Γεγονότα καὶ Σχόλια: Μιὰ καλὴ ἰδιοτέλεια - Ἐκκλησιασμὸς ψυχοχάρτων

Μιὰ καλὴ ἰδιοτέλεια

Τὸ ὅλο σκηνικὸ τοῦ τελευταίου Ψυχοσάββατου, τοῦ πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς, γέννησε κάποιες σκέψεις, ποὺ διατυπώνω στὴν συνέχεια. Ἡ μνήμη τῶν νεκρῶν μας εἶναι πολλαπλᾶ ὠφέλιμη. Μᾶς θυμίζει τὸν θάνατο καὶ μᾶς κάνει περισσότερο ἀνθρώπους. Σκεφτόμαστε τὰ ἀγαπητά μας πρόσωπα, ποὺ πέρασαν ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωὴ στὴν ἄλλη ζωή, τὴν ἄγνωστη σὲ μᾶς, καὶ καταλαμβανόμαστε ἀπέναντι σ’ αὐτὸ τὸ ἄγνωστο ἀπὸ ἕνα φυσικὸ δέος, ἕναν δικαιολογημένο φόβο. Αὐτὸς ὁ φόβος, τὸ δέος ἀπέναντι στὸ ἄγνωστο, εἶναι μιὰ κατάσταση πολὺ γόνιμη πνευματικά. Μᾶς συνετίζει. Σὲ μιὰ πρώτη φάση μας δίνει τὴν δυνατότητα νὰ ἀναλογισθοῦμε τὴν σχέση μας μὲ τοὺς κεκοιμημένους μας, νὰ μετανοήσουμε γιὰ τυχὸν σκληρὲς ἡ ἄδικες συμπεριφορές μας καὶ νὰ γίνουμε συνετότεροι καὶ ἠπιότεροι στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ζωντανούς.

Ἡ μνήμη ἀγαπητῶν προσώπων, ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ τὴν ζωή, συνδέεται συνήθως μὲ μιὰ φανερὴ ἀγωνία γι’ αὐτούς, γιὰ τὴν ἐκεῖ κατάστασή τους, ἀλλὰ καὶ μὲ μιὰ κρυφὴ ἀγωνία γιά μας, ποὺ ἀργὰ ἡ γρήγορα, ὅσο κι ἂν θέλουμε νὰ τὸ ἀγνοοῦμε, θὰ βρεθοῦμε στὸν ἴδιο τρόπο ὑπάρξεως μὲ αὐτούς. Σκεφτόμενοι λίγο φίλαυτα ἐπιθυμοῦμε τρόπους ποὺ δημιουργοῦν κάποια ἄνεση στὰ τυχὸν βάσανα τῶν προαπελθόντων. Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ, ὅταν ὑπάρχη κάποια εὐαισθησία, εἶναι τὸ δικό μας πέρασμα στὸν ἄλλο κόσμο. Πολλὲς φορὲς τὰ κλάματα μπροστὰ στοὺς προσφιλεῖς νεκρούς, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν πόνο τοῦ χωρισμοῦ, ἔχουν αἰτία τὸ φρικτὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου ποὺ βαραίνει ὡς ἀπειλὴ ἐπάνω μας. Ἡ τέλεση τῶν μνημοσύνων ἡ τῶν Τρισαγίων στὰ Ψυχοσάββατα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐπίδραση ποὺ ἔχει στὶς ψυχὲς γιὰ τὶς ὁποῖες γίνεται, λειτουργεῖ σὰν ψυχοφάρμακο καὶ γιὰ ἐμᾶς, γιατί μᾶς φέρνει σὲ μιὰ μυστικὴ σχέση καὶ ἐπικοινωνία μὲ αὐτοὺς ποὺ πρόκειται νὰ συναντήσουμε, ὅταν περάσουμε καὶ ἐμεῖς στὸν ἄλλο κόσμο. Εἶναι χρήσιμο νὰ βροῦμε ἐκεῖ φίλους καὶ συγγενεῖς ποὺ δὲν ξεχάσαμε, τοὺς ὁποίους μὲ τὴν δύναμη τῶν μυστηρίων καὶ τῶν προσευχῶν τῆς Ἐκκλησίας ἀνακουφίσαμε.

Αὐτὸ εἶναι μιὰ καλὴ ἰδιοτέλεια, γιατί μᾶς μαθαίνει νὰ ἀποδεσμευόμαστε ἀπὸ πράγματα ποὺ ἐνισχύουν τὴν φιλαυτία μας καὶ μᾶς δένουν στὸν παρόντα αἰῶνα, ὁ ὁποῖος παρέρχεται. Εἶναι μιὰ ἰδιοτέλεια ποὺ μεταθέτει τὴν ἐλπίδα μας στὰ μέλλοντα, σ’ αὐτὰ ποὺ αἰωνίως θὰ μᾶς συνοδεύουν.

Ἐκκλησιασμὸς ψυχοχάρτων

Ἡ παραπάνω ἀντιμετώπιση εἶναι μιὰ μετάθεση τοῦ ψυχολογικοῦ φόβου σὲ πνευματικὸ ἐπίπεδο μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἰδιοτέλεια τοῦ «μισθωτοῦ», αὐτοῦ, δηλαδή, ποὺ ὅ,τι κάνει ἀποβλέπει σὲ κάποιον μισθό, σὲ κάποια ἀνταπόδοση.Ὅμως, δὲν εἶναι πάντα τὰ πράγματα ἔτσι. Δυστυχῶς, πολλὲς φορὲς ἀπουσιάζει τελείως ἡ πίστη εἴτε τοῦ μισθωτοῦ, εἴτε καὶ τοῦ δούλου, αὐτοῦ ποὺ ἀπὸ τὸν φόβο τῆς τιμωρίας τηρεῖ τὸ τυπικὸ τῆς Ἐκκλησίας.

Πολλοὶ ὅ,τι κάνουν εἶναι τήρηση ἑνὸς ἐθίμου, χωρὶς βαθιὲς ἀγωνίες, πίστη καὶ ἀναζητήσεις.Γι’ αὐτὸ βλέπουμε ὁρισμένους νὰ φέρνουν στὸ Ναό τα ψυχοχάρτια τοὺς καὶ νὰ φεύγουν. Δὲν ἐκκλησιάζονται οἱ ἴδιοι. Ἐκκλησιάζουν τα ψυχοχάρτια τους, θεωρῶντας ὅτι ἐκπληρώνουν ἔτσι τὴν ἐθιμική τους ὑποχρέωση.

π.Θ.Α.Β.