Ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου μας στὸν Πειραιᾶ καὶ στὰ Λεχαινὰ Ἠλείας

Δύο ὁμιλίες-διαλέξεις ἔδωσε, μεταξὺ ἄλλων, ὁ Σεβασμιώτατος τὸν μῆνα Ἰούνιο. Ἡ μία στὸ Ἱερατικὸ Συνέδριο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς (7 Ἰουνίου) καὶ ἡ ἄλλη στὰ Λεχαινὰ Ἠλεῖας, στὰ πλαίσια τῶν διαλέξεων ποὺ ὀργανώνει ὁ π. Κωνσταντῖνος Ἠλιόπουλος.

***

Τὸ γενικὸ θέμα τοῦ Ἱερατικοῦ Συνεδρίου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς ἦταν «Ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση-μεταμοσχεύσεις» καὶ τὸ πρόγραμμα εἶχε ὡς ἑξῆς: Δέηση στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος, Ἔναρξη τῆς ἡμερίδος ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, Εἰσηγήσεις: «Ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση», ἀπὸ τὸν Καθηγ. Πανεπιστημίου κ. Δημήτριο Παπαευαγγέλου, «Μεταμοσχεύσεις» ἀπὸ τὸν Καθηγ. Πανεπιστημίου κ. Ἀντώνιο Κουτσελίνη, «Νομικὸ πλαίσιο θεμάτων βιοηθικῆς» ἀπὸ τὴν Καθηγήτρια Πανεπ. κ. Εἰρήνη Ἀναπλιώτου, καὶ «Θεολογία καὶ βιοηθικὴ» ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἰερόθεο. Ἐπακολούθησε ἐνδιαφέρουσα καὶ μακρὰ συζήτηση μὲ τοὺς Ἱερεῖς, τὴν ὁποία συντόνιζε ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς. Τέλος προσφέρθηκε γεῦμα.

Στὰ Λεχαινὰ ἐργάζεται ποιμαντικὰ ὁ π. Κωνσταντῖνος Ἠλιόπουλος, ὁ ὁποῖος μὲ μιὰ ὁμάδα ἐπιστημόνων ποὺ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν θεολογικὴ καὶ ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση τῶν συγχρόνων προκλήσεων καὶ προβλημάτων, διοργανώνει διαλέξεις καὶ ὁμιλίες, ἐνισχύοντας ἔτσι σημαντικὰ τὴν ἐπιστημονικὴ καὶ φιλοπρόοδο παράδοση ποὺ ὑπάρχει στὴν μικρὴ αὐτὴ πόλη. Τὸ θέμα τῆς διάλεξης τοῦ Σεβασμιωτάτου ἦταν: «Ἡ εὐγονικὴ καὶ εὐθανασιακὴ ἐποχή μας». Παρὼν ἦταν ὁ Μητροπολίτης Ἠλείας κ. Γερμανός, ὁ Δήμαρχος Λεχαινῶν, πολλοὶ ἐπιστήμονες Καθηγητὲς Πανεπιστημίου, Ἰατροί, φοιτητές, κλπ.. Ἡ αἴθουσα τοῦ Δημαρχείου ἀποδείχθηκε μικρὴ γιὰ τὴν διάλεξη. Μετὰ τὴν εἰσήγηση ἔγινε πολὺ ἐνδιαφέρουσα συζήτηση.

Παραθέτουμε κατωτέρω μιὰ περίληψη τῶν ὅσων ἀνέφερε ὁ Σεβασμιώτατος:

«Καθημερινῶς ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ ἐποχή μας διακρίνεται ἀπὸ μιὰ εὐγονικὴ καὶ εὐθανασιακὴ νοοτροπία καὶ καλούμαστε, ὡς Ποιμένες, νὰ ἀντιμετωπίσουμε διάφορα προβλήματα ποὺ ἐντάσσονται μέσα σὲ αὐτὴν τὴν ἀτμόσφαιρα.

