Ναυπάκτου Ἱερόθεος: π. Ἀπόστολος Φαφούτης

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Τὸ κείμενο προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀπομανητοφώνηση τῆς παρέμβασης τοῦ Σεβασμιωτάτου σὲ ἐκπομπή-ἀφιέρωμα τοῦ Ρ/Σ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὸν ἀείμνηστο πάπ'-Αποστόλη.

*

Ὁ παπα-Αποστόλης ἦταν καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι μετὰ ἀπὸ 49 χρόνια ἡ δεσπόζουσα μορφὴ στὸ Ἀγρίνιο, καθιερώθηκε στὶς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων. Ἄφησε ἰσχυρὰ μνήμη σὲ ὅλους τους Ἀγρινιῶτες.

Ἐγὼ κατάγομαι ἀπὸ τὰ Γιάννενα, ἀλλὰ ἐπισκεπτόμουν τὸ Ἀγρίνιο ἀπὸ μικρός, λόγῳ μιᾶς θείας μου ποὺ ὑπηρετοῦσε ἐκεῖ, καὶ ἀργότερα τελείωσα τὶς γυμνασιακές μου σπουδὲς στὴν πόλη αὐτὴ (1959-1963). Ἔτσι οἱ πληροφορίες μου γιὰ τὸν Παπαποστόλη προέρχονται ἀπὸ τρεῖς πηγές.

Πρῶτον, ἀπὸ τὴν μικρή μου ἡλικία, 8-10 ἐτῶν, ποὺ μὲ πῆγαν στὸν Παπαποστόλη νὰ μὲ εὐλογήση. Μοῦ ἔδωσε ἁπλόχερα τὴν εὐλογία του καὶ καραμέλλες. Ἦταν ἕνας καλὸς στοργικὸς παπούλης, πολὺ ἀγαπητός.

Δεύτερον, ὅταν πῆγα τὸ 1959 στὸ Ἀγρίνιο, ὡς μαθητὴς στὸ Γυμνάσιο ἄκουγα γι’ αὐτὸν πολλά. Ἐκεῖνος ἐκοιμήθη ἕναν χρόνο μετά, ἤτοι τὸ 1960. Ἔτσι, πρὸ τοῦ θανάτου τὸν πρόλαβα γιὰ λίγο καὶ μετὰ τὸν θάνατό του ἄκουγα νὰ μιλάη ὅλη ἡ πόλη του Ἀγρινίου γι' αὐτόν.

Τρίτον, τὸν γνώρισα ἀπὸ τὸν Γέροντά μου Μητροπολίτη Ἐδέσσης κυρὸ Καλλίνικο ποὺ ἦταν πολλὰ χρόνια Γραμματεὺς καὶ Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας καὶ γνώριζε πολὺ καλά τον Παπαποστόλη. Ἀπὸ ἐκεῖνον ἄκουγα πολλὲς ἱστορίες γι' αὐτόν, γιὰ τὴν ἀγάπη του στὸν Θεό, τὴν Ἐκκλησία, τὸν ἅγιο Χριστοφόρο καὶ τὸν λαό.

Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ἔχω ἀρίστη γνώμη γιὰ τὸν Παπαποστόλη. Ἦταν καλοκάγαθος, ἀγωνιστής, ταπεινὸς καὶ πανέξυπνος Κληρικός.

Πολλὰ εἶναι τὰ στοιχεῖα ποὺ χαρακτήριζαν τὴν προσωπικότητά του. Νὰ ἀναφέρω μερικὰ ἀπὸ αὐτά.

1. Ξεκίνησε ὡς ἔγγαμος Ἱερεύς, ἀλλὰ 2-3 χρόνια μετὰ τὸν γάμο του πέθανε ἡ πρεσβυτέρα του καὶ ἐκεῖνος ὑπέμεινε καρτερικὰ τὴν χηρεία. Δὲν σκέφθηκε νὰ σταματήση τὴν Ἱερωσύνη. Ἔκανε καὶ κάτι περισσότερο. Δόθηκε ἐξ ὁλοκλήρου στὸν Θεὸ καὶ τὸν ἅγιο Χριστοφόρο. Ἔκτισε μὲ κόπο τὸν Ἱερὸ Ναό του καὶ καθιέρωσε τὴν ἑορτή του. Ἔτσι μιὰ δυσκολία τὴν μετέτρεψε σὲ δράση, σὲ προσφορά, σὲ δημιουργικότητα. Μᾶς δίδαξε ὅτι ὅλα ὑπερβαίνονται. Μᾶς ἔδειξε πὼς οἱ πειρασμοὶ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ γίνονται εὐλογίες.

