Γεγονὸς καὶ σχόλιο: Ἡ «εἰκαζομένη συναίνεση»

Οἱ μεταμοσχεύσεις εἶναι μιὰ σύγχρονη τακτικὴ ποῦ προωθεῖται ἀπὸ τὸ Κράτος καὶ ἀπὸ τοὺς εἰδικοὺς ἰατροὺς γιὰ νὰ ἀντικατασταθοῦν διάφορα προβληματικὰ ὄργανα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, προκειμένου νὰ ἐπιβιώση ὁ ἄνθρωπος περισσότερο χρόνο πάνω στὴν γῆ. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς πρὸς τὶς μεταμοσχεύσεις ἀπὸ φερομένους ὡς νεκροὺς δότες, ἔθεσε τρεὶς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις, ἤτοι τὴν πιστοποίηση τοῦ θανάτου, τὴν ἐλεύθερη συγκατάθεση τῶν δοτῶν ἢ τῶν συγγενῶν καὶ τὴν μὴ ἐμπορευματοποίηση τῶν μοσχευμάτων. Βέβαια καὶ οἱ τρεὶς αὐτὲς προϋποθέσεις στὴν πράξη ὑπονομεύονται, ἀφοῦ ὑπάρχει μεγάλος προβληματισμὸς γιὰ τὴν ταύτιση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου μὲ τὸν βιολογικὸ θάνατο, γιὰ τὸν ὅλο καὶ περισσότερο περιορισμὸ τῆς ἐλευθερίας τῶν δοτῶν καὶ γιὰ διάφορες ἄλλες πρακτικές, ὅπως τὰ μεγάλα χρηματικὰ ποσὰ ποῦ ἀπαιτοῦνται γιὰ τὶς μεταμοσχεύσεις, ὁπότε οἱ «ἔχοντες καὶ κατέχοντες» ὠφελοῦνται κυρίως ἀπὸ τὶς μεταμοσχεύσεις.

Πάντως, ὅταν γιὰ τὴν λήψη τῶν ὀργάνων τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος ἐτέθη ὡς κριτήριο ὁ βιολογικὸς θάνατος ποῦ τὸν συνέδεσαν μὲ τὴν νέκρωση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους, ἦταν ἑπόμενο νὰ ἐγερθοῦν πολλὰ ἐρωτήματα γιὰ τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου, ἀπὸ πλευρᾶς ψυχολογικῆς, φιλοσοφικῆς καὶ κυρίως θεολογικῆς. Ἡ ἐπιστήμη δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιλύση ζητήματα ποῦ ἅπτονται ἄλλων παραμέτρων καὶ γιὰ τὰ ὁποῖα ἀσχολεῖται ἡ θεολογία, ὅπως εἶναι τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου.Ἡ ἀπροθυμία τῶν ἀνθρώπων στὴν Ἑλλάδα νὰ γίνουν δότες ὀργάνων, ὅταν βρεθοῦν σὲ κατάσταση «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου», ὁδήγησε τὸ Κράτος νὰ ἐξετάση τὸ ἐνδεχόμενο νὰ προβῇ στὴν θέσπιση τῆς λεγόμενης «εἰκαζομένης συναίνεσης», ποῦ παραβιάζει τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Σὲ νομοσχέδιο ποῦ ἑτοιμάζεται περιλαμβάνεται καὶ τὸ ἄρθρο: «Κάθε πολίτης θεωρεῖται δυνητικὸς δότης ἱστῶν ἢ ὀργάνων, σύμφωνα μὲ τοὺς ὅρους τῆς κειμένης νομοθεσίας, ἐκτὸς ἐὰν ἔχει δηλώσει ὁ ἴδιος ἢ οἱ ἀσκοῦντες τὴν ἐπιμέλειά του ἢ οἱ νόμιμοι συμπαραστάτες του τὴν σχετικὴ ἄρνησή του».

Αὐτὸ μὲ ἁπλὰ λόγια σημαίνει ὅτι ἐὰν ἕνας πολίτης ἢ ἐκεῖνοι ποῦ ἀσκοῦν τὴν ἐπιμέλεια ἑνὸς ἀνηλίκου δὲν ἔχουν δηλώσει ὅτι δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ γίνουν δότες ὀργάνων, τότε αὐτὸς θεωρεῖται ὅτι συναινεῖ, ἐὰν βρεθῇ στὴν κατάσταση τοῦ «ἐγκεφαλικὰ νεκροῦ» καὶ ἔτσι μποροῦν οἱ ἰατροὶ τῶν μεταμοσχευτικῶν ὁμάδων νὰ λαμβάνουν τὰ ὄργανα καὶ στὴν συνέχεια νὰ τὸν ἀποσωληνώνουν, ὁπότε ἐπέρχεται ὁ θάνατος.Μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τέτοιου νόμου ὑπονομεύεται πλήρως ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ἂν αὐτὴ ἡ «εἰκαζομένη συναίνεση» ἐφαρμοσθῇ καὶ σὲ ἄλλα θέματα, τότε ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι θὰ ζήσουμε σὲ μιὰ κοινωνία ἀνευλευθερίας καὶ ὑποδούλωσης τοῦ ἀνθρώπου. Ὅποιος δὲν ἔχει ἐκφρασθῇ ἀρνητικὰ γιὰ κάτι δημοσίως, θὰ σημαίνη ὅτι συγκατατίθεται, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δημιουργοῦνται πολλὰ προβλήματα γιὰ τὴν ζωή του καὶ τὴν συμπεριφορά του στὴν κοινωνία.

Ἡ «εἰκαζομένη συναίνεση» βεβαιώνει τὴν ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπου σὲ ἰδεολογίες, συστήματα, ἀσφαλιστικὲς ἑταιρεῖες, ποικίλες ἐκμεταλλεύσεις, ἐγκλήματα καὶ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις μιᾶς ἀπάνθρωπης κοινωνίας. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε τὴν πρακτικὴ τῆς «εἰκαζομένης συναίνεσης», ποῦ δίδει τὸ δικαίωμα σὲ μερικοὺς νὰ λαμβάνουν ὄργανα ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, χωρὶς τὴν συγκατάθεση τοῦ ἀνθρώπου, πρὶν ἐξέλθη ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα. Ἄλλωστε, θεολογικὰ δὲν μποροῦμε νὰ ἀποδεχθοῦμε ὕπαρξη ζωῆς στὸν ἄνθρωπο, ἔστω καὶ ὑποτυπώδους, χωρὶς ψυχή.

Ν.Ι.