«Εἰς Μνημόσυνον» Βιογραφικὰ καὶ Αὐτοβιογραφικὰ τῶν γονέων μου Σωτηρίου καὶ Εὐτυχίας καὶ τῆς θείας Παρασκευῆς

Στὸ παρὸν βιβλίο ἐπιχειρεῖται μὲ ἁπλὸ καὶ αὐθεντικὸ τρόπο ἡ βιογραφικὴ παρουσίαση, μὲ στοιχεῖα ἀπὸ ἐπιστολὲς τριῶν προσώπων. Πρόκειται γιὰ τοὺς γονεῖς τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου, Σωτήριο καὶ Εὐτυχία καὶ τὴν Παρασκευὴ Καραγιάννη, θείας του.

Παρουσιάζονται ἐπίσης μερικὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὴν ζωὴ καὶ τὴν δράση τοῦ ἀειμνήστου π. Βενεδίκτου Πετράκη, στρατιωτικοῦ ἱερέα στὸν πόλεμο τοῦ '40, Πνευματικοῦ Πατέρα τῶν γονέων τοῦ Σεβασμιωτάτου καὶ τῆς θείας Παρασκευῆς, Ἱεροκήρυκα Ἀγρινίου καὶ Ἰωαννίνων, στὸν ὁποῖο «εὐγνωμόνως» ἀφιερώνεται τὸ παρὸν βιβλίο.

Μέσα σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ διακρίνεται ἀπὸ τὴν ἰδιοτέλεια καὶ τὸν ἀτομικισμό, ποὺ σπάνια συναντοῦμε ὑπομονή, εἰλικρίνεια στὴν ἀγάπη καὶ μακροθυμία, θεωροῦμε ὅτι οἱ βιογραφίες ποὺ παρουσιάζονται στὸ παρὸν βιβλίο θὰ μεταφέρουν πολλὰ πνευματικὰ μηνύματα στὸν ἀναγνώστη.

Ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς τῶν γονέων τοῦ Σεβασμιωτάτου, ποὺ εἶναι ἐξομολογητικὲς καὶ χαίρεσαι νὰ τὶς διαβάζης, διακρίνεται ἔντονα ἡ ἐσωτερικὴ πνευματική τους ζωὴ καὶ ἡ προσωπικότητά τους, ὁ πλούσιος ψυχικός τους κόσμος καὶ ὁ εὐαίσθητος τρόπος συμπεριφορᾶς καὶ ἀγάπης πρὸς τὰ παιδιά τους. Χαρακτηρίζονται ἀπὸ εἰλικρίνεια, ἁπλότητα καὶ αὐθεντικότητα. Εἶναι στὴν κυριολεξία «ξεσπάσματα καρδιᾶς».

Ἄνθρωποι πτωχοὶ καὶ ἁπλοῖ, ἀλλὰ ἔντιμοι. Μὲ ἐκκλησιαστικὸ ἦθος καὶ φρόνημα, μὲ ἀκλόνητη πίστη στὸν Θεό, ἔχοντας πνευματικὴ παιδεία καὶ βιώματα ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἄνθρωποι μὲ ἐσωτερικὴ πνευματικὴ εὐαισθησία, ποὺ γνώριζαν πὼς νὰ γεμίσουν τὴν ψυχή τους μὲ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ἄνθρωποι τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ.

Τί νὰ θαυμάση κανείς; Τὴν ὑπομονὴ μέσα στὴν πτωχεία καὶ τὴν ἀνεργία, στὶς ἀρρώστιες, στὶς δύσκολες κοινωνικὲς συνθῆκες καὶ στὶς ποικίλες δοκιμασίες τῆς ζωῆς;

Τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν μνήμη τοῦ θανάτου; Τὴν κοινὴ πορεία στὴν ζωὴ καὶ τὸν θάνατο παρὰ τὶς δυσκολίες καὶ τὴν διαφορετικότητα τοῦ χαρακτῆρα; Τὴν ἀκλόνητη ἐμπιστοσύνη τους στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ;

Μὲ τὴν ἀνάγνωση τῶν ἐπιστολῶν καὶ τὴν ἀνάλυση τοῦ περιεχομένου τους ἀπὸ τὸν συγγραφέα γίνεται φανερὴ ἡ ἔντονη πνευματικὴ ζωὴ τῶν συζύγων πρὶν τὸν γάμο τους, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν οἰκογένεια. Στὶς διαπροσωπικές τους σχέσεις διακρίνονταν ἀπὸ σοβαρότητα, ὑπευθυνότητα, σωφροσύνη, εὐπρέπεια καὶ σύνεση, ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ ἀρχοντιά.

Εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴ σταθῇ κανεὶς στὴν μεγάλη ἀρετή της αὐτομεμψίας ποὺ στόλιζε τὸν κ. Σωτήρη, στὴν μνήμη τοῦ θανάτου καὶ στὴν βαθειά του μετάνοια, στὴν σιωπή του. Ἄνθρωπος αὐστηροῦ ἤθους, ἀνυπόκριτος, αὐθόρμητος μὲ μεγάλη εὐαισθησία. Ταπεινὸς καὶ ἁπλὸς στὴν συμπεριφορά του, ἀφοῦ θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του «ἔσχατον πάντων καὶ ἁμαρτωλόν». Διατεθειμένος πάντα νὰ συγχωρήση κάθε ἄνθρωπο, χωρὶς νὰ τὸν κρίνη καὶ πρόθυμος νὰ ἐνοχοποιῇ τὸν ἑαυτό του. Διακρινόταν ἀπὸ μεγάλη ἀγάπη στὴν μοναχικὴ ζωὴ καὶ τὰ Μοναστήρια. Τὴν τέλεια ὑπακοή του στὸν Πνευματικὸ τοῦ Πατέρα καὶ τὴν μοναχική του συνείδηση θὰ τὴν ζήλευαν καὶ οἱ καλοὶ Μοναχοί. Στὶς ἐπιστολές του περιγράφει τὴν φανερὴ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ στὴν ζωὴ τοῦ κατὰ τὴν διάρκεια μάλιστα τοῦ πολέμου.

Ἡ κ. Εὐτυχία εἶχε μιὰ καρδιὰ γεμάτη πίστη στὸν Θεὸ καὶ ἀγάπη γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Εὐγνώμων στὴν συμπεριφορά της καὶ ἀνεξίκακη. Ἀπέραντη ἡ ὑπομονή της καὶ ἡ καρτερία στὴν περίοδο τῆς ἀσθενείας της. Προσευχόταν πολὺ καὶ δοξολογοῦσε τὸν Θεό. Ἤξερε νὰ ἀναθέτη ὅλα τὰ προβλήματά της στὸν Θεὸ καὶ δεχόταν εὐχάριστα τὴν Πρόνοιά Του στὴν ζωή της λέγοντας «δὲν εἶμαι ἄξια νὰ Τὸν δοξάζω» Διέθετε πολλὰ χαρίσματα καὶ διοικητικὲς ἱκανότητες. Ἦταν ὀργανωτικὴ καὶ φιλόξενη. Ἐνδιαφερόταν γιὰ ὅλους μὲ ἀγάπη, εὐαισθησία, τρυφερότητα, μὲ διάκριση καὶ ἀρχοντιά.

Πολλὰ ἀποσπάσματα τῶν ἐπιστολῶν τους πρὸς τὸν Σεβασμιώτατο ἔχουν παιδαγωγικὸ χαρακτῆρα καὶ δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ ὅτι μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ μποροῦν νὰ χαρακτηρισθοῦν ὑποδείγματα χριστιανικῆς ἀγωγῆς. Ἄνθρωποι, χωρὶς ἰδιαίτερη ἐκπαίδευση, ἀλλὰ ἔχοντας ὀρθόδοξη παιδεία καὶ ζωή, κατόρθωσαν νὰ μορφώσουν προσωπικότητες διότι, ὅπως ἔχει γράψει σὲ ἄλλο ἔργο του ὁ Σεβασμιώτατος, «ὅταν διαπαιδαγωγῇ κανείς, δὲν μεταφέρει ἁπλῶς τὶς γνώσεις ποὺ τυχὸν κατέχει, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος». Ἐξ ἄλλου εἶναι κοινῶς ἀποδεδειγμένο ὅτι συμβάλλει κατὰ πολὺ στὴν ἀνάπτυξη τοῦ παιδιοῦ τὸ περιβάλλον στὸ ὁποῖο μεγαλώνει καὶ οἱ ἀρχὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες διαπνέεται.

Ὅσον ἀφορᾶ τὴν Παρασκευὴ Καραγιάννη (ἀδελφὴ τῆς μητέρας τοῦ Σεβασμιωτάτου) πρόκειται γιὰ μιὰ γυναῖκα ποὺ ἀνατράφηκε μὲ τὰ νάματα τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεως καὶ ἀφιερώθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὸν Θεὸ καὶ τὸ ἔργο τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς θυσίας.

Ἐργάσθηκε κατὰ τὴν περίοδο τοῦ ἐμφυλίου πολέμου, ὡς ἀδελφὴ νοσοκόμος, στὸ Ἀγρίνιο καὶ ἔπειτα στὴν Ἀθήνα. Προικισμένη μὲ πολλὰ ψυχικὰ καὶ πνευματικὰ προσόντα τὰ ὁποῖα διέθεσε ἀπὸ τὴν μικρή της ἡλικία στὸ ἔργο τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, ἀλλὰ καὶ μὲ μεγάλα διοικητικὰ χαρίσματα συνδυασμένα μὲ σπάνια εὐγένεια καὶ ἀξιοθαύμαστη ἁπλότητα.

Μέσα ἀπὸ τὶς ἐπιστολές της πρὸς τὸν Σεβασμιώτατο, ὁ ἀναγνώστης θὰ διακρίνη τὴν ἁγνότητα καὶ ἁπλότητα τῶν διαθέσεών της στὴν κάθε ἐκδήλωση καὶ συμπεριφορά, τὴν καρδιακή της εὐαισθησία, τὴν θυσιαστική της ἀγάπη ποὺ τὴν συνόδευαν σὲ ὅλη της τὴν ζωή, τὴν ὑπακοὴ καὶ τὴν ταπείνωσή της, τὴν βαθειὰ εὐγνωμοσύνη πρὸς τοὺς εὐεργέτες της. Γίνεται κατανοητὸ ὅτι ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ «ἀγαποῦσε ἀληθινὰ καὶ παρθενικὰ τὸν Θεὸ» καὶ γιὰ ποιό λόγο τὴν ἀποκαλεῖ ὁ Σεβασμιώτατος «γνήσια μοναχὴ χωρὶς κουρά».

Θεωροῦμε ὅτι ἦταν ἱερὸ καθῆκον καὶ χρέος ἡ ἔκδοση αὐτοῦ τοῦ βιβλίου. Ἀποτελεῖ ἔνδειξη τιμῆς καὶ σεβασμοῦ. Εἶναι μνημόσυνο εὐγνωμοσύνης σὲ «μιὰ ζωὴ τίμια καὶ ἐνσυνείδητη, ποτισμένη στὰ νάματα τῆς εὐσεβείας», σὲ μεταμορφωμένες ὑπάρξεις, ποὺ δὲν γεννήθηκαν μόνο σωματικά, ἀλλὰ καὶ πνευματικά, κάνοντας τὸν ἑαυτό τους ζωντανὴ ἐπιστολὴ «ἀναγινωσκομένη καὶ γινωσκομένη ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων».

Ἡ ἐκδότρια Ἱερὰ Μονή

Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας)