαδέων.

Καὶ ὁ Μακαριώτατος ἀπαντῶντας μὲ δυό-τρεὶς ἁδρὲς πινελιὲς ζωγράφισε τὸ παρελθὸν τοῦ στὴν Ἐπαρχία ἐκείνη πῶς γύρισε ἀπὸ τὶς σπουδὲς τοῦ στὴν Εὐρώπη γιὰ νὰ βοηθήση ὡς νέος ἐπιστήμονας στὴν Μητρόπολη πῶς συνάντησε ἕναν καλὸ Ποιμένα, τὸν μακαριστὸ Νικόδημο, ὁποῖος τὸν παρότρυνε νὰ ἀσχοληθῇ μὲ τὴν διαποίμανση τοῦ λαοῦ ποῦ εἶχε μεγάλες ἀνάγκες πῶς διηκόνησε πονεμένους ἀνθρώπους, ὅπως τὴν κυρά-Σουσανώ ποῦ ἦταν κατάκοιτη καὶ ἤθελε κάποιος νὰ τῆς κουρδίζη τὸ ρολόϊ, τὸ μόνο ποῦ τῆς κρατοῦσε συντροφιά, τὸν γέροντα ποῦ κοιμόταν μὲ ἀναμμένα φῶτα γιὰ νὰ μὴν τὸν τρῶνε τὰ ποντίκια, τὰ παιδιὰ στὰ χωριὰ ποῦ δὲν μποροῦσαν νὰ σπουδάσουν κλπ. Αὐτὰ ἦταν τὰ ἐρεθίσματα στὸν νέο τότε Κληρικὸ π. Ἱερώνυμο γιὰ νὰ ὁραματισθῇ καὶ πραγματοποιήση μαζὶ μὲ τοὺς συνεργάτες του τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο ποῦ προσέφερε στὴν Μητρόπολη ποῦ ὑπηρέτησε γιὰ 40 χρόνια.

Ἔτσι, τὰ λόγια ποῦ εἶπε στὸ τέλος καὶ ἐξέφραζαν τὴν πολὺ ὑπεύθυνη πλέον θέση του στὸ θέμα τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας – Πολιτείας ἀποδεικνύονταν ριζωμένα στὴν ποιμαντικὴ διακονία, στὰ πρόσωπα ὅλων αὐτῶν ποῦ συνάντησε καὶ ὑπηρέτησε ὡς Ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας:

«Εἶπα σὲ ἕνα σημαῖνον πρόσωπο: Τὸν ἴδιο ἄνθρωπο ὑπηρετοῦμε ἐσεῖς τοὺς λέτε πολῖτες ἐμεῖς τοῦ λέμε πιστούς. Καὶ αὐτοὺς δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς χωρίσουμε, εἶναι τὸ ἴδιο ἀντικείμενο, ἁπλῶς τοὺς διοικοῦμε ἀπὸ διαφορετικὴ σκοπιά. Αὐτὸ πρέπει νὰ ἐρευνήσουμε. Ὅταν ἀκοῦτε χωρισμὸς εἶναι καταστροφή. Ὅταν ἀκοῦτε κομματιάζω εἶναι δυσκολίες. Πρέπει λοιπὸν νὰ βροῦμε τὸν τρόπο τῆς συνεργασίας...

Ἡ εἰκονικὴ πραγματικότητα εἶναι ἕνα ψέμα καὶ μιὰ ὑποκρισία, τὸ νὰ ἀγωνίζονται οἱ πολιτικοὶ μᾶς π.χ. καὶ νὰ μᾶς τὰ παρουσιάζουν ὅλα καλὰ καὶ ὅτι θὰ μᾶς τὰ δώσουν ὅλα καὶ θὰ μᾶς κάνουν νὰ ζοῦμε στὴν χώρα ποῦ ρέει μέλι καὶ γάλα εἶναι εἰκονικὴ πραγματικότητα καὶ φαντασία. Πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι ὑπάρχουν δυσκολίες. Ἂν δουλεύουμε στὴν ἐγωπάθεια, ὁ καθ' ἕνας γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ στὸ βόλευμά του τὸ ἴδιο εἶναι καὶ αὐτό. Ἑπομένως, χρειάζεται νὰ ἀναζητήσουμε νέους τρόπους συνεργασίας. Καὶ πολλὲς εἶναι οἱ συστάσεις ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει μιὰ πεῖρα, ἔχει μιὰ παράδοση, ἔχει τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων της οἱ ὁποῖοι διδάσκουν καθημερινὰ μὲ τὸν δικό τους τρόπο...

Ἑπομένως, μὲ εἰλικρίνεια χωρὶς ὑποκρισία, νὰ σκύψουμε πάνω στὴν ἀσθένεια ὅλοι μας, ὁ καθένας μὲ τὸν δικό του τρόπο, καὶ νὰ βοηθήσουμε καὶ νὰ προχωρήσουμε...».

Α.Κ.