Ἡ Ἀλκυόνη της Ναυπάκτου: Ἡ συνέντευξη μὲ τὴν Κατερίνα Χατζῆ

Στὴν Ναύπακτο ἔχει συσταθῇ ἀπὸ τὸ 2003 ὁ Σύλλογος φίλων ἀτόμων μὲ ἀναπηρία «Ἀλκυόνη». Ὁ Σύλλογος αὐτός, μὲ πρόεδρο τὴν κ. Βασιλικὴ Παναγοπούλου, πρωτοστατεῖ στὶς δραστηριότητες γιὰ τὴν κοινωνικὴ πρόοδο τῶν παιδιῶν μὲ ἀναπηρία καὶ τὴν στήριξη τῶν οἰκογενειῶν τους, εὐαισθητοποιῶντας καὶ κινητοποιῶντας ἕνα μεγάλο μέρος τῆς κοινωνίας μας καὶ ἀποτελῶντας παράδειγμα ζήλου καὶ ἀποτελεσματικότητος.

Ὁ Σύλλογος Ἀλκυόνη, σὲ συνεργασία μὲ τὸ Εἰδικὸ Σχολεῖο, τὸ ΕΕΕΕΚ, τὰ τμήματα ἔνταξης τῶν Δημοτικῶν Σχολείων, τοῦ 3ου Γυμνασίου Ναυπάκτου καὶ μὲ ἄλλους φορεῖς τῆς πόλεως, πραγματοποίησαν τὴν Κυριακὴ 3 Δεκεμβρίου, ἡμέρα εὐαισθητοποίησης γιὰ θέματα ἀτόμων μὲ ἀναπηρία, καὶ τὴν Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου, δύο πολὺ ἐνδιαφέρουσες ἐκδηλώσεις, μὲ θεατρικὰ δρώμενα, τραγούδια, κατάλληλες προβολὲς καὶ ὁμιλίες κ.α. γιὰ τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ συγχαροῦμε τοὺς διοργανωτές.

Κατερίνα καὶ κ. Διονυσία

Κατὰ τὴν ἐκδήλωση τῆς Κυριακῆς, μέσα στὴν κατάμεστη Παπαχαραλάμπειο Αἴθουσα, βραβεύθηκε ἡ «Ἀνώνυμη Μητέρα τοῦ Παιδιοῦ μὲ Ἀναπηρία». Φέτος τὸ βραβεῖο ἔλαβε ἡ κ. Διονυσία (Σία) Χατζῆ, ἡ μητέρα τῆς Κατερίνας. Βεβαίως, στὴν πόλη της Ναυπάκτου οὔτε ἡ κ. Διονυσία οὔτε ἡ Κατερίνα εἶναι ἀνώνυμες, ἀλλὰ καὶ πολὺ ἐπώνυμες καὶ ἀγαπητές. Κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους της Ναυπάκτου, σὲ ὅσους εἶναι δυνατὸν καὶ ὅταν ὁ καιρὸς τὸ ἐπιτρέπει, μὲ τὴν Κατερίνα στὸ καροτσάκι, σκεπασμένη μὲ σάλι της, ὅταν ἔχει κρύο, πάντα πρῶτες στὶς δημόσιες ἐκδηλώσεις, στὴν Παπαχαραλάμπειο, στὴν Αἴθουσα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, καὶ πρὸ παντὸς στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες. Τὸ βραβεῖο ἐπέδωσε ὁ Πρωτοπρ. π. Θωμᾶς Βαμβίνης, ἐκπρόσωπος τοῦ Μητροπολίτου, ὁ ὁποῖος ἔλειπε λόγῳ προγραμματισμένων ὁμιλιῶν στὴν Μακεδονία. Τὸν γραπτὸ χαιρετισμὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου δημοσιεύουμε στὴν διπλανὴ στήλη.

Στὴν Κατερίνα καὶ τὴν μητέρα τῆς Διονυσία ἦταν ἀφιερωμένη ἡ στήλη τῆς Ἐφημερίδος «Ἐμπρὸς» (τῆς 7-12-2007) «Ἀπὸ τὸν Ἔπαχτο στὴν Ναύπακτο• Ἀνθρώπων μνῆμες» τὴν ὁποία ἐπιμελεῖται ἡ κ. Ζωὴ Δενδραμή. Ἡ στήλη παρουσιάζει κάθε ἑβδομάδα συνέντευξη μὲ ἕνα πρόσωπο, συνήθως ἀπὸ τὸν «παλιὸν Ἔπαχτο», τὸ ὁποῖο καταθέτει τὴν προσωπική του ἱστορία, τὴν πεῖρα καὶ τὸν πόνο του, τὶς ἀναμνήσεις καὶ τὶς ἐμπειρίες του. Ἡ στήλη εἶναι πολὺ ἀξιόλογη καὶ πολύτιμη γιὰ τὴν τοπικὴ κοινωνία, γιατί πέρα ἀπὸ τὶς ἐνδιαφέρουσες καὶ συγκινητικὲς προσωπογραφίες, ἐμπεριέχει πολλὰ λαογραφικά, ἱστορικά, κοινωνικὰ στοιχεῖα ἀτόφια, τὰ ὁποῖα μὲ κόπο καὶ μεράκι ἀνακαλύπτει καὶ παρουσιάζει γλαφυρὰ ἡ κ. Δενδραμή.

Ἀπὸ τὸ συνέντευξη μὲ τὴν Κατερίνα καὶ τὴν μητέρα της δημοσιεύουμε ὁρισμένα ἀποσπάσματα καὶ στὴν Ἐφημερίδα μας, μὲ τὴν ὑπόσχεση ὅτι στὸ μέλλον θὰ δημοσιεύσουμε καὶ μιὰν ἄλλη δική μας συνέντευξη μὲ τὴν Κατερίνα.

τῆς Ζωῆς Δενδραμῆ

(δημοσιεύθηκε στὴν Ἐφημερίδα «Ἐμπρὸς» Ναυπάκτου, 7-12-2007)

Κατερίνα: «Γεννήθηκα στὸ παλιό μας σπίτι, στὴν περιοχὴ τοῦ λιμανιοῦ. Εἶμαι λιμανιώτισσα, βέρα! Τοὺς γονεῖς μου τοὺς λένε Σπύρο καὶ Διονυσία. Ἔχω ἕνα ἀδελφὸ τὸν Λεωνίδα, ποὺ τὸν ἀγαπάω πολύ. Ὄχι ἀγάπη μόνο, λατρεία του ἔχω, ὅπως καὶ στ’ ἀνίψια μου. Ὁ ἀδελφός μου εἶναι ἕνα χρόνο μεγαλύτερός μου. Ἐγὼ γεννήθηκα στὶς 27 Ἰουλίου 1955».

Διονυσία: «Ἡ Κατερίνα ὅταν γεννήθηκε ἦταν ἕνα ὑγιέστατο παιδί. Ὅμως ἀργότερα, 40 ἡμερῶν, ἔπαθε πυρηνικὸ ἴκτερο καὶ τῆς δημιούργησε σπαστικὴ τετραπληγία. Ἂν τώρα πάθει κάτι τέτοιο ἕνα μωρό, γίνεται ἀφαιμαξομετάγγιση καὶ ὅλα πᾶνε καλά. Τότε δὲν ὑπῆρχε αὐτό».

Κατερίνα: «Ἀντιμετώπισα τὸ πρόβλημά μου γιατί εἶχα καλοὺς γονεῖς. Μὲ περιποιήθηκαν πάρα πολύ. Ὁ πατέρας μου ὅσο ζοῦσε (πέθανε τὸ 1991) μὲ πήγαινε βόλτες μὲ τὸ καρότσι, τὸν καιρὸ ποὺ κανένας ἄντρας τότε δὲν ἔβγαζε τὸ ἀνάπηρο παιδί του ἔξω. Ὅπως καὶ τώρα ὅμως ἐγὼ δὲν ἔχω δεῖ ποτὲ κανένα παιδάκι μὲ καρότσι ἔξω στὸ δρόμο. Μόνο ξένους ἔχω δεῖ σ’ ἀναπηρικὰ καροτσάκια ὅταν ἔρχονται γιὰ διακοπὲς τὸ καλοκαίρι. Τὸ ἔχω παράπονο αὐτό. Νὰ τὰ βγάζουν ἔξω τὰ παιδιά, νὰ δοῦν κι αὐτὰ τὴ ζωή».

Ζωή: Ὑπάρχει καὶ ἄλλο παράπονο ποὺ ἔχεις Κατερίνα;

Κατερίνα: «Ναί. Ἄλλο ἕνα παράπονο ποὺ ἔχω εἶναι ποὺ δὲν μὲ δέχτηκαν ποτὲ στὸ σχολεῖο...».

Διονυσία: «Ὅταν ἦταν ἡ Κατερινούλα μικρὴ τῆς εἶχα φτιάξει τὴ μπλὲ ποδιὰ μὲ τ’ ἄσπρο γιακαδάκι της, τὴν ἔντυνα, εἶχε τὴν τσάντα της καὶ ὅλα τὰ βιβλία της καὶ τὴν πήγαινα κάθε πρωὶ (ἐκτὸς ὅταν ἔβρεχε) στὸ σχολεῖο στὸ 2ο Δημοτικό. Καθόμασταν τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς καὶ ὅταν μπαίνανε τὰ παιδιὰ μέσα στὶς τάξεις... ἐμεῖς φεύγαμε».

Ζωή: Γιατί φεύγατε;

Διονυσία: «Ἐφόσον δὲν μᾶς εἶπε ποτὲ οὔτε ἕνας δάσκαλος ‘‘περᾶστε νὰ καθίσετε λίγο’’. Ἀφοῦ τὸ βλέπανε πόσο τὸ ἤθελε ἡ Κατερίνα νὰ πάη σχολεῖο, ἀλλά...».

Κατερίνα: «Ποτὲ δὲν μᾶς εἶπε κανεὶς νὰ καθίσουμε. Ἐγὼ ἤθελα. Ἀπὸ τὴν παράδοση ἐγὼ θὰ τά 'παιρνα, τὰ καταλάβαινα ὅλα».

Διονυσία: «Χρόνια τὴν πήγαινα σχολεῖο. Τελικὰ τῆς ἔφερα δυὸ καθηγήτριες καὶ τῆς ἔκαναν ἀπ' ὅλα τὰ μαθήματα καὶ ἱστορία καὶ γεωγραφία καὶ μαθηματικὰ τὰ βασικὰ καὶ ἀπ' ὅλα. Εἶχε μάθει καὶ ὅλα τὰ γράμματα».

Κατερίνα: «Κάνω πολλὰ πράγματα. Βλέπω λίγο τηλεόραση καὶ ἀκούω πολὺ ραδιόφωνο. Περισσότερο ὅμως μοῦ ἀρέσουν τὰ βιβλία. Μοῦ διαβάζει ἡ μητέρα μου. Ἰδιαίτερα τὰ βιβλία ποὺ ἔχει γράψει ὁ Δεσπότης. Μ’ ἀρέσουν τὰ βιβλία ποὺ ἔχουν οὐσία. Δὲν μ’ ἀρέσουν τὰ ψεύτικα. Τὰ βαριέμαι. Μαγειρεύω κιόλας, μέσῳ τῆς μαμᾶς μου».

Διονυσία: «Ἡ Κατερίνα ἐπιλέγει κάθε μέρα τὸ τί θὰ φᾶμε καὶ μὲ βοηθάει στὸ μαγείρεμα. Θυμᾶται ὅλες τὶς συνταγὲς ἀπ' ἔξω. Ἐπίσης ἔχει πολὺ γοῦστο. Ὅταν βγαίνουμε γιὰ ν’ ἀγοράσουμε κάτι γιὰ τὸ σπίτι, ὅπως χαλιά, κουρτίνες, κεντήματα κ.λπ, θέλει νὰ τὰ βλέπη ὅλα καὶ διαλέγει ἐκείνη γιὰ τὸ τί ταιριάζει σὲ κάθε δωμάτιο. Τί χρῶμα, τί σχέδιο κλπ. Ἡ Κατερίνα εἶναι καὶ πολὺ κοινωνική. Τὴν πηγαίνω σὲ διάφορες ἐκδηλώσεις. Ἀγαπάει πολὺ τὴν Χορωδία Ναυπάκτου. Σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις της εἴμαστε ἐκεῖ. Ὅταν ἦταν πρόεδρος ὁ κ. Γαλάνης, τὴ βράβευσε καὶ τῆς ἔδωσαν ἀναμνηστικὰ ὡς ἡ πιὸ πιστὴ καὶ ἀφοσιωμένη ἀκροάτρια καὶ φίλη τους. Τῆς εἶχαν πεῖ μάλιστα ὅτι τοὺς φέρνει γούρι».

Κατερίνα: «Καὶ στὸν Θεοδωράκη εἶχα πάει. Πάντα πηγαίνω. Μ’ ἀρέσει ὅμως νὰ πηγαίνω καὶ στὶς ὁμιλίες τοῦ Δεσπότη ἀλλὰ καὶ σ’ ἄλλες ἐκδηλώσεις. Αὐτὴ τὴν Κυριακή, στὴν Παπαχαραλάμπειο Αἴθουσα, θὰ γίνει ἐκδήλωση γιὰ τὰ ἄτομα μὲ εἰδικὲς ἀνάγκες. Νὰ ἔρθετε ὅλοι».

