Γεγονός καὶ Σχόλιο: «Ὁ Ἅγιος ...τζάμι»

Μὲ τὸν τίτλο αὐτὸ διάβασα στὸ περιοδικὸ «Εὐρωκλύδων» τοῦ Κέντρου Νεότητας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θηβῶν ἕνα κείμενο καὶ μοῦ προκάλεσε τὸ ἐνδιαφέρον. Εἶπα: Ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ «ἅγιος... Τζάμι»;

Διαβάζω πάντα αὐτὸ τὸ μικρὸ νεανικὸ περιοδικό, γιατί ἔχει ἐνδιαφέροντα σχόλια. Μοῦ ἀρέσει δὲ καὶ τὸ ὅτι στὸ τέλος κάθε τεύχους ὑπάρχει ἕνα πουλάκι καὶ δίπλα μιὰ φράση: «Εἴπαμε πολλὰ καὶ σώνει ἂς λαλήσει κι’ ἄλλο ἀηδόνι». Σκέπτομαι ὅτι τὸ γράψιμο πρέπει νὰ εἶναι λάλημα ἀηδονιοῦ γιὰ νὰ ἀκούγεται καλὰ στὴν κοινωνία καὶ νὰ βοηθᾶ τοὺς πονεμένους καὶ βασανισμένους ἀνθρώπους, ἀλλὰ νὰ μὴ εἶναι τὸ μοναδικό. Χρειάζεται χορωδία ἀηδονιῶν, ὅπως κάποτε τὸ ἀπολάμβανα στὴν Νέα Σκήτη τοῦ Ἁγίου Ὅρους.

Ποιός, λοιπόν, ἦταν «ὁ ἅγιος... Τζάμι»;

Τὸ μικρὸ σχόλιο τοῦ περιοδικοῦ παρουσιάζει ἕνα χαριτωμένο περιστατικὸ ποὺ συνέβη σὲ ἕνα παλιὸ μέλος τοῦ Κέντρου Νεότητας. Μιὰ μέρα βρῆκε τὸ καινούργιο του αὐτοκίνητο διαρρηγμένο, ἀλλ’ ὅμως ὁ διαρρήκτης, καίτοι τὰ ἀνακάτωσε ὅλα, δὲν πῆρε ἀπολύτως τίποτε μαζί του. Αὐτὸ δημιούργησε μεγάλη ἔκπληξη. Τὸ μυστήριο λύθηκε ὕστερα ἀπὸ 5-6 ἡμέρες ὅταν βρέθηκε στοὺς ὑαλοκαθαριστῆρες τοῦ αὐτοκινήτου ἕνα σημείωμα τοῦ διαρρήκτη, ποὺ εἶχε σχέση μὲ μιὰ πλαστικοποιημένη εἰκόνα τοῦ ἁγίου Λουκᾶ, τοῦ ὁποίου ὡς γνωστὸν τὸ λείψανο βρίσκεται στὴν Συμφερούπολη τῆς Κριμαίας, τὴν ὁποία ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ αὐτοκινήτου εἶχε στὸ παρμπρίζ. Φαίνεται, λοιπόν, ὅτι ὁ διαρρήκτης εἶδε τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Λουκᾶ, συγκινήθηκε, ἔτρεφε δὲ κάποια «εὐλάβεια», ἡ ἕνα φόβο σὲ αὐτὸν καὶ ἔγραψε στὸ σημείωμα μὲ σπασμένα ἑλληνικά: «Εἶμαι Οὐκρανός. (Ο) Ἅγιος (στὸ ) τζάμι καλός. Ντὲν ἔκλεψα κάρ (=αὐτοκίνητο), γιατί (θὰ) μοῦ κάνει κακό».

Ἔτσι «ὁ ἅγιος....Τζάμι» ἦταν ὁ ἅγιος Λουκᾶς, τοῦ ὁποίου ἡ εἰκόνα ἦταν στὸ παμπρὶζ(τζάμι) τοῦ αὐτοκινήτου, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀπέτρεψε τὸν συντοπίτη του νὰ κάνη τὴν διάρρηξη, πρᾶγμα ποὺ δὲν ἔκανε ὁ φόβος τῆς ἀστυνομίας.

Γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν παράδοσή μας ὅτι οἱ ἅγιοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐκφράζουν κατὰ τὸν καλύτερο καὶ ἀρτιότερο τρόπο τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν διδασκαλία της. Μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε καὶ ἐμεῖς, ὅταν ἀκολουθοῦμε καὶ ἐκφράζουμε τοὺς ἁγίους. Ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος π. Θεόκλητος Διονυσιάτης ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ διδάσκουσα Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι οἱ ἅγιοι καὶ ἄλλο εἶναι ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία ποὺ εἶναι οἱ Κληρικοί. Οἱ Κληρικοὶ εἶναι πραγματικοὶ ποιμένες, ὅταν ἀκολουθοῦν τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων.

Ἔτσι, οἱ ἅγιοι συγκινοῦν τοὺς ἀνθρώπους μέσα ἀπὸ δρόμους καὶ τρόπους ποὺ εἶναι ἄγνωστοι σὲ μᾶς, διότι ἔχουν ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο συνομιλοῦν μαζί τους, ἔχουν μιὰ ἄλλη γλῶσσα ἐπικοινωνίας μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Μποροῦν νὰ μιλήσουν σὲ ἄρχοντες καὶ ἀρχομένους, σὲ Κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, σὲ πλουσίους καὶ πτωχούς, σὲ μικρὰ παιδιὰ καὶ μεγάλους, σὲ εὐσεβεῖς καὶ ἀσεβεῖς.

Αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, τὸ νὰ μιλᾶ ἀκόμη καὶ στοὺς διαρρῆκτες καὶ νὰ τοὺς συγκινῇ, νὰ περιορίζη τὸ φθοροποιό τους ἔργο, χωρὶς νὰ καταργῇ τὴν ἐλευθερία τους.

Ν. Ι