Ἡ νοοτροπία τοῦ συγχρόνου ἀθλητικοῦ ἰδεώδους

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Εἰσήγηση τοῦ Σεβασμιωτάτου στὴν Ἱεραρχία τοῦ Ὀκτωβρίου 2006)

Κατ' ἀρχὰς γίνεται διάκριση μεταξὺ τοῦ ἀθλητισμοῦ καὶ τοῦ πρωταθλητισμοῦ. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ καταφερθῇ ἐναντίον τοῦ ἀθλητισμοῦ ποὺ ἀσκεῖται, ὅπως ἐλέχθη στὰ Σχολεῖα, ἀλλὰ καὶ τὶς Ἐνορίες, στὶς νεανικὲς συντροφιές.

Ἕνας ἁγιορείτης μοναχὸς (π. Νεόφυτος Γρηγοριάτης), πρώην ἀθλητής, σὲ ἄρθρο του ἀναφέρει ὅτι ὁ ἀθλητισμὸς βοηθᾶ «στὴν βελτίωση τῶν σωματικῶν καὶ πνευματικῶν ἱκανοτήτων τοῦ ἀνθρώπου», «συμβάλλει καὶ στὴν πνευματικὴ ἀνάπτυξη τοῦ ἀνθρώπου»• ἀφοῦ «χαλιναγωγεῖ τὸν ἐγωκεντρισμὸ καὶ ἀναπτύσσει τὴν κοινωνικότητα καὶ ὁμαδικότητα»• «προάγει τὶς σχέσεις τῶν ἀτόμων καὶ ὁδηγεῖ στὴν ἀλληλοκατανόηση, ἀλληλοβοήθεια, κοινωνικὴ συνεργασία καὶ συμβίωση»• «προσφέρει τὴν εὐκαιρία στὸν ἀθλούμενο ἄνθρωπο νὰ ἀποκτήσει αὐτογνωσία, νὰ γνωρίση, δηλαδὴ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ ἐπιτύχη τὴν ἰσορροπία μεταξὺ φανταστικοῦ καὶ πραγματικοῦ ἑαυτοῦ»• καλλιεργεῖ τὴν «αἴσθηση τοῦ καθήκοντος»• βοηθᾶ τὸν ἄνθρωπο στὴν «αὐτοπειθαρχία καὶ αὐτοκυριαρχία»• ἐνισχύει τὴν «ἰσχυρὴ βούληση», μὲ τὶς συνεχεῖς προπονήσεις• βοηθᾶ τὸν ἀθλούμενο νὰ ἀποκτήση πολλὲς ἄλλες κοινωνικὲς ἀρετές, ὅπως εἶναι «ἡ τόλμη, τὸ θάρρος, ἡ ὑπομονή, ἡ ἐπιμονή, ἡ πειθαρχία, ἡ αἴσθηση τοῦ ρυθμοῦ καὶ τοῦ μέτρου» κλπ..

Ἐὰν αὐτὸ γίνεται μὲ τὸν ἀθλητισμὸ καὶ τὰ ὁμαδικὰ παιχνίδια, δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο μὲ τὸν πρωταθλητισμό. Ἐκεῖ ἐπικρατεῖ ἄλλη ἀτμόσφαιρα, ἡ ὁποία ἐν πολλοῖς ἀλλοιώνει τὸν χαρακτῆρα τοῦ ὑγιοῦς ἀθλητισμοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ μοναχὸς γνωρίζει αὐτὴν τὴν πραγματικότητα γι’ αὐτὸ γράφει ὅτι «ὁ ἀθλητισμὸς σὰν θεσμὸς τῆς κοινωνίας ποὺ εἶναι, ἀκολουθεῖ τὴν δική της καταστροφικὴ πορεία. Ἀλλοτριωμένος ἀπὸ τὴν ἄκρατη ἐμπορευματοποίηση καὶ τὸν ἐπαγγελματισμό, ἀντὶ νὰ ἐκπληρώνη τὸν πολιτιστικὸ καὶ παιδαγωγικό του ρόλο, παραπαίει στὴν παρακμή».

