Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἡ ἀπογοητευτικὴ εἰκόνα - Ὁ ἀγῶνας τῆς ἐλπίδας

Ἡ ἀπογοητευτικὴ εἰκόνα

Ζοῦμε σὲ μιὰ περίοδο μεγάλων ἀνατροπῶν. Δὲν ἔχει μείνει τίποτε ὄρθιο, τίποτε σταθερό, ἱκανὸ νὰ στηρίξη τὶς ἐλπίδες τῶν ἀνθρώπων. Στὴν ζωὴ τῆς ἐπικαιρότητας, δηλαδή, στὴν ζωὴ ποὺ φαίνεται στὰ δελτία τῶν εἰδήσεων εἶναι καθημερινὴ τετριμμένη εἴδηση ἡ διάβρωση θεσμῶν καὶ προσώπων, τὰ ὁποῖα θὰ ἔπρεπε νὰ στηρίζουν τὴν κοινωνία καὶ νὰ δίνουν τὸν τόνο στὴν ζωή της. Οἱ ἄνθρωποι μοιάζουμε μὲ ὄντα στὰ ὁποῖα δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ἔχη ἐμπιστοσύνη. Κι ὅμως κάποτε ὁ Θεός, στὴν ἀνατολὴ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, μᾶς ἐμπιστεύθηκε τὸν Παράδεισο «ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν», ἀλλὰ ἐμεῖς καὶ τότε, ὅπως καὶ τώρα, κάναμε ὅ,τι ἀκριβῶς θὰ συντελοῦσε στὸ νὰ τὸν χάσουμε. Χάνουμε τὸν Θεό, σκοτεινιάζει μέσα μας τὸ νόημα τῆς ζωῆς, θολώνει μπροστά μας ἡ προοπτική της.

Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο. Ἔκανε τὴν Ἐκκλησία σῶμα Του. Ἀνέδειξε πατέρες, ὁσίους καὶ μάρτυρες. Μᾶς ἔδωσε τὴν ζωή Του. Ὅμως καὶ πάλι ἡ πλειοψηφία δὲν ἐρχόμαστε «πρὸς τὸ φῶς». Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα κυριαρχεῖ ἡ ἰδιοτέλεια, ἔχουν χαθεῖ, γιὰ τοὺς πολλούς, τὰ πνευματικὰ στηρίγματα. Δείχνουμε ὡς ὀργανωμένη κοινωνία τὴν ἀπογοητευτικὴ εἰκόνα ποὺ μεταδίδουν τὰ δελτία εἰδήσεων.

Σ’ αὐτήν, λοιπόν, τὴν κατάσταση χρειάζεται ἕνας ἀνένδοτος ἀγῶνας ἀνατροπῆς, ὁ ὁποῖος θὰ ἔχη στόχο τὴν ἐνεργοποίηση τῆς προσωπικῆς εὐθύνης καὶ τῆς πνευματικῆς εὐαισθησίας κάθε μέλους τῆς Ἐκκλησίας.Γιατί ὁ μόνος χῶρος ἀπὸ τὸν ὁποῖο μπορεῖ νὰ πηγάση κάτι ἀναγεννητικὸ γιὰ τὴν σύγχρονη κοινωνία εἶναι ὁ χῶρος τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ ἀγῶνας τῆς ἐλπίδας

Ὁ ἀνένδοτος ἀγῶνας στὸν ὁποῖο ἀναφερόμαστε δὲν ἔχει τὰ χαρακτηριστικὰ ἀντίστοιχων πολιτικῶν ἀγώνω. Εἶναι πνευματικῆς φύσεως καὶ ἀπαιτεῖ πολλὴ ἡσυχία καὶ καθόλου φωνές. Κάποια στοιχεῖα του εἶναι τὰ ἀκόλουθα.

Πρῶτον, μέσα στὴν γενικὴ κατάρρευση ποὺ βλέπουμε γύρω μας, χρειάζεται νὰ στηρίζουμε τὴν διάνοιά μας σὲ κείμενα τῆς παραδόσεώς μας τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων. Βλέποντας, γιὰ παράδειγμα, τὴν ἰδιοτέλεια καὶ τὴν ὑποκρισία τοῦ κόσμου νὰ διαβάζουμε τὴν Ἁγία Γραφή, ἰδιαίτερα τὴν ἐπὶ τοῦ Ὅρους Ὁμιλία, (πολὺ σημαντικὸ κείμενο γιὰ τὴν βασικὴ πνευματική μας στοιχείωση), ὄχι γιὰ νὰ κρίνουμε τοὺς ἄλλους (ἄλλωστε ἐκεῖ λέει τὸ «μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε»), ἀλλὰ γιὰ νὰ θεραπεύσουμε τὴν ψυχή μας καὶ νὰ διδαχθῇ ὁ νοῦς μας πὼς νὰ στέκεται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καθὼς καὶ ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ διάφορα γεγονότα.

Δεύτερον, χρειάζεται νὰ βροῦμε ἀνθρώπους μὲ τοὺς ὁποίους θὰ συζητᾶμε πνευματικὰ θέματα. Χρειάζεται στὶς συζητήσεις μας νὰ βγαίνουμε λίγο ἐκτὸς ἐποχῆς, ὥστε νὰ βρίσκουμε τὸν πραγματικὸ ἑαυτό μας.Ἕνα τρίτο, πολὺ σημαντικὸ στοιχεῖο, εἶναι ἡ ἔνταξή μας στὶς δραστηριότητες τῆς Ἐνορίας μας, ἡ ἐθελοντική, ὅπως λέγεται, προσφορὰ ἐργασίας στοὺς διαφόρους τομεῖς τοῦ ἐνοριακοῦ ἔργου. Δὲν εἶναι ἀρκετό –γιὰ τὴν ὠφέλεια τοῦ ἑαυτοῦ μας– νὰ δώσουμε ἁπλῶς χρήματα γιὰ κάποιον ἱερὸ σκοπό. Χρειάζεται νὰ δουλέψουμε, νὰ ὑπομείνουμε παραξενιές, νὰ ἱδρώσουμε.

Ἔτσι μποροῦμε νὰ ἀντισταθοῦμε στὸ πνεῦμα τῆς γενικῆς κατάρρευσης καὶ νὰ ἀποτελέσουμε νησῖδα ἐλπίδας μέσα στὴν κοινωνία.

π.Θ.Α.Β.