Ἱερέας Νικόλαος Ἔξαρχος

Βασίλη Πολιτόπουλου

(δημοσιεύθηκε στὴν Ἐφημερίδα «Ἡ Φωνὴ τοῦ Πλατάνου Ναυπακτίας»)

Ἀπεβίωσε στὴν Ἀθήνα καὶ κηδεύτηκε στὸν Πλάτανο τὴν Τρίτη 23 Ἰουνίου 2009, ὁ π. Νικόλαος Κωνσταντίνου Ἔξαρχος, 88 ἐτῶν.

Ἡ νεκρώσιμος ἀκολουθία ἐψάλη στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου Πλατάνου, στὸν ὁποῖο ὑπηρέτησε ὡς ἐφημέριος γιὰ πολλὰ χρόνια. Τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία τέλεσε ὁ Μητροπολίτης κ. Ἰερόθεος, συνεπικουρούμενος ἀπὸ τὸν ἅγιο Καθηγούμενο Ἀμπελακιωτίσσης, τοὺς Ἀρχιμανδρῖτες Ἱεροκήρυκες τῆς Μητροπόλεως, π. Ἀντώνιο Βαζούρα καὶ π. Καλλίνικο Γεωργάτο, καθὼς καὶ τοὺς ἐφημερίους πολλῶν χωριῶν.

Στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ θανάτου ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς ἀναφέρθηκε ὁ Σεβασμιώτατος, χωρὶς νὰ παραλείψη νὰ ἐξάρη τὸ ἔργο του παπα-Νίκου ὡς ἱερωμένου. Τὸν παπα-Νίκο, μὲ μεστὰ περιεχομένου λόγια, ποὺ ζωντάνευαν μιὰ διαχρονικὴ συνεργασία καὶ φιλία, ἀποχαιρέτησε ὁ ἰατρός, καθηγητὴς Πανεπιστημίου, κ. Νῖκος Παπανικολάου-Πλάτανος.

Στεφάνια κατέθεσαν στὴν σορὸ τοῦ ἐκλιπόντος οἱ Σύλλογοι Πλατανιωτὼν Ἀμερικῆς, ὁ Ἐξωραϊστικὸς Τουριστικὸς Ὅμιλος Πλατάνου, ὁ Ἐξωραϊστικὸς Σύλλογος Κάτω Πλατάνου, ποὺ ἐκπροσωπήθηκαν ἀπὸ μέλη τῶν Διοικητικῶν τους Συμβουλίων.

Ὁ παπα-Νίκος, ὅπως εἶναι ἰδιαίτερα γνωστός, γεννήθηκε στὸν Πλάτανο τὸ ἔτος 1921 καὶ χειροτονήθηκε ἱερέας τὸ 1957, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀποφοίτησή του ἀπὸ τὸ Ἐκκλησιαστικὸ Φροντιστήριο Κορίνθου, ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Χριστοφόρο, Πλατανιώτη στὴν καταγωγή. Τοποθετήθηκε ἐφημέριος στὸν Ι. Ναὸ Ἁγίας Παρασκευῆς Κάτω Πλατάνου (Βονώρτας), ὅπου ὑπηρέτησε γιὰ πάνω ἀπὸ 15 χρόνια. Ὕστερα μετατέθηκε στὸν Πλάτανο. Νυμφεύθηκε τὴν Εἰρήνη Κόκκα. Ἀπόκτησαν τρία παιδιά. Τὴν Ἑλένη, τὴν Εὐφροσύνη καὶ τὸν Κώστα.

Ὁ παπα-Νίκος ὑπῆρξε ταπεινός, γλυκομίλητος, ἥσυχος, λεπτὸς στοὺς τρόπους, πάντοτε ἐπιμελημένος, προσεκτικὸς στὶς κοινωνικές του σχέσεις, ἐχέμυθος. Ἀξιαγάπητος, ἐνέπνεε σεβασμό. Ἀγαποῦσε ὑπερβολικὰ τὸ χωριό μας τὸν Πλάτανο καὶ τοὺς ἐνορῖτες του. Δὲν εἶναι σχῆμα λόγου οὔτε ὑπερβολὴ τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ τελευταῖα χρόνια ποὺ ὁ Πλάτανος ἄρχισε νὰ ἐρημώνη μὲ τὸ κλείσιμο τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου, τοῦ Γυμνασίου, τὴ φυγὴ τῶν Ὑπηρεσιῶν, ὁ παπα-Νίκος μὲ τὴν παρουσία του γέμιζε τὸ χωριό. Πρόσχαρος καὶ φιλόξενος ἀπὸ νεανικῆς ἡλικίας, ὑποδεχόταν τοὺς ξένους, τοὺς ἔδινε πληροφορίες γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ Ναοῦ καὶ τοῦ χωριοῦ. Τοὺς ἔκανε νὰ νιώθουν ὅτι συναντοῦν κάποιον παλιὸ γνώριμο. Ἀγαπήθηκε ἀπὸ τοὺς ἐνορῖτες τόσο τοῦ Κάτω Πλατάνου ὅσο καὶ τοῦ Πλατάνου, παρὰ τὸ σύνηθες φαινόμενο κανεὶς νὰ μὴν ἀγιάζη στὸν τόπο του.

Τόσο ὡς ἐν ἐνεργείᾳ κληρικὸς ὅσο καὶ ὡς συνταξιοῦχος λειτουργοῦσε μὲ τὸν ἴδιο ζῆλο, ὄχι μόνο στὸν Πλάτανο, ἀλλὰ καὶ στὰ γύρω χωριά, ὅταν οἱ ἀνάγκες τὸ ἀπαιτοῦσαν. Προικισμένος καλλίφωνος μέχρι τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, γοήτευε τὸν κόσμο ποὺ μὲ εὐλάβεια παρακολουθοῦσε τὴ λειτουργία του. Εἶχα τὴν τύχη νὰ συνεργασθῶ μὲ τὸν ἀείμνηστο παπα-Νίκο ὡς Ἐπίτροπος τοῦ Ι. Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἐκτίμησα τὴν ἀφιλοχρηματία του, τὴ συμπόνια του γιὰ τὸν πλησίον του, τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὴν εὐπρεπῆ ἐμφάνιση τῶν Ναῶν τῆς ἐνορίας του, τὴν ἀνιδιοτέλειά του, τὸν ἀδαμάντινο χαρακτῆρα του. Μὲ τίμησε μὲ τὴν φιλία του καὶ αὐτὸ μὲ ἱκανοποιεῖ ἰδιαίτερα.

Τὴν πολυχρόνια ἀσθένειά του τὴν ἀντιμετώπισε μὲ ἰώβεια καρτερία καὶ ὑπομονή, ἔχοντας τὴ φροντίδα τῆς συζύγου του καὶ τῶν παιδιῶν του. Ὁ παπα-Νίκος, τώρα ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὴν ἐπίγεια ζωή, ἀφήνει ἕνα κενὸ στὸν ἀγαπημένο του Πλάτανο, ποὺ δύσκολα ἀναπληρώνεται. Θέλω νὰ πιστεύω ὅτι ὅλοι ἐμεῖς ποὺ κατευοδώσαμε τὸν παπα-Νίκο στὸν Ι. Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἀλλὰ καὶ ὅσοι δὲν μπόρεσαν νὰ παρευρεθοῦν, προσευχηθήκαμε: «Νὰ ἀναδεικνύονται συνεχῶς τέτοιοι κληρικοί, νὰ συνεχίζουν τὸ ἔργο του παπα-Θανάση Τσίπουρα, τοῦ παπα-Γιώργη Ροντήρη, τοῦ παπα-Κώστα Κωσταρά, τοῦ παπα-Νίκου Ἔξαρχου, καύχημα καὶ σέμνωμα τῆς Ἐκκλησίας».

Τὸ χῶμα τοῦ Πλατάνου ποὺ τὸν δέχτηκε στὴν ἀγκαλιά του ἂς εἶναι ἐλαφρὺ καὶ δροσερό.

Αἰωνία ἡ μνήμη σου παπα-Νίκο.