Ἰωάννης Φουντούλης

Πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες ἔφυγε ἀπὸ τὸν μάταιο αὐτὸν κόσμο μιὰ ἐκλεκτὴ ψυχή, ἕνας ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ καθηγητὴς Ἰωάννης Φουντούλης.

Ὁ Ἰωάννης Φουντούλης γεννήθηκε τὸ 1927 στὸ Μεσαγρὸ τῆς Λέσβου ἀπὸ γονεῖς Μικρασιᾶτες. Σπούδασε Θεολογία στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀποφοίτησε μὲ ἄριστα. Στὴν συνέχεια ἔκαμε ἄριστες μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὸ Βέλγιο, στὴν Γερμανία καὶ στὴ Γαλλία. Ἀναγορεύθηκε διδάκτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ἔχει ἐργαστεῖ καὶ ἐκπονήσει μελέτες καὶ βιβλία ἐπὶ λειτουργικῶν χειρογράφων σὲ βιβλιοθῆκες καὶ μουσεῖα τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ. Ἀρθρογράφησε σὲ πληθώρα περιοδικῶν ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος. Συνέχισε δὲ νὰ ἐργάζεται ἀκούραστα καὶ μετὰ τὴν συνταξιοδότησή του. Ἔλαβε μέρος σὲ πολλὰ συνέδρια, στὰ ὁποῖα ἄφησε ἀνεξίτηλη τὴν προσωπική του σφραγῖδα. Ἐργάστηκε δημιουργικὰ γιὰ τὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἡ Τοπικὴ Ἐκκλησία τῆς γενέτειράς του τοῦ ὀφείλει πολλά, δεδομένου ὅτι συνετέλεσε τὰ μέγιστα στὴν ἀνίχνευση καὶ προβολὴ τῶν Λεσβίων Ἁγίων. Συνδέθηκε πνευματικὰ καὶ συγγενικὰ μὲ τὸν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Μυτιλήνης κυρὸ Ἰάκωβο τὸν Β . Ἦταν ἔγγαμος καὶ πατέρας τριῶν παιδιῶν.

Τὸν ἀείμνηστο καθηγητὴ τὸν πρωτογνωρίσαμε στὴν Ἔδεσσα, τὸ 1979, ὅταν ἦλθε προσκεκλημένος τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας κυροῦ Καλλινίκου καὶ ὁμίλησε σὲ ἱερατικὸ Συνέδριο τῆς ἐν λόγῳ Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Περισσότερο ὅμως τὸν γνωρίσαμε τὰ τελευταῖα ἕξι χρόνια στὰ ἱερατικὰ Συμπόσια ποὺ διοργανώνει κατ’ ἔτος ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἐκεῖ εἴχαμε τὴν εὐκαιρία νὰ γνωρίσουμε ὄχι μόνον τὸν πολὺ καταρτισμένο σὲ θεολογικὰ καὶ κυρίως λειτουργικὰ θέματα Καθηγητή, ἀλλὰ καὶ τὸν πιστὸ καὶ εὐλαβῆ ἄνθρωπο, τὸν σεμνὸ καὶ γλυκύτατο μὲ τὴν νηφάλια ὄψη καὶ τὸ πηγαῖο χιοῦμορ, ποὺ ἔδινε μὲ τὴν παρουσία του καὶ τὴν συγκροτημένη προσωπικότητά του μιὰ ξεχωριστὴ νότα στὶς συνδριάσεις, οἱ ὁποῖες χάρις σὲ αὐτὸν κυρίως ἐκρατοῦντο σὲ ὑψηλὸ ἐπίπεδο.

Ὅπως πληροφορήθηκα, τὸ ἴδιο εὐχάριστος καὶ οἰκοδομητικὸς ἦταν καὶ μὲ τοὺς φοιτητάς του, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐκτιμοῦσαν καὶ τὸν ἀγαποῦσαν πολύ.

Τὸν θυμᾶμαι πρωΐ – πρωΐ στὸν ἱερὸ Ναὸ τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου, στὸ ὁμώνυμο προσκύνημα, στὸ Προκόπι Εὐβοίας, καθὼς καὶ σὲ ἄλλους ἱεροὺς Ναούς, νὰ διαβάζη τὸν Ἑξάψαλμο καὶ μετὰ νὰ ἀποσύρεται στὸ στασίδι καὶ στὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας νὰ παίρνη ἀντίδωρο καὶ νὰ ἀσπάζεται μὲ εὐλάβεια τοῦ χέρι τοῦ λειτουργοῦ ἱερέως.

Ἐπικοδομητικός, ἀλλὰ καὶ ἀπολαυστικὸς ἦταν καὶ στὶς κατ’ ἰδίαν συζητήσεις του μὲ τοὺς Συνέδρους Ἱερεῖς, ἐκπροσώπους τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μετὰ τὸ πέρας, ἀλλὰ καὶ στὰ διαλείμματα τῶν συνεδριάσεων. Πάντα χαμογελαστὸς καὶ εὐδιάθετος ἀπαντοῦσε στὶς ἀπορίες καὶ ἔκανε διάλογο ἤρεμα καὶ πολιτισμένