Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου: Ἐφηρμοσμένη Ὀρθόδοξη Θεολογία

Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου

«Κριτικὸς Ἔλεγχος τῶν Ἐφαρμογῶν τῆς Θεολογίας»

Ἐδῶ, ὅμως, συναντῶμεν τὸ πλέον περίπλοκον καὶ δύσκολον πρόβλημα τῆς συγχρόνου Ὀρθοδόξου Θεολογίας. Οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι εἶναι διαβεβρωμένοι μὲ πολιτιστικὰ συμπλέγματα κατωτερότητος δὲν δύνανται νὰ μάθουν τὴν πατερικὴν θεολογίαν. Τοῦτο διότι ἀπαιτεῖται πρὸς τοῦτο ὑποταγὴ εἰς τοὺς Πατέρας, ὡς εἰς πνευματικούς, ἀφοῦ ἡ θεολογία αὐτῶν εἶναι ἡ παράδοσις πολεμικῶν μεθόδων κατὰ τοῦ διαβόλου πρὸς ἐπίτευξιν τῆς τελειώσεως ἐν τῇ μετ' ἀλλήλων ἑνότητι ἐν Χριστῷ. Ἡ θεολογικὴ αὐτὴ μέθοδος δύναται νὰ ἐκμαθηθῆ μόνον ἀπὸ τοὺς χάριτι Θεοῦ νικητὰς καὶ εὑρισκομένους ἐν τῇ ἑνότητι ταύτη.

Ἐφ' ὅσον ὁ αἱρετικὸς εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δὲν κατέχει τὴν μέθοδον ταύτην εἶναι ἀδύνατον νὰ μάθη τις αὐτὴν ἀπ' αὐτόν. Καὶ ὅταν ὁ καλούμενος Ὀρθόδοξος δὲν κατέχει τὴν μέθοδον ταύτην εἶναι ἀδύνατον νὰ μάθη τις αὐτὴν οὔτε ἀπ' αὐτόν.

Φαίνεται ὅτι ὅταν κατανοήσουν οἱ σημερινοὶ ὀρθόδοξοι Θεολόγοι, ὅτι ἡ ὑψίστη μορφὴ τῆς Θεολογίας εἶναι τοῦ ἐν θεωρίᾳ εὑρισκομένου Θεολόγου, ἥτις εἶναι ἡ συνέχεια τῆς Πεντηκοστῆς ἐν τῇ ἱστορίᾳ, τότε δύνανται νὰ λάβουν θέσεις διὰ τὴν ἐξέτασιν τῆς παραδόσεως ταύτης εἰς τὰ ἱστορικά της πλαίσια διὰ νὰ ἀξιολογήσουν ὀρθῶς τὰς ἐφαρμογὰς τῆς Θεολογίας ταύτης εἰς τὰς σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὴν κοινωνίαν καὶ τὸν κόσμον γενικῶς.

Τὸ πλέον δυνατὸν στοιχεῖον εἰς τὴν ἐνώπιόν μας ἀντίληψιν ταύτην τῆς Θεολογίας εἶναι ὅτι ὁ φορεὺς αὐτῆς ἐλευθεροῦται ἀπὸ τὴν ὑποδούλωσιν εἰς τὸ περιβάλλον του, ὄχι διὰ τῆς ἐκ τούτου φυγῆς, ἀλλὰ διὰ τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ νοὸς ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴν καὶ κυριαρχίαν τῆς λογικῆς, τῶν παθῶν, καὶ τοῦ σώματος, κατὰ τοιοῦτον τρόπον, ὥστε ὁ κεχαριτωμένος νοῦς μεταμορφώνει τὴν λογικήν, τὰ πάθη καὶ τὸ περιβάλλον του.

Εἶναι ἀρκούντως φανερόν, ὅτι ὁ Χριστὸς προσηυχήθη διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν ἀποστόλων καὶ τῶν ὀπαδῶν του ἐν τῇ θεωρίᾳ τῆς δόξης τοῦ Πατρὸς ἐν Ἑαυτῷ δι' Ἁγίου Πνεύματος «ἵνα ὁ κόσμος πιστεύση» ὅτι ὁ Πατὴρ ἀπέστειλε τὸν Χριστόν.

Ὁ Κόσμος ὅμως δὲν πιστεύει ἐξ αἰτίας τῶν Χριστιανῶν γενικῶς, ἐφ' ὅσον οὗτοι εἶναι ἐνίοτε οὐχὶ καλύτεροι καὶ ἀκόμη χειρότεροι ἀπὸ μέλη ἄλλων θρησκειῶν. Ἐξ αἰτίας τῶν τοιούτων Χριστιανῶν πολλοὶ ἀδυνατοῦν νὰ λάβουν σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν τὸν Χριστιανισμόν, καὶ ὅταν ἀκόμη δέχωνται τὸν Χριστὸν ὡς μέγαν θρησκευτικὸν ἀρχηγὸν καὶ ἠθικὸν διδάσκαλον.

Μόνον ἐξ αἰτίας τῶν Χριστιανῶν εἰς κατάστασιν φωτισμοῦ καὶ θεώσεως πιστεύει ὁ κόσμος, ὅτι ὁ Πατὴρ ἀπέστειλε τὸν Υἱὸν Αὐτοῦ. Δύναταί τις νὰ ἐξετάση πὼς οἱ ἐν θεωρίᾳ ὄντες ἐπηρεάζουν τὸ περιβάλλον των διὰ τῆς μελέτης τῆς παραδόσεως τῆς προσκυνήεως τῶν ἁγίων καὶ τῶν εἰκόνων καὶ τῶν λειψάνων αὐτῶν.