Ζωή: Ἔχεις πάει κανένα μακρινὸ ταξίδι Κατερίνα;

Κατερίνα: «Ἔχω πάει στὴ Γερμανία γιὰ μιὰ θεραπεία ἀλλὰ δὲν πέτυχε. Δὲν ἔγινε τίποτα. Δὲν πειράζει. Τὸ ταξίδι μου ἄρεσε πολύ, ἦταν μὲ τὸ τρένο. Ἤμουνα στὴν 1η θέση. Τὰ καθίσματα ἦταν ἀπὸ κόκκινο βελοῦδο. Ἔχω πάει καὶ 7 φορὲς μὲ τὸ πλοῖο στὴν Ἰταλία γιὰ νὰ ἐπισκεφθῶ τὸν ἀδελφό μου ποὺ μένει ἐκεῖ».

Ζωή: Τί ἄλλο θυμᾶσαι ἀπὸ τὰ παιδικά σου χρόνια;

Κατερίνα: «Καλὰ ἦταν. Μ’ ἀγαποῦσαν πολὺ οἱ γονεῖς μου. Ὁ πατέρας μου δούλευε στό ‘‘ΝΑΥΠΑΚΤΙΑ’’ ποὺ τὸ εἶχε ὁ παπποῦς μου. Μετὰ διορίστηκε στὸ Λιμενικὸ Ταμεῖο καὶ δούλευε παράλληλα καὶ στὶς δυὸ δουλειές. Ἔρχονταν πολλοὶ στὸ ξενοδοχεῖο. Καμιὰ φορὰ μερικοὶ μοῦ μιλούσανε».

Ζωή: ... Ὑπάρχει καμιὰ ἐλπίδα γιὰ βελτίωση τῆς ὑγείας τῆς Κατερίνας;

Διονυσία: «Ἡ Κατερίνα εἶναι σὲ μιὰ λίστα αὐτὴ τὴ στιγμή, σὲ νοσοκομεῖο τῆς Ἀθήνας, γιὰ νὰ τῆς βάλουν ἠλεκτρόδια. Εἶναι μιὰ νέα θεραπεία, ποὺ ἀπ' ὅ,τι λένε ἔχει ἀποτελέσματα. Αὐτὰ τὰ ἠλεκτρόδια θὰ τῆς δώσουν κάποια κινητικότητα στὰ χέρια, στὰ πόδια, νὰ ἐλαφρύνουν λίγο ἀπὸ τὸ σπασμό. Συγχρόνως ὅμως, ἔχουμε ξεκινήσει στὴν Πάτρα μιὰ ἄλλη μέθοδο. Μιὰ θεραπεία μὲ ἐνέσεις μπότοξ. Πρὶν ἕνα μῆνα ἔγινε ἡ πρώτη δόση καὶ ἤδη ὑπάρχει μιὰ μικρὴ βελτίωση στοὺς σπασμούς. Ἕως τὸ καλοκαίρι ποὺ θὰ κάνει κι ἄλλες θεραπεῖες περιμένουμε νὰ δοῦμε μεγαλύτερη διαφορά».

Ζωή: Ἂν θεραπευθῇς Κατερίνα καὶ μπορέσεις νὰ ἐλέγξης ἔστω καὶ λίγο τὰ χέρια σου, τί θὰ ἤθελες νὰ κάνεις;

Κατερίνα: «Θέλω νὰ ΠΙΑΣΩ μὲ τὰ χέρια μου. Νὰ πιάσω ἕνα κουτάλι καὶ νὰ φάω μόνη μου. Νὰ πιάσω τὸ ποτήρι καὶ νὰ πιῶ νεράκι. Νὰ πιάσω ἕνα βιβλίο νὰ τὸ ξεφυλλίσω. Θέλω νὰ πάρω καὶ μιὰ δασκάλα νὰ μοῦ μάθη πάλι γράμματα καὶ νὰ γράψω. Θὰ ἤθελα καὶ νὰ ζωγραφίσω. Μοῦ ἀρέσουν πολὺ τὰ χρώματα».

Ζωή: Ἂν μπορέσης, Κατερίνα, νὰ ζωγραφίσεις, τί θὰ σχεδιάσεις;

Κατερίνα: «Θὰ ἤθελα νὰ ζωγραφίσω τόν ‘‘Μυστικὸ Δεῖπνο’’. Τὸν Χριστὸ μὲ τοὺς Δώδεκα Ἀποστόλους. Τὸν Χριστὸ θὰ τὸν ζωγράφιζα μὲ καστανὰ μαλλιὰ καὶ ἄσπρο χιτῶνα. Ὅπως ἦταν».

Ζωή: Κυρία Διονυσία, τί θὰ ἤθελες νὰ πεῖς στοὺς γονεῖς ποὺ ἔχουν παιδὶ μὲ εἰδικὲς ἀνάγκες, ἀλλὰ δὲν ξέρουν πὼς νὰ τὸ μεταχειριστοῦν;

Διονυσία: «Νὰ τ’ ἀγαπᾶτε περισσότερο. Ὄχι ὅτι περισσεύει ἀπὸ τ’ ἄλλα παιδιά. Καὶ αὐτὰ θέλουν νὰ νιώσουν τὴ ζωή, τὴ φύση, τὴν ΑΓΑΠΗ, τὴν προσφορὰ τῶν οἰκογενειῶν τους. Νὰ νιώσουν μιὰ ἀνάσα ἀγάπης μεγαλύτερη. Ὅταν ἀφήνης ἕνα παιδὶ στὴν ἄκρη, πονάει ἡ ψυχούλα του. Καταλαβαίνουν, νιώθουν αὐτὰ τὰ παιδιά. Ὅσο τὰ κλείνεις μέσα, χειροτερεύει ἡ κατάσταση. Νὰ τὸ παίρνουν οἱ γονεῖς ἀπὸ τὸ χεράκι καὶ νὰ βγαίνουν ἔξω στὴ φύση, στὴν κίνηση, στὴν κοινωνία. Πηγαίνουμε παντοῦ, τὴν ξέρουν ὅλοι. Ὅταν τὴν συναντοῦν στὸ δρόμο, τῆς μιλᾶνε, τῆς προσφέρουν ἕνα χαμόγελο. Τὴν ἀντιμετωπίζουν ὅλοι σὰν ὅλα τ’ ἄλλα παιδιά. Τὴν ἀγαπᾶνε πολύ. Μέχρι καὶ στὰ θέατρα στὴν Ἀθήνα τὴν πηγαίνω. Τῆς ἀρέσουν πολύ».

Ζωή: Τί εἶναι γιὰ σένα ἡ μητέρα σου Κατερίνα;

Κατερίνα: «Ἡ μαμά μου εἶναι ἡ ζωή μου... ἡ ζωή μου ὅλη».

Ζωή: Ποιοί εἶναι οἱ καλύτεροί σου φίλοι;

Κατερίνα: «Εἶναι ἡ ξαδέλφη μου ἡ Πόπη, ἡ ξαδελφός μου ὁ Τάσος, ἔχω φίλη τὴν κυρία Παρθένα Βαμβίνη, τὴν κυρία Μαρία Παπαβαρνάβα καὶ μ’ ἀγαπᾶνε ὅλες οἱ κυρίες τῶν Συνδέσμων Ἀγάπης. Ἀγαπάω πολὺ τὴν Ἀναστασία τὴ γιατρό, ποὺ ὅταν τὴ βλέπω στὰ μάτια, νιώθω ὅτι εἶναι ὁ φύλακας Ἄγγελός μου. Μ’ ἔχει βοηθήσει πολύ. Πιὸ καλός μου φίλος ὅμως εἶναι ὁ Δεσπότης. Τὸν βλέπω σὰν δεύτερο πατέρα μου. Ὅταν εἶχε πρωτοέρθει, πῆγα στὴν Ἐκκλησία νὰ τὸν δῶ καὶ ὅταν πῆγα γιὰ νὰ μοῦ δώση ἀντίδωρο μοῦ εἶπε: ‘‘Θέλω νά 'ρθῶ στὸ σπίτι σου’’. Καὶ ἀπὸ τότε ἔρχεται συνέχεια, τὸν ἀγαπάω πολύ. Ἀπὸ τότε ποὺ ἦρθε δὲν μὲ ἄφησε καθόλου».

Ζωή: Ὅλοι σ’ ἀγαπᾶνε Κατερίνα.

Κατερίνα: «Κι ἐγώ τους ἀγαπάω ὅλους. Κι ἀγαπάω καὶ ὅλα τὰ παιδάκια. Νὰ τ’ ἀγαπᾶνε ὅλοι».