2. Ἦταν ἀφιλάργυρος. Δὲν ἀγαποῦσε τὰ χρήματα καὶ δὲν τὰ ἰδιοποιοῦσε. Ὅ,τι εἶχε τὰ ἔδινε στοὺς πτωχούς. Δὲν ἤθελε νὰ βλέπη ἀνθρώπους νὰ πεινᾶνε καὶ νὰ ὑποφέρουν. Πήγαινε σὲ κρεοπωλεῖα, ἀγόραζε κρέας καὶ τοὺς ἔλεγε νὰ τὸ στείλουν σὲ συγκεκριμένα σπίτια ποὺ εἶχαν ἀνάγκη.

Ἡ ἀφιλαργυρία του ἐκτιμήθηκε ἀπὸ ὅλους. Περνοῦσε ἀπὸ τὰ καταστήματα καὶ τοῦ ἔλεγαν: «Ἔλα μέσα, Παπαπαστόλη, καὶ πᾶρε ἀπὸ τὸ ταμεῖο ὅ,τι χρήματα θέλεις». Ἤξεραν ὅτι δὲν κρατοῦσε τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ ὅλα τὰ διοχέτευε στοὺς πτωχούς.

3. Ἦταν ἐνοποιητικὸ στοιχεῖο στὴν κοινωνία του Ἀγρινίου σὲ μιὰ δύσκολη περίοδο, τότε ποὺ τὰ πάθη ἦταν ἀναμμένα. Ἀγαποῦσε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, δὲν τοὺς χώριζε ἀπὸ πολιτικῆς πλευρᾶς. Ἦταν ἕνας ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης καὶ κατὰ τὴν Γερμανικὴ Κατοχὴ καὶ κατὰ τὸν Ἐμφύλιο Πόλεμο. Πήγαινε στοὺς Γερμανοὺς γιὰ νὰ ἐλευθερώση ἀνθρώπους καὶ συμφιλίωνε τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ ἦταν χωρισμένοι μεταξύ τους πολιτικά.

Ἀπέτρεψε μὲ δυναμισμὸ τοὺς Γερμανοὺς νὰ κάψουν τὸ δασύλιο τοῦ ἁγίου Χριστοφόρου καὶ ἀπέτρεψε τὴν αἱματοχυσία κατὰ τὸν Ἐμφύλιο Πόλεμο, φθάνοντας στὸ σημεῖο νὰ ἐπισκεφθῇ μὲ αὐτοθυσία τῶν ἀρχηγὸ τῶν ἀριστερῶν, ποὺ πολιορκοῦσαν τὸ Ἀγρίνιο.

4. Διακρινόταν ἀπὸ μιὰ ἁπλότητα στὴν ζωή του. Δὲν ἔκανε τὸν ἔξυπνο, τὸν μεγάλο, αὐτὸν ποὺ κάτι εἶναι. Εἶχε ἕνα ἀνεπιτήδευτο τρόπο συμπεριφορᾶς. Ἦταν ἕνας πατέρας. Διακρινόταν ἀπὸ ἕνα γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Δὲν ἦταν ὑποκριτὴς καὶ μιλοῦσε αὐθόρμητα, πηγαῖα, χωρὶς εὐσεβισμούς.

Καὶ τὰ τέσσερα αὐτὰ γνωρίσματα ἦταν στοιχεῖα ἑνὸς παραδοσιακοῦ Ἱερέα, μὲ καθαρότητα σκέψης καὶ καρδιᾶς, μὲ θυσιαστικὸ ἦθος καὶ προσφορά, μὲ ἀδολότητα συμπεριφορᾶς, μὲ χιοῦμορ καὶ πηγαία ἀγάπη. Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ οἱ ἄνθρωποι χωρίζονταν πολιτικὰ σὲ δεξιοὺς καὶ ἀριστερούς, ἐκεῖνος ἐξέφραζε τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, ἔδειχνε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀνήκει σὲ ὅλους, ὅλοι οἱ βαπτισμένοι καὶ ἁμαρτωλοὶ εἶναι δυνάμει μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία ἀγαπᾶ ὅλους καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν σωτηρία τους. Εἶναι μιὰ μάνα ποὺ ἐνδιαφέρεται στοργικὰ γιὰ ὅλα τὰ παιδιά της, ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ ἀτίθασα.

