Γεωργίου Γαλανόπουλου: «Στιγμὲς ποὺ ζυγίζουν αἰωνιότητα»

Γεωργίου Γαλανόπουλου, Ἀναγνώστη καὶ Δικηγόρου παρ' Ἀρείω Πάγω

«Καὶ ἐν Ἀραχώβῃ Σὲ ὑμνοῦμεν Χριστέ, εὐτρεπίζοντες τὸν Τάφον Σου ἄνθεσιν, διο δὸς ἡμῖν τὸ ἔλεός Σου, Ἀγαθέ».

Μεγάλη Ἑβδομάδα, μεγάλες στιγμές, ἀνηφορικὴ πορεία ἀπὸ τὸ Ὡσαννὰ στὸ Πάθος καὶ τὸν Σταυρό. Κοσμοπλημμύρα κι ἐφέτος στὴν Ἀράχωβα τῆς Ὀρεινῆς Ναυπακτίας καὶ μεγάλη προσέλευση νέων ἀνθρώπων. Πυκνὲς καὶ κατανυκτικὲς ὅλες οἱ ἱερὲς ἀκολουθίες, ἀπὸ τὸ Ἀπόδειπνο τοῦ Λαζάρου μέχρι καὶ τὴν Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ. Ὁ φιλακόλουθος ἐφημέριος τοῦ Ἁγίου Νικολάου, Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης, π. Γαβριὴλ καὶ οἱ χοροὶ τῶν ἱεροψαλτῶν καθημερινὰ προσείλκυον τοὺς πιστοὺς στὶς θεῖες Λειτουργίες, στὶς ἱερὲς παννυχίδες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, στὸ Μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου, στὸν Ἐπιτάφιο, ποὺ εὐτρέπισαν οἱ ἐνορίτισσες καὶ συμμετεῖχαν στὴν χορωδία τῶν Ἐγκωμίων, στὴν Ἀναστάσιμη θεία Λειτουργία, στὴν Ἀγάπη καὶ στὴν Διακαινίσιμο Ἑβδομάδα, ποὺ λειτουργήθηκαν ὅλα τὰ Παρεκκλήσια, τὰ Ἐξωκκλήσια καὶ ὁ ναὸς τοῦ Κοιμητηρίου.

Μεγάλες στιγμὲς εὐλάβειας, σιγῆς, κατάνυξης καὶ προσήλωσης στὸ θεῖο Δρᾶμα καὶ πανηγυρικὴ καὶ μεγαλόπρεπη χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ἱερὲς λιτανεῖες τοῦ Νυμφίου, τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καὶ τοῦ Ἐσταυρωμένου ἐντὸς τοῦ ναοῦ καὶ πάνδημη λιτανεία, μὲ περισσότερους ἀπὸ πεντακόσιους πιστούς, τοῦ Ἐπιταφίου ἕως τὴν πλατεῖα της Ἀράχωβας, μέσα στὴ σιγαλιὰ τῆς νύχτας, ὑπὸ τὸ ἀχνὸ φῶς τῶν κεριῶν καὶ τὰ ἐπιτάφια ἄσματα. Τὸ Ψαλμικὸ «Ἄρατε πύλας» ἀντηχεῖ μέσα στὴ νύχτα καὶ ὁ Ἅδης τρέμει. Οἱ πολυέλαιοι κινοῦνται στὴν πρώτη Ἀνάσταση. Βεγγαλικά, κροτίδες καὶ πολύχρωμα πυροτεχνήματα γιὰ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», ποὺ ἔκαναν τὴ νύχτα μέρα. Ἑκατοντάδες πιστοὶ μὲ νηστεία καὶ προσευχὴ συμμετεῖχαν στὴν θεία Κοινωνία. Ἀρτοκλασίες καὶ εὐλόγηση τῶν «ὑψωμάτων» ἀπὸ προσφορὲς τῶν πιστῶν.

Ἕνας ναὸς καταστόλιστος μὲ ἀναστάσιμες κορδέλες καὶ ἄνθη, ψυχὲς πλημμυρισμένες ἀπὸ εὐφροσύνη καὶ καρδιὲς καθαρές. Ὁ Παράδεισος στὴν γῆ. Ζωὴ καὶ φῶς, χαρὰ καὶ προσευχή. Στὴν Ἀράχωβα ζῆ ὁ πιστὸς μοναδικὲς στιγμές, μὲ ἱεροπρέπεια καὶ τάξη, νιώθει τὰ Ἄχραντα Πάθη τοῦ Χριστοῦ καὶ πανηγυρίζει τὴν Ἀνάστασή Του ψυχικὰ καὶ σωματικά. Δοξάζει τὸν Θεὸ μέσα στὴν ὄμορφη ἀνοιξιάτικη φύση καὶ μεγαλύνει τὰ ἔργα Του. Μεταρσιώνεται ὁ νοῦς του στὰ οὐράνια. Προγεύεται τὴν αἰώνια ζωή.

Ὅσα καὶ νὰ γραφοῦν στὸ ἄψυχο χαρτί, δὲν μποροῦν νὰ ἀποδώσουν πιστὰ συναισθήματα καὶ βιώματα. Γι’ αὐτὸ ἂς ἐμπεδώσουμε βαθειὰ τὰ Κυριακὰ λόγια πρὸς τὸν ἀπόστολο: «ἔρχου καὶ ἴδε». Μακάριοι ὅσοι ζοῦν τέτοιες ἱερὲς συγκινήσεις καὶ ἀκόμα περισσότερο μακάριοι ὅσοι ἀλλοιώνονται ἐπὶ τὰ βελτίω «ὀθνείαν ἀλλοίωσιν εὐπρεπεστάτην». Δὲν ἔχει ἄδικο ὁ σοφὸς λαός, ὅταν τονίζη ὅτι εἶναι ἐδῶ ἡ Κόλαση ἐδῶ καὶ ὁ Παράδεισος.

Ἐμεῖς ἐπιλέγουμε ἁπλά: Ἡ τροφὸς Μάνα-Εκκλησία ἀνοίγει διάπλατα τὴν στοργικὴ ἀγκάλη της, ὅπως ὁ Ἐσταυρωμένος Λυτρωτής, καὶ προσκαλεῖ ὅλους. Ὅταν ζοῦμε ὅπως θέλει ὁ Θεός, προγευόμεθα τοῦ Παραδείσου. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι περιττὰ καὶ ἀνώφελα.

Χριστὸς Ἀνέστη, ἀδελφοί!