1. Μὲ τὸν ὅρο εὐγονικὴ ἐννοοῦνται μέθοδοι μὲ τὶς ὁποῖες ἐπιδιώκεται ἡ βελτίωση τοῦ ἀνθρώπινου ὀργανισμοῦ καὶ διακρίνεται σὲ ἀρνητική, ποὺ ἀφορᾶ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν βλαπτικῶν μεταλλάξεων, καὶ σὲ θετικὴ ποὺ ἀφορᾶ τὴν αὔξηση τῶν ὠφελίμων μεταλλάξεων. Ἡ εὐγονικὴ ἔχει ἕνα παρελθὸν στὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴν Εὐρώπη καὶ συνδέθηκε μὲ τὶς στειρώσεις γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ μεταναστευτικοῦ ρεύματος καὶ τὴν δημιουργία τῆς Ἀρίας φυλῆς. Στὴν ἐποχή μας ἡ εὐγονικὴ χρησιμοποιεῖ ὡς ἐργαλεῖα τὴν μοριακὴ βιολογία, τὴν γενετικὴ μηχανικὴ καὶ τὶς σύγχρονες ἐξελίξεις στὴν βιοτεχνολογία ποὺ ἀφοροῦν στὶς μεθόδους ἀνασυνδυασμοῦ τοῦ DNA, τὴν ἔρευνα στὰ βλαστοκύτταρα, τὶς γονιδιακὲς θεραπεῖες, τὴν γενετικὴ ἐνίσχυση, τὸν ἔλεγχο τῶν γεννήσεων, τὴν ἐπιλογὴ φύλου, τὴν ἐπιλογὴ ἐμβρύων μὲ τὸν προεμφυτευτικὸ ἔλεγχο, τὴν ἀποφυγὴ ἀνεπιθύμητων γεννήσεων, τὴν κλωνοποίηση κλπ. Ἡ εὐγονικὴ νοοτροπία τῆς ἐποχῆς μας εἶναι μιὰ ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, γιατί, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς πιθανὲς θετικὲς πλευρὲς τῆς πρόληψης πρὸς τὸ παρὸν διαφόρων ἀσθενειῶν, δημιουργεῖ πολλὰ γενετικά, κοινωνικά, ἀνθρωπολογικά, ἠθικὰ καὶ θεολογικὰ διλήμματα. Μὲ τὸν ὅρο εὐθανασία ἐννοεῖται ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἐπιδιώκεται τὸ τέλος τοῦ ἀνθρώπινου βίου, χωρὶς πόνο. Ἡ εὐθανασία διακρίνεται σὲ πολλὲς μορφές, οἱ κυριότερες δὲ εἶναι ἡ παθητικὴ εὐθανασία, ὅταν ἐγκαταλείπεται ἡ θεραπευτικὴ νοσηλεία τοῦ ἀρρώστου καὶ ἡ διαδικασία ἀνάνηψής του, καὶ ἡ ἐνεργητικὴ εὐθανασία, ὅταν μέσα στὸν ὀργανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου τίθενται διάφορες χημικὲς οὐσίες καὶ ἐπέρχεται ἡ δηλητηρίαση καὶ ὁ θάνατος. Γενικά, ἡ εὐγονικὴ συνδέεται μὲ τὴν ἀρχὴ καὶ τὴν συνέχεια τῆς βιολογικῆς ζωῆς καὶ ἡ εὐθανασία μὲ τὸ τέλος τῆς βιολογικῆς ζωῆς.Πολλοὶ σύγχρονοι ἐπιστήμονες ἔχουν παρατηρήσει ὅτι ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ στὴν ὁποία ἐπικρατεῖ ἕνας «εὐγονικὸς πολιτισμός», ἀφοῦ αὐξάνεται καθημερινὰ ἡ εὐγονικὴ νοοτροπία, καθὼς ἐπίσης ὁ «κρατικοποιημένος θάνατος», ἀφοῦ ἐπικρατεῖ ἡ «ἀποεθιμοποίηση», ἡ «ἐμπορευματοποίηση» καὶ ἡ «ἰδρυματοποίηση» τοῦ θανάτου.

2. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέσα στὰ πλαίσια τῆς ποιμαντικῆς ποὺ ἀσκεῖ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ θέματα ποὺ ἀνακύπτουν ἀπὸ τὴν εὐγονικὴ καὶ τὴν εὐθανασία, καὶ κυρίως ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν ἄνθρωπο, πὼς θὰ ἑνωθῇ μὲ τὸν Χριστό, ζῶντας μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ βεβαίως πὼς θὰ ἀντιμετωπίζη τὴν ζωὴ καὶ τὸν θάνατο καὶ ὅλα τὰ ἀνθρωπολογικὰ καὶ κοινωνικὰ ζητήματα. Ἡ ποιμαντικὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀντιμετωπίζει τὰ ὑπαρξιακὰ προβλήματα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, ποὺ ἀπασχολοῦν τὸν ἄνθρωπο, ἀσκεῖ ποιμαντικὴ στὸν ἄρρωστο, τοὺς συγγενεῖς, τὸν ἰατρὸ καὶ τὸ νοσηλευτικὸ προσωπικό, καὶ ἐνημερώνει καὶ καθοδηγεῖ τὸν Χριστιανὸ σὲ διάφορα εἰδικὰ θέματα ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν εὐγονικὴ καὶ τὴν εὐθανασία. Εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἐπιδιώκει νὰ τοῦ προσφέρη νόημα καὶ πληρότητα ζωῆς. Μέσα στὴν προοπτικὴ αὐτή του προσφέρει τὴν ἀποκαλυπτικὴ ἀλήθεια γιὰ τὴν σωτηρία του, ἀλλὰ ἀντιμετωπίζει καὶ ἄλλα ζητήματα τοῦ ἀνθρώπινου βίου, ποὺ ἐντάσσονται μέσα στὴν εὐγονικὴ καὶ εὐθανασιακὴ νοοτροπία τῆς ἐποχῆς μας μὲ πνεῦμα ἀγάπης καὶ ἔλευθερίάς, χωρὶς ὅμως νὰ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν βασικὴ ἀποκαλυπτικὴ ἀλήθεια καὶ τὸν βαθύτερο σκοπὸ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶναι ἡ θέωσή του. Ποιμαίνει τὸν ἄνθρωπο χωρὶς νὰ καταργῇ τὴν ἐλευθερία του, ἀλλὰ ὅταν αὐτὴ ἡ ἐλευθερία ἐκφράζεται ἀρνητικὰ καὶ τραγικά, τότε τὴν θεραπεύει μὲ τὸ μυστήριο τῆς μετανοίας».–