Στὸ Ἀγρίνιο ἐργάσθηκαν πολλοὶ Κληρικοί. Ὁ Παπαποστόλης ἦταν ἀπὸ τοὺς κορυφαίους, χωρὶς νὰ κάνη ἰδιαίτερα κηρύγματα καὶ ὁμιλίες. Μιλοῦσε, ὅμως, πολὺ δυνατὰ καὶ καθαρὰ μὲ τὸ παράδειγμά του, τὴν ἀγάπη του, τὴν σιωπή του, τὸ γέλιο του, τὴν παρουσία του. Οἱ ἅγιοι εἶναι μιὰ «σιωπῶσα παραίνεση». Λέμε γιὰ μερικοὺς Κληρικοὺς ὅτι δοξάζουν τὸν Θεὸ ποὺ ὑπάρχουν. Αὐτὸ μποροῦμε νὰ ποῦμε καὶ γιὰ τὸν Παπαποστόλη. Ὑπῆρξε καὶ ὑπάρχει στὶς καρδιές των Ἀγρινιωτών, δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν, εὐσεβῶν καὶ ἀθέων, ἐκκλησιαστικῶν καὶ μὴ καὶ δοξάζουμε τὸν Θεὸ γι’ αὐτό.

Τὸ Ἀγρίνιο τοῦ ἀνταπέδωσε τὴν ἀγάπη του. Στὴν κηδεία του ὑπῆρξε κορμοσυρροή, σὰν Μ. Παρασκευὴ καὶ Ἀνάσταση. Ἀλλὰ καὶ σήμερα τὸν θυμοῦνται ὅλοι οἱ κάτοικοι τοῦ Ἀγρινίου, ὅπου καὶ ἂν ἀνήκουν πολιτικὰ ἡ θρησκευτικά, μὲ χαρὰ καὶ συγκίνηση. Μερικὲς φορὲς δακρύζουν ὅταν ἀναφέρουν τὸ ὄνομά του. Τὸν θεωροῦν ἕναν ἄξιο λευίτη. Οἱ Ἀγρινιῶτες τοῦ ἔχουν δώσει ἕνα σημαντικὸ καὶ διακεκριμένο χῶρο στὴν καρδιά τους καὶ ἐκεῖ μέσα, στὴν καρδιά, ἔχουν πάντοτε ἀναμμένο ἕνα κανδηλάκι μνήμης καὶ ἕνα θυμιατήρι μὲ εὐωδιαστὸ θυμίαμα ἀγάπης γιὰ τὸν ἀγαπητό τους Παπαποστόλη. Τὸν θεωροῦν ἅγιο. Ὁ κόσμος ἔχει εὐαισθησία καὶ ξέρει νὰ ἐκτιμᾶ τὸν γνήσιο, τὸν ἀληθινό, τὸν ταπεινὸ ποὺ εἶναι ὅμως πολὺ δυνατός. Πράγματι, δυνατὸς δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει ἐξουσία, χρήματα, διασυνδέσεις γιὰ νὰ ἐπιβληθῇ, ἀλλὰ ὁ ταπεινὸς ποὺ ξέρει νὰ ἀναπαύη τὸν ἄνθρωπο, ποὺ εἶναι πληγωμένος. Θυμᾶμαι ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ ἕνα παράδειγμα. Ρώτησαν ἕναν Γέροντα ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ ξυπνήσουν κάποιο μοναχὸ ποὺ κοιμόταν στὸν Ναό, κατὰ τὴν Ἱερὰ ἀκολουθία. Καὶ αὐτὸς εἶπε: «Ἐγὼ θὰ προτιμοῦσα νὰ ἔβαζα τὸ κεφάλι του στὰ γόνατά μου γιὰ νὰ ξεκουρασθῇ καλύτερα». Οἱ ἄνθρωποι σήμερα θέλουν νὰ βροῦν κάποιο Πατέρα, ποὺ θὰ ἀγαπᾶ, θὰ θυσιάζεται, θὰ συγχωρῇ, θὰ καθαρίζη τὸ δακρυσμένο μάτι ἀπὸ τὸν πόνο, θὰ ἐμπνέη. Τέτοιος ἦταν ὁ Παπαστόλης.

Ἂς ἔχουμε τὴν εὐχή του.–