Γραπτά Κηρύγματα: Κυριακή 19 Ἰουλίου (Τίτο γ', 8-15)

Πρόβλημα γιὰ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνον οἱ αἱρετικοί, ὡς πρὸς τὴν ἀποδοχὴ ἢ μὴ τῶν δογμάτων, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποῦ ἔχουν διαφορετικὸ ἦθος ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἦθος καὶ διαφορετικὸ φρόνημα ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Σήμερα χρειαζόμαστε Κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ποὺ θὰ ἔχουν τὴν βεβαιότητα τῆς πίστεώς τους καὶ θὰ τὴν ὁμολογοῦν μὲ παρρησία, ἀγάπη καὶ ἐσωτερικὴ εἰρήνη.Στὴν πρὸς Τίτον ἐπιστολή του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα στὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, μεταξὺ τῶν ἄλλων, τὸν προτρέπει νὰ συμβουλεύη τοὺς Χριστιανοὺς (Κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς) νὰ συμπεριφέρονται σωστὰ μέσα στὴν κοινωνία. Δὲν ὁμιλεῖ γιὰ μιὰ ἐξωτερικὴ συμπεριφορά, ἀλλὰ γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς σωτηρίας ποῦ πραγματοποιήθηκε μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ καὶ βίωσαν στὴν ζωή τους.

Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο δίνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διαβεβαιώσεις στὸν Τίτο γιὰ τὸν τρόπο ποῦ πρέπει νὰ συμπεριφέρονται οἱ Χριστιανοὶ πρὸς τοὺς συνανθρώπους τους. Θὰ πρέπει νὰ πρωτοστατοῦν σὲ καλὰ ἔργα, ποῦ ὠφελοῦν τοὺς ἀνθρώπους. Ὅσοι πιστεύουν στὸν Θεὸ πρέπει νὰ ἐκδηλώνουν τὴν πίστη τους μὲ τὰ ἔργα τῆς φιλανθρωπίας. Ἄλλωστε, ἡ φιλοθεΐα συνδέεται στενὰ μὲ τὴν φιλανθρωπία.Ἔπειτα, θὰ πρέπει νὰ ἀποφεύγουν τὶς μάταιες συζητήσεις γύρω ἀπὸ τὶς διατάξεις τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, γιατί οἱ συζητήσεις αὐτὲς εἶναι ἀνωφελεῖς καὶ μάταιες. Ὁ νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης προετοίμασε τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, καί, βεβαίως, μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ οὐσιαστικὰ ἔχουν καταργηθῇ οἱ μωσαϊκὲς αὐτὲς διατάξεις, ὄχι ὅμως ὅλες οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ «πνεῦμα» τοῦ νόμου ποῦ ἐξακολουθεῖ νὰ καθαρίζη τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ φθάση νὰ δὴ τὸν Χριστό.

Ἀκόμη, οἱ Χριστιανοὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ διαπληκτίζονται μὲ τοὺς αἱρετικούς, γιατί καὶ αὐτὸ δὲν τοὺς ὠφελεῖ. Βεβαίως, θὰ πρέπει νὰ ἐπιδιώκουν νὰ τοὺς νουθετοῦν μία καὶ δεύτερη φορά, ἀλλὰ στὴν συνέχεια νὰ τοὺς ἀφήνουν, νὰ μὴν ἀσχολοῦνται μαζί τους, γιατί ἔχουν φθάσει σὲ διαστροφή, ἔχουν ἐκτραπῇ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν ὠφελοῦνται. Ἡ αἵρεση διαστρέφει καὶ τὸ ἦθος τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τὰ διεστραμμένα ἤθη ἀλλοιώνουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη. Οἱ αἱρετικοὶ μὲ τὸν τρόπο ποῦ ζοὺν αὐτοκατακρίνονται, αὐτοκαταδικάζονται.Πρόβλημα γιὰ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνον οἱ αἱρετικοί, ὡς πρὸς τὴν ἀποδοχὴ ἢ μὴ τῶν δογμάτων, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποῦ ἔχουν διαφορετικὸ ἦθος ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἦθος καὶ διαφορετικὸ φρόνημα ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα.Οἱ Χριστιανοὶ θὰ πρέπει νὰ ζοὺν κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, νὰ τηροῦν τὶς ἐντολές Του, νὰ ζοὺν στὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴν μυστηριακὴ καὶ ἀσκητικὴ ζωή, ὥστε νὰ γεμίση ἡ καρδιά τους ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Οἱ ἀνόητες καὶ μάταιες συζητήσεις δὲν ὠφελοῦν, ἀκόμη καὶ αὐτὲς οἱ φιλονικίες γύρω ἀπὸ θεῖες ἀλήθειες. Πρέπει δὲ νὰ προσέξουμε ἰδιαιτέρως τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ἐνεργοῦμε ἀκόμη καὶ σὲ θέματα ὁμολογίας τῆς πίστεως. Ὁ φανατισμός, οἱ διαπληκτισμοί, οἱ φωνασκίες, οἱ ἀφοριστικὲς ἀπόψεις, ὁ θυμὸς καὶ ἡ ὀργὴ δὲν ὠφελοῦν οὔτε ἐμᾶς οὔτε τοὺς συνομιλητές μας. Ἀντίθετα, ὁ ἤρεμος ὁμολογιακὸς λόγος, ἡ εἰρηνικὴ ὁμολογία τῆς πίστεως, φέρνει εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα.

Σήμερα χρειαζόμαστε Κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ποῦ θὰ ἔχουν τὴν βεβαιότητα τῆς πίστεώς τους καὶ θὰ τὴν ὁμολογοῦν μὲ παρρησία, ἀγάπη καὶ ἐσωτερικὴ εἰρήνη. Πρὸ παντὸς χρειαζόμαστε Χριστιανοὺς ποῦ θὰ ὁμιλοῦν γι’ αὐτὰ ποῦ πιστεύουν, καὶ θὰ ζοὺν σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποῦ κηρύττουν. Διαφορετικὰ ἀρνοῦνται τὴν χριστιανική τους «ἰδιότητα», οὐσιαστικὰ τὴν χριστιανική τους ζωή.

+ Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