Ἀθλητισμός

Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ἦταν ἐναντίον τοῦ ἀθλητισμοῦ, ἀλλὰ μᾶλλον χρησιμοποίησε εἰκόνες ἀπὸ τὸν ἀθλητισμὸ καὶ τοὺς ἀθλητὲς γιὰ νὰ ἐξηγήση τὴν πνευματικὴ ἄσκηση.

Αὐτὸ ποὺ ἐπιδίωκε ὁ κλασσικὸς ἀθλητισμός, ὅπως φαίνεται στὴν πορεία του ἀπὸ τὸν κότο στὸν κότινο, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἐπιθετικότητα στὴν ὑπέρβασή της, καὶ τὸ στεφάνωμα μὲ τὴν ἐλιά, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι ἔτσι ἐπέρχεται ἡ εἰρήνη στὸν ἄνθρωπο, βρῆκε τὴν πλήρη δικαίωσή του στὸν Χριστιανισμό, ἀφοῦ μὲ τὸν Χριστὸ ὁ ἄνθρωπος μεταμορφώνει ὅλες τὶς ἐσωτερικὲς ψυχικές, ἀλλὰ καὶ σωματικές του δυνάμεις καὶ ὁδηγεῖται μέχρι τὴν θέωση.

Ὁ Χριστιανισμός, κατὰ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο τὸν μάρτυρα καὶ φιλόσοφο, εἶναι μιὰ θρησκεία ἡ ὁποία μὲ τὴν ὅλη ἀγωγὴ ποὺ διαθέτει «ποιεῖ τοὺς θνητοὺς ἀθανάτους, τοὺς βροτοὺς θεούς, ἐκ γῆς δὲ μετάγει εἰς τοὺς ὑπὲρ Ὄλυμπον ὅρους». Δὲν ἐξαντλεῖ τὸν σκοπό του σὲ χαμηλοὺς στόχους, ἀλλὰ ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο πάνω ἀπὸ τὸν Ὄλυμπον, τὸν καθιστᾶ θεο.

Ὁ Χριστιανισμὸς ἄσκησε κριτικὴ στὸν πεπτωκότα ἀνθρωποκεντρικὸ ἀθλητισμό, ποὺ εἶχε χάσει τὸν προορισμὸ καὶ τὸν σκοπό του, καὶ ἔγινε ἐπαγγελματικὸς καὶ αἱμοβόρος, ποὺ καλλιεργοῦσε τὰ πάθη. Ἄλλωστε, τὴν κριτικὴ ἐναντίον ἑνὸς τέτοιου ἀθλητισμοῦ ποὺ ἔχασε τὸν προορισμό του, ἄσκησαν καὶ ἄλλοι πνευματικοὶ ἄνθρωποι, ὅπως φιλόσοφοι, ἰατροὶ καὶ εἰδήμονες τῶν ἀθλητικῶν ἀγώνων.

Μὲ αὐτὴν τὴν προοπτικὴ πρέπει νὰ δοῦμε τὴν προσφορὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ στὸν ὑγιῆ ἀθλητισμό, ἀφοῦ διέσωσε τὸ ἀληθινὸ πνεῦμα του, καθὼς ἐπίσης ὁ σύγχρονος πρωταθλητισμὸς καὶ οἱ Ὀλυμπιακοὶ ἀγῶνες ποὺ ἔχουν μεγάλη σχέση μὲ ἕναν παρηκμασμένο ἀθλητισμό, ὅπως τὸ εἴδαμε πιὸ πάνω, ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ τὴν οὐσιαστικὴ βοήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

(Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, Τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου• ἡ ἄσκηση καὶ ἡ ἄθλησή του)