Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἀνθρώπινη ἱστορία - Πρόσωπο πρὸς πρόσωπο

Ἀνθρώπινη ἱστορία

Ἀνήμερα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸν ὁ Στέφανος Στογιάνοβιτς, Σέρβος γιατρὸς καὶ ζωγράφος, ποὺ ἐδῶ καὶ δέκα περίπου χρόνια κατοικοῦσε στὴν Ναύπακτο. Ἦταν ἕνας ἀξιόλογος ἄνθρωπος, εὐγενικός, λιγομίλητος, ποὺ πέρασε καὶ περνοῦσε μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του πολλὲς θλίψεις. Ἔγινε μετανάστης, ἐγκαταλείποντας, λόγῳ τῶν περιστάσεων τῆς Σερβίας, μιὰ πλούσια ὑλικά, ἐπιστημονικὰ καὶ καλλιτεχνικὰ ζωή, ἡ ὁποία ὅμως εἶχε ἤδη ἐξανεμισθῇ ἀπὸ τοὺς ἐμφύλιους σπαραγμοὺς καὶ τὶς «προστατευτικὲς» πολεμικὲς προσβολὲς τῶν δυτικῶν δυνάμεων.

Ἦλθε στὴν Ναύπακτο μὲ τὴν γυναῖκα του καὶ τὸν ἕνα γιό του, ἀφοῦ πιὸ μπροστὰ εἶχε ἔλθει ἡ κόρη του, ἡ ὁποία παντρεύτηκε μὲ Ναυπάκτιο. Ἐδῶ περίμενε ν’ ἀρχίση μιὰ νέα ζωή, μιὰ νέα καλλιτεχνικὴ πορεία, ἀσκῶντας τὴν ζωγραφική του. Ὅμως, ἀπέτυχε στὶς προσδοκίες του. Σὲ λίγο καιρό, μέσα σὲ οἰκονομικὴ δυσπραγία, πέθανε ἡ γυναῖκα του. Κατόπιν, μὲ μιὰ σύντομη σπάνια ἀσθένεια, πέθανε καὶ ἡ κόρη του. Καὶ πρὶν ἀπὸ ὀκτὼ μῆνες διαγνώστηκε στὸν ἴδιο καρκίνος, ὁ ὁποῖος ὁδήγησε τὸ σῶμα του στὴν φιλόξενη Ναυπακτιακὴ γῆ.

Ὅλες τὶς περιστάσεις τὶς ἀντιμετώπισε μὲ ἀξιοπρέπεια καὶ ἀρρενωπὴ πίστη στὸν Θεό. Πάντως, ἀπ’ ὅλες τὶς δυσκολίες τῆς πορείας του, μὲ στερήσεις καὶ ταπεινώσεις, αὐτὸ ποὺ τὸν συνόδεψε στὸ τελευταῖο ταξίδι του, ἦταν ἡ ἀγάπη κάποιων ἀνιδιοτελῶν φίλων του Ναυπακτίων.

Μερινούσαν γι’ αὐτόν, μὲ πολλὴ διάκριση καὶ ἀληθινὴ ἀγάπη, πρόσωπα ποὺ δραστηριοποιοῦνται στὸν Σύνδεσμο Ἀγάπης τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου. Ἐνδιαφερόταν γι’ αὐτὸν προσωπικὰ ὁ Μητροπολίτης, ἀλλὰ καὶ ἄλλα πρόσωπα, ποὺ δὲν συνδέονται πολὺ στενὰ μὲ τὴν Ἐκκλησία, τὸν ἐκτίμησαν, τὸν ἀγάπησαν καὶ ποικιλότροπα τοῦ πρόσφεραν τὴν φιλία καὶ τὴν συμπαράστασή τους.

Στὴν περίπτωσή του φαίνεται τὸ μυστήριο τῆς ἐπίγειας πορείας τοῦ ἀνθρώπου• πὼς ἀρχίζει, πὼς ἐξελίσεται καὶ πὼς καταλήγει. Φαίνεται ὅμως καὶ τὸ πὼς μέσα σὲ ὁριακὲς περιστάσεις βγαίνουν ἀπὸ κάποιους ἀνθρώπους μὲ φυσικότητα ἀνιδιοτελῆ κρυμμένα αἰσθήματα.

Πρόσωπο πρὸς πρόσωπο

Πρὶν ἀπ’ ὅλα ὁ ἄρρωστος θέλει τὴν προσωπικὴ προσέγγιση, τὴν διακριτικὴ ἐπικοινωνία. Ἡ ἀδιαφορία τὸν πληγώνει. Ὁ γιατρὸς Στέφανος Στογιάνοβιτς, στὶς τελευταῖες μέρες του, ἐξαντλημένος στὸ κρεβάτι του, μὲ φωνὴ ποὺ δύσκολα ἔβγαινε, εἶπε: «ὁ γιατρὸς βρίσκεται σὲ μεγάλη ἀπόσταση ἀπὸ τὸν ἀσθενῆ». Μόλις εἶχε γυρίσει ἀπὸ τὸ Νοσοκομεῖο καὶ θυμόταν μὲ εὐγνωμοσύνη ἕναν γιατρό, ποὺ τοῦ μίλησε, ὅπως ἔλεγε: «πρόσωπο πρὸς πρόσωπο». Αὐτό του ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση μέσα στὸν ἀπρόσωπο χῶρο τοῦ Νοσοκομείου.

Ζητοῦσε τὴν ζεστή, διακριτικὴ ἐπικοινωνία. Σ’ ἕναν λίγο περίεργο πίνακά του, ποὺ βρίσκεται ἀπούλητος στὸ σαλόνι τοῦ σπιτιοῦ του, ἔχει ζωγραφήσει μὲ φόντο τὸν οὐρανό, χωρὶς γῆ, αἰωρούμενα καυσόξυλα, σὲ θέση ποὺ θυμίζει τὴν ἀπόθεσή τους σὲ τζάκι.

Ἴσως, ἔτσι ἤθελε νὰ ζωγραφήση τὴν ζωή του. Γιατί, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἀνοικτὸ οὐρανὸ ἤθελε καὶ τὴν αἰθέρια ζεστασιὰ τῶν ἀνθρώπων. Ὄχι φτηνὰ γήινα πράγματα. Ἤθελε τὴν φωτιά τους, ποὺ θὰ ἄναβε τὶς δυνατότητές του, τὰ ταλέντα του, γιὰ νὰ ζεστάνη κι αὐτὸς μὲ τὴν σειρά του τοὺς ἀνθρώπους.

Μὲ φόντο πάντα καὶ μόνο τὸν οὐρανό.

π.Θ.Α.Β