Ἔχουν γραφὴ ἀξιόλογα κείμενα, ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ κρίνουν καὶ ἑρμηνεύουν τὰ κοινωνικὰ φαινόμενα, ἑπομένως καὶ τὸν πρωταθλητισμό, τὰ ὁποῖα κείμενα φανερώνουν το πὼς λειτουργεῖ σήμερα ὁ ἀθλητισμός, ὡς κοινωνικὸ φαινόμενο.

Σὲ μιὰ τέτοια ἀνάλυση, ποὺ εἶναι παλαιότερη, ἀλλὰ σήμερα ἡ ἐπικαιρότητά της εἶναι ἐμφανής, φαίνεται καθαρὰ ὅτι ὁ σύγχρονος ἀθλητισμὸς «δὲν ἔχει αὐτόνομη ἱστορία καὶ ὑπόσταση», ἀλλὰ ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο στοιχεῖο μιᾶς συγκεκριμένης ὁλότητας «τῆς καπιταλιστικῆς κοινωνίας μ’ ὅλο τὸ δυναμισμό της», καὶ ὅλη «ἡ βιομηχανικὴ καπιταλιστικὴ δομὴ ἀντανακλᾶται στὸν ἀθλητισμὸ» (Ζάν-Μαρί Μπρόμ). Ὅπως λειτουργεῖ ὁ ἀθλητισμὸς σήμερα μᾶς ὑπενθυμίζει μιὰ βιομηχανικὴ κοινωνία «στὸ πλαίσιο τῶν σχέσεων παραγωγῆς», λειτουργεῖ μὲ τὴν νοοτροπία τοῦ βιομηχανικοῦ κόσμου, μὲ τὶς διαφημίσεις καὶ τὶς δεσμεύσεις τῶν συμβολαίων, μὲ τὴν μετατροπὴ τοῦ ἀθλητισμοῦ «σ’ ἕνα κόσμο ἐπικερδῶν ἐπιχειρήσεων» (Πιὲρ Λαγκιγιόμι) καὶ τὴν μετατροπὴ τοῦ ἀθλητοῦ σὲ «ἐξάρτημα στὰ χέρια τοῦ προπονητοῦ ἡ μιᾶς ὀργάνωσης "προολυμπιακῆς προετοιμασίας"» (Ζάν-Μαρί Μπρόμ).

Ὁ σύγχρονος ἀθλητισμὸς λειτουργεῖ στὸν τύπο μιᾶς παγκόσμιας κοινότητας καὶ μιᾶς ὀργάνωσης μὲ μία «ἱεραρχικὴ ἑνότητα» καὶ ἔτσι «ὁ ἀθλητισμὸς εἶναι ἔντονα ἰεραρχικοποιημένος καὶ ὁλοένα περισσότερο συγκεντροποιημένος». Στὴν ἑνότητα αὐτὴ δεσπόζει μιὰ «διεθνὴς κυβέρνηση» μὲ τὶς διεθνεῖς ὁμοσπονδίες καὶ τὴν Διεθνῆ Ὀλυμπιακὴ Ἐπιτροπή, ποὺ ἐντάσσεται στὸ μοντέλο τῆς παγκοσμιοποίησης. Αὐτὴ «ἡ ἑνότητα τοῦ ἀθλητισμοῦ θεμελιώνεται χάρη σὲ μιὰ παγκόσμια "γλῶσσα": τὸ ρεκόρ». Τὸ ρεκὸρ παίζει σπουδαῖο καὶ πρωταρχικὸ ρόλο. Μὲ αὐτὸ κάθε ἀθλητὴς ἀποτιμᾶ τὸν ἑαυτό του καὶ εἶναι ἡ «γλῶσσα» ἐκείνη «ποὺ ἑνώνει τὸν ἀρχάριο ἀθλητὴ μὲ τὸν πρωταθλητὴ ὅλων τῶν ἐποχῶν». Τὸ ρεκὸρ καθορίζει πολλὰ πράγματα στὸ ἀθλητισμὸ «ἐπιβάλλει στοὺς ὀργανισμοὺς νὰ υἱοθετοῦν ἑνιαίους κανονισμούς, ποὺ ὁρίζουν ἐπακριβῶς τὴν διοργάνωση τῶν ἀγώνων καὶ κωδικοποιοῦν τις ἐπὶ μέρους τεχνικὲς κάθε ἀγωνίσματος. Τὸ ρεκὸρ εἶναι γιὰ τὸν ἀθλητισμὸ ὅ,τι καὶ τὸ χρῆμα στὴν πολιτικὴ οἰκονομία: τὸ ἀφηρημένο μέσο σύγκρισης καὶ ἀνταλλαγῆς» (Πιὲρ Λαγκιγιόμι).

Πέρα ἀπὸ τὶς ἰδεολοκοινωνιολογικὲς θεωρίες, ἄλλες ἀναλύσεις κάνουν λόγο γιὰ τὸ ὅτι ὁ σύγχρονος ἀθλητισμός, λειτουργεῖ περισσότερο ὡς θρησκεία, ποὺ ἔχει τοὺς εἰδικοὺς «ἱερεῖς», τὴν ἰδιαίτερη «λατρεία» ποὺ γίνεται στὸν «ναὸ» τοῦ γηπέδου, τοὺς «λάτρεις - ὀπαδοὺς» ποὺ συμμετέχουν στὴν «λατρεία» αὐτή, μὲ τοὺς «ὕμνους» της καὶ μάλιστα ἀφιονίζονται καὶ φανατίζονται, τοὺς «θεοὺς» ποὺ δέχονται τὴν λατρεία τῶν ὀπαδῶν, τοὺς «βωμοὺς» μὲ «φῶς», στὸ ὁποῖο γίνεται προσευχή, τὴν «δᾶδα»-λαμπάδα μὲ τὴν ὁποία γίνεται ἡ μεταλαμπάδευση τοῦ ὀλυμπιακοῦ φωτός, τὸ «πανηγύρι» τοῦ ἀθλητισμοῦ, τὸ ἰδιαίτερο τελετουργικὸ κλπ. «Ἡ διοργάνωση τῶν ἀθλητικῶν θεαμάτων γίνεται μὲ τὴν ἔννοια μιᾶς κωδικοποίησης καὶ ἑνὸς τελετουργικοῦ ὁλοένα πιὸ καθορισμένου καὶ σχολαστικοῦ. Οἱ ἀθλητικὲς τελετουργίες ὀργανώνονται σύμφωνα μὲ ἕνα αὐστηρὸ πρωτόκολλο» (Πιὲρ Λαγκιγιόμι).

Τελικά, ὅπως λειτουργεῖ σήμερα τὸ παγκόσμιο κίνημα τοῦ ἀθλητισμοῦ, ὁμοιάζει μὲ μιὰ ἰδεολογία, μιὰ πολιτικὴ ὀργάνωση, καὶ μιὰ θρησκεία, μέσα στὰ πλαίσια τῆς θεσμικῆς ὀργάνωσης τῆς ἀστικῆς κοινωνίας.

Μπορεῖ νὰ ἠχῇ παράδοξα, ἀλλὰ αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο μερικοὶ μεταφέρουν, μὲ παραλλαγή, καὶ στὸν ἀθλητισμὸ τὸ ἀπόφθεγμα: «ὁ ἀθλητισμὸς εἶναι τὸ ὄπιο τοῦ λαοῦ». Καὶ αὐτὸ τὸ «ὄπιο» μὲ τὶς διάφορες μορφές του χρησιμοποιεῖται πολὺ ἀπὸ τὸν σύγχρονο πρωταθλητισμό. Εἶναι τὸ λεγόμενο «ντόπιγκ» καὶ τὸ «ντοπάρισμα».

Οἱ ἀθλητὲς καὶ διάφοροι παράγοντες, προκειμένου νὰ ἐπιτύχουν ὑψηλὲς ἐπιδόσεις καὶ νὰ γίνουν τὰ «ρεκόρ», τὰ ὁποῖα θὰ εἶναι χρήσιμα καὶ ἀναγκαία στὶς χρηματιστηριακὲς ἀγορές, ἐπιδιώκουν νὰ αὐξήσουν τὴν μυϊκὴ δύναμη τοῦ σώματος καὶ αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὶς διάφορες διατροφικὲς καὶ ἄλλες χημικὲς οὐσίες. Ἔγινε μεγάλη συζήτηση γύρω ἀπὸ τὸ θέμα αὐτό, μὲ ἀφορμὴ διάφορα περιστατικὰ ποὺ ἔχουν ἔλθει στὸ φῶς τῆς δημοσιότητας.

Ὅταν γίνεται λόγος γιὰ «ντόπιγκ», ἐννοεῖται ἡ χρήση τῶν χημικῶν οὐσιῶν ἡ ἡ υἱοθέτηση διαφόρων μεθόδων, ὅπως ἡ ἀφαίμαξη καὶ ἡ μετάγγιση τοῦ αἵματος, γιὰ τὴν βελτίωση τῆς ἀπόδοσης τοῦ ἀθλητοῦ (Γιῶργος Νάσσης).

Ἡ Διεθνὴς Ἐπιτροπὴ τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων ἔχει ὁρίσει τί θὰ πῇ ντόπινγκ. Κατὰ τὸν ὁρισμὸ τῆς ντόπινγκ χαρακτηρίζεται «ἡ χορήγηση σὲ ὑγιὲς ἄτομο ἡ χρησιμοποίηση ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ἄτομο 1) οὐσιῶν ξένων πρὸς τὶς μεταβολικὲς διεργασίες τοῦ ὀργανισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου 2) οὐσιῶν φυσιολογικῶν, ἀλλὰ σὲ ἀσυνήθη ποσότητα καὶ ὁδοὺς ἐφαρμογῆς, 3) ὁρμονῶν καὶ ἄλλων παρομοίας δράσεως προϊόντων ἡ ἄλλων γενικῶς μέσων, μὲ σκοπὸ τὴν τεχνητὴ καὶ παράνομη βελτίωση τῶν ἐπιδόσεων, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς μακροχρόνιας προπαρασκευῆς γιὰ συμμετοχὴ ἡ μὲ τὴν προοπτικὴ μιᾶς προσεχοῦς ἀθλητικῆς συναντήσεως» (Ἀθανάσιος Ἀβραμίδης).

Ἡ Διεθνὴς Ὀλυμπιακὴ Ἐπιτροπὴ ἔχει καταρτίσει μιὰ λίστα ἀπαγορευμένων οὐσιῶν, καὶ μὲ τὴν μέθοδο τῆς εἰς ἄτοπον ἀπαγωγῆς, ὅ,τι δὲν ἀπαγορεύεται ἐπιτρέπεται. Ἀλλὰ «τὸ ἴδιο ἰσχύει (δηλαδὴ ἐπιτρέπεται) ὅταν ἀνιχνεύεται ἀπαγορευμένη οὐσία σὲ ἐπιτρεπόμενη πυκνότητα. Κι αὐτὸ θεωρεῖται νόμιμο». Εἶναι φυσικὸ ὅτι ἀπὸ τὶς φαρμακοβιομηχανίες ἀσκοῦνται διάφορες πιέσεις γιὰ τὸ ποιά οὐσία θὰ τεθῇ ἡ ὄχι στὴν λίστα τῶν ἀπαγορευμένων οὐσιῶν. Ἐπίσης γιὰ νὰ εἰσαχθῇ μιὰ οὐσία στὴν λίστα τῶν ἀπαγορευμένων οὐσιῶν πρέπει «πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, νὰ βρεθεῖ ἐργαστηριακὴ μέθοδος ποὺ νὰ ἀποδεικνύει, μὲ τρόπο ἐπιστημονικῶς ἀδιαμφισβήτητο, τὴν ὕπαρξη τῆς οὐσίας στὰ οὖρα τοῦ ἀθλητῆ, σὲ πυκνότητα ἀνώτερη τῆς ἐπιτρεπομένης». Καί, βεβαίως, γιὰ νὰ βρεθῇ μιὰ τέτοια μέθοδος ἀπαιτεῖται μεγάλο χρονικὸ διάστημα, δυόμιση χρόνια γιὰ τὶς οὐσίες, ἕξι χρόνια γιὰ τὰ ἀναβολικά, ἀπὸ τότε ποὺ ὑπάρχουν ἐνδείξεις ὅτι χρησιμοποιοῦνται (Ἰωάννης Κοΐνης). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ χρησιμοποιοῦνται νέες οὐσίες, πρὶν τεθοῦν στὴν ἀπαγορευτικὴ λίστα, ἀλλὰ θὰ τεθοῦν ἐνδεχομένως μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια.

Ἔτσι, τὸ «ντοπάρισμα» γίνεται μὲ δυὸ τρόπους, ἤτοι τὰ «ἀναβολικὰ» ποὺ εἶναι «οὐσίες ποὺ αὐξάνουν τὴν μυϊκὴ μᾶζα καὶ τὴν ἰσχὺ τῶν μυῶν» καὶ μὲ τὴν «φαρμακοδιέγερση» (ἀμφεταμίνες καὶ κοκαΐνη) ποὺ «εἶναι οὐσίες οἱ ὁποῖες διεγείρουν τὸν ἐγκέφαλο κυρίως». Ὅπως ἔχει σημειωθῇ οἱ ἀμφεταμίνες καὶ ἡ κοκαΐνη ὑπάγονται στὴν κατηγορία «τῶν σκληρῶν ναρκωτικῶν» καὶ ντοπάρουν τὸν ἀθλητή, ἤτοι «διώχνουν την νύστα, τὴν πεῖνα καὶ τὸ αἴσθημα τῆς κοπώσεως, "ἀνεβάζουν" τὴν ψυχικὴ διάθεση προκαλῶντας καὶ ἕνα αἴσθημα εὐφορίας, αὐξάνουν τὴ μυϊκὴ κινητικότητα, τὴν αὐτοπεποίθηση, τὴν ἱκανότητα γιὰ συγκέντρωση καὶ ἐκτέλεση μυϊκοῦ ἔργου γιὰ μακρύτερο χρονικὸ διάστημα μὲ καλὴ ἀπόδοση καὶ καλύτερη ἐπίδοση σὲ ἕνα ἄθλημα» (Ἀθανάσιος Ἀβραμίδης). Πάντως, ὅλοι οἱ ἀθλητὲς λαμβάνουν κάποιες ἐπιτρεπόμενες στὰ φυσιολογικὰ ὅρια οὐσίες, ἔστω ὡς βιταμίνες καὶ ὡς συμπληρώματα διατροφῆς, ὅπως χαρακτηρίζονται ἡ οὐσίες ποὺ δὲν ἔχουν ἀκόμη τεθῇ στὴν λίστα τῶν ἀπαγορευμένων οὐσιῶν.

Πέρα ἀπὸ αὐτὲς τὶς οὐσίες πολλὲς φορὲς χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τὸν ἀθλητὴ ἠρεμιστικὰ καὶ ὑπνωτικά, γιὰ τὴν ἀποβολὴ τοῦ ἄγχους, τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀϋπνίας τοὺς πρὸ τῶν ἀγώνων ἡ μετὰ ἀπὸ αὐτούς.

Οἱ οὐσίες ποὺ προκαλοῦν «φαρμακοδιέγερση» ἔχουν διάφορες συνέπειες στὸν ὀργανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως τὴν ἐξάντληση, «τὴν ἐξάλειψη τοῦ αἰσθήματος τῆς κοπώσεως», μὲ ἀποτέλεσμα πολλὲς φορὲς ὁ ἀθλητὴς «νὰ καταρρεύση στὸν ἀγωνιστικὸ χῶρο», νὰ πεθάνη ἀπὸ συγκοπὴ καὶ γενικὰ νὰ περιθωριοποιηθῇ στὴν ζωὴ καὶ τὴν κοινωνία (Ἀθανάσιος Ἀβραμίδης).

Κάποια ὀλυμπιονίκης πρόσφατα σὲ συνέντευξή της εἶπε: «Θέλω νὰ τὸ ξεκαθαρίσω αὐτό. Ὑπάρχουν 1.300 σκευάσματα σὲ ὅλη τὴν ἀγορά. Τὰ 1.000 ἐπιτρέπονται, ποὺ εἶναι βιταμίνες καὶ συμπληρώματα καὶ τὰ 300 ἀπαγορεύονται. Μὲ τὰ 1.000 κάνεις ὡραιότατο ἀθλητισμὸ καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία» (Φανὴ Χαλκιά).

Πέρα ἀπὸ τὸ γνωστὸ «ντόπιγκ» ποὺ γίνεται μὲ συγκεκριμένες οὐσίες, τελευταῖα μελετᾶται νὰ εἰσαχθῇ καὶ τὸ λεγόμενο «γονιδιακὸ ἡ γενετικὸ ντόπικγκ», καὶ ἀπὸ ὅ,τι λέγεται ἐνδεχομένως θὰ χρησιμοποιηθῇ γιὰ πρώτη φορὰ στοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες τοῦ Πεκίνου (2008). Γι’ αὐτὸ γράφεται σὲ ἄρθρο: «Τὸ γενετικὸ ντόπιγκ πρὸ τῶν πυλῶν, διαχείριση τῆς μυϊκῆς ἀνάπτυξης μὲ αὔξηση ἐπιδόσεων στοὺς ἀθλητές». Γίνονται εὐρύτατες συζητήσεις ἀπὸ ἐπιστήμονες καὶ ἄλλους παράγοντες γιὰ τὸ θέμα αὐτό. Γιὰ παράδειγμα τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2004 μιὰ ὁμάδα κορυφαίων ἐπιστημόνων στὸ Μουσεῖο Ἐπιστημόνων τοῦ Λονδίνου κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ ἡμιμάθεια εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνο προσόν, ἰδίως ὅταν οἱ κάτοχοί της ἔχουν στόχο νὰ μεταβληθοῦν σὲ γενετικὰ τροποποιημένες μηχανὲς ὑπέρβασης κάθε ἀθλητικοῦ ρεκὸρ (Peta Bee).

Εἶναι γνωστὸν ὅτι ἡ γονιδιακὴ θεραπεία εἶναι μιὰ τεχνικὴ σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία μπορεῖ νὰ μεταφερθῇ γενετικὸ ὑλικὸ στὰ κύτταρα τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὴν θεραπεία ἡ τὴν πρόληψη μιᾶς ἀσθενείας. Αὐτὴ ἡ μέθοδος μπορεῖ νὰ ἀρχίση νὰ ἐφαρμόζεται καὶ στὸν πρωταθλητισμὸ μὲ τὴν μορφὴ τῆς «γενετικῆς ἐνίσχυσης», μὲ τὴν εἰσαγωγὴ γονιδίων ποὺ θὰ ἐνισχύουν συγκεκριμένες δεξιότητες τοῦ ἀθλητοῦ καὶ ἔτσι μπορεῖ νὰ φθάσουν στὴν δημιουργία τοῦ λεγόμενου ὑπερανθρώπου.

Ἡ χρήση τῶν γονιδίων καὶ τοῦ γενετικοῦ ὑλικοῦ γιὰ τὴν βελτίωση τῆς ἀπόδοσης τοῦ ἀθλητοῦ λέγεται γενετικὸ ντόπιγκ.

Τὸ γενετικὸ ντόπιγκ μπορεῖ νὰ χρησιμοποηθὴ γιὰ τὴν καλύτερη ἀθλητικὴ ἀπόδοση μὲ τὴν μεταφορὰ γονιδίων ποὺ κωδικοποιοῦν τὴν ὁρμόνη ἐρυθροποιητίνη, ἡ ὁποία στὴν συνέχεια διεγείρει τὴν παραγωγὴ ἐρυθροκυττάρων ποὺ εἶναι μεταφορεῖς τοῦ ὀξυγόνου ἀπὸ τοὺς πνεύμονας στοὺς μῦς ποὺ ἐργάζονται, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ περισσότερα ἐρυθροκύτταρα νὰ κάνουν τὸν ἀθλητὴ νὰ ἔχη μεγαλύτερες ἀντοχές. Ἐπίσης, μὲ τὴν γονιδιακὴ καὶ γενετικὴ μέθοδο μπορεῖ νὰ μεταφερθῇ στὸν ὀργανισμὸ ἡ αὐξητικὴ ὁρμόνη καὶ ἡ τεστοστερόνη ποὺ θὰ συντελοῦν στὴν αὔξηση τοῦ μυϊκοῦ ὄγκου, γιατί ὅσο ἡ αὔξηση τοῦ μυὸς εἶναι μεγάλη τόσο καὶ ὁ μῦς παράγει μεγαλύτερη δύναμη ἀπαραίτητη γιὰ δρόμους ταχύτητας καὶ ἄρσης βαρῶν. Ἀκόμη μὲ τὴν γονιδιακὴ θεραπεία ἐπιδιώκεται νὰ ἀποκαθίστανται ταχύτερα οἱ τραυματισμοὶ ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὶς ἐπίπονες προπονήσεις καὶ τοὺς ἀγῶνες καὶ ἔτσι ὁ ἀθλητὴς νὰ χρησιμοποιῆται πιὸ συχνὰ σὲ ἀγῶνες. Τὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι, ἂν καὶ ἡ Διεθνὴς Ὀλυμπιακὴ Ἐπιτροπὴ ἀπὸ τὴν 1η Ἰανουαρίου 2003 συμπεριέλαβε τὸ γενετικὸ ντόπικγκ στὴν λίστα τῶν ἀπαγορευμένων μεθόδων ἀπὸ τοὺς ἀθλητές, ἐν τούτοις λέγεται ὅτι εἶναι πολὺ δύσκολο, τοὐλάχιστον στὸ παρὸν καὶ τὸ ἐγγὺς μέλλον, νὰ ἀνιχνευθῇ. Ἡ ἀντιμετώπιση τέτοιων θεμάτων εἶναι δύσκολη, γιατί ὁ ὑψηλὸς ἀθλητισμὸς «εἶναι μέρος τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας» (Γιῶργος Νάσσης).

Ἑπομένως, στὶς ἡμέρες μας βρισκόμαστε μπροστὰ στὸ φαινόμενο τῆς ἰδεολογοποιήσεως, πολιτικοποιήσεως καὶ θρησκειοποιήσεως τοῦ ἀθλητισμοῦ, ἀλλὰ καὶ στὸ φαινόμενο τῆς θεωρήσεως τοῦ ἀθλητοῦ ὡς «ἐμπορεύματος», ὡς «οἰκονομικοῦ μεγέθους» ποὺ πουλάει στὴν ἀγορὰ καὶ γι αὐτό θὰ πρέπη νὰ βελτιώνεται μὲ κάθε τρόπο.

Νομίζω ὅτι Ἱερὰ Σύνοδος, μὲ τὴν Συνοδικὴ αὐτὴ Ἐπιτροπὴ ἡ ὁποία θὰ συγκροτηθῇ, θὰ παρακολουθῇ αὐτά τα φαινόμενα, θὰ τὰ ἐρευνᾶ, θὰ τὰ κρίνη, μὲ σκοπὸ τὴν ἐνδεχόμενη διόρθωση, ἀλλὰ κυρίως τὴν ἐνημέρωση καὶ τὴν ποιμαντική. Ὅλος ὁ κόσμος εἶναι «χῶρος» εὐαγγελισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας. Κανένας «χῶρος» δὲν ἀποστασιοποιεῖται καὶ περιθωριοποιεῖται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Οἱ ποιμένες κρίνουν, ἐλέγχουν, διορθώνουν, παρεμβαίνουν μέσα στὰ πλαίσια τῶν ἀρμοδιότητων τοὺς καὶ γενικὰ παρακολουθοῦν ὅλο αὐτὸ τὸ «κίνημα», ἀκριβῶς γιατί ἔχουν καθῆκον νὰ ἐνημερώνουν τὸ ποίμνιό τους καὶ εἰδικὰ τοὺς νέους, ὥστε νὰ χαίρωνται τὸν ἐρασιτεχνικὸ ἀθλητισμό –ποὺ εἶναι ἡ ἀντιπρότασή μας στὸν σύγχρονο ἐπαγγελματικὸ ἀθλητισμὸ μὲ τὰ πολλά του προβλήματα– νὰ χαίρεται τὰ ὁμαδικὰ παιχνίδια, χωρὶς νὰ ἐμπλέκωνται σὲ ἰδεολογισμοὺς καὶ νοοτροπίες ξένες πρὸς τὴν ἐκκλησιαστική μας παράδοση.