Γραπτά Κηρύγματα: Κυριακή 16 Αὐγούστου, (Α Κορινθίους δ 9-16)

Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα περιγράφει τὰ γνωρίσματα τῆς ἀποστολικῆς ζωῆς. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παρουσιάζει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ζοῦσε, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀγῶνες ποὺ ἔκανε γιὰ τὴν διάδοση τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος, τῆς διδασκαλίας τῆς νέας ζωῆς ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο ὁ Χριστός. Οἱ Ἀπόστολοι ζοῦσαν μὲ ποικίλες στερήσεις, σωματικὲς καὶ κοινωνικές, δέχονταν τὴν περιφρόνηση τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἀντιμετώπιζαν καὶ τοὺς διωγμοὺς καὶ τὶς βλασφημίες τους. Εἶχαν μέσα τους τὴν νέα ζωὴ καὶ γι’ αὐτὸ ὅσοι διακρίνονταν ἀπὸ τὴν παλαιὰ ζωὴ καὶ τὶς παλαιὲς ἀντιλήψεις τους πολεμοῦσαν, τοὺς θεωροῦσαν «ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου», ὡς ἀποβράσματα τῆς κοινωνίας.

Ὅμως, στὸ ἀποστολικὸ αὐτὸ ἀνάγνωσμα περιγράφεται καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον οἱ Ἀπόστολοι ἀντιμετώπιζαν ὅλους αὐτοὺς τοὺς πειρασμούς. Στὶς λοιδορίες ἀπαντοῦσαν μὲ εὐλογίες, στοὺς διωγμοὺς μὲ μακροθυμία καὶ ἀνοχή, στὶς δυσφημίες μὲ παρακλητικοὺς λόγους. Οἱ Ἀπόστολοι δὲν εἶχαν ἁπλῶς μιὰ νέα διδασκαλία, ἀλλὰ κυρίως καὶ πρὸ παντὸς ἕναν νέον τρόπο ζωῆς.

Πολλὲς φορὲς διερωτῶμαι γιὰ ὅλους ἐμᾶς, Κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, μήπως ἐπιδιώκουμε τὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν δόξα μιᾶς θέσεως μέσα στὴν κοινωνία καὶ ἀπαρνούμαστε τὸν διωγμὸ καὶ τὴν ταλαιπωρία γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. Μήπως χαιρόμαστε γιὰ τὴν ἀποστολικὴ τιμὴ καὶ ἀρνούμαστε τὴν θυσία καὶ τοὺς κόπους, ποὺ συνδέονται μὲ τὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα. Πολλὲς φορὲς μαγευόμαστε ἀπὸ τὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα, ἀλλὰ ἀποποιούμαστε τὴν εὐθύνη καὶ τὶς θυσίες ποὺ αὐτὸ ἔχει.

Γενικά, ἂν μελετήσουμε τὰ συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς βίους τῶν ἁγίων, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἀγαποῦσαν τὸν Χριστὸ καὶ θυσιάζονταν γι’ Αὐτόν. Ἡ ἀγάπη τους ἔφθανε καὶ μέχρι τὸ σημεῖο νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὸν Χριστό, νὰ θυσιάσουν καὶ αὐτὴν τὴν ζωή τους. Ὅταν συγκρίνουμε τὴν ζωή μας μὲ τὴν δική τους ζωή, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι πολλοὶ ἀπὸ μᾶς εἴμαστε κάλπικοι-νόθοι Χριστιανοί, στηριζόμαστε μόνον στὸ ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ, ἀποβλέπουμε στὴν τιμὴ τῆς χριστιανικῆς μας «ἰδιότητας» καὶ ζοῦμε μὲ καλοπέραση, εὐδαιμονία, ἱκανοποιοῦμε τὶς αἰσθήσεις μας, πλουτίζουμε ποικιλοτρόπως.

Ἰσχύει καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στοὺς Χριστιανοὺς τῆς ἐποχῆς του: «Ἐμεῖς μωροὶ διὰ τὸν Χριστόν, ἐσεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ• ἐμεῖς ἀσθενεῖς, ἐσεῖς δὲ ἰσχυροὶ• ἐσεῖς ἔνδοξοι, ἐμεῖς δὲ ἄτιμοι» (Α Κόρ. δ , 10). Θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε Κληρικοὶ καὶ Χριστιανοὶ ἄξιοι τοῦ ὀνόματός μας. Νὰ ἀγαποῦμε τὸν Χριστὸ μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται. Ἄλλωστε, ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἀγάπη, τόσο μεγαλύτερος εἶναι ὁ πόνος καὶ ἡ θυσία. Ὁ Χριστὸς ἔδειξε τὴν ἀγάπη Τοῦ μὲ τὸ νὰ σταυρωθῇ καὶ νὰ θυσιασθῇ γιά μας. Καὶ ἐμεῖς δείχνουμε τὴν ἀγάπη μας στὸν Χριστὸ μὲ ἔργα, θυσίες καὶ προσφορά.

Χαιρόμαστε ποὺ εἴμαστε Χριστιανοί, ἀλλὰ πρέπει νὰ τὸ δείχνουμε καὶ στὴν πράξη, νὰ διαφέρουμε ἀπὸ τὴν νοοτροπία τοῦ κόσμου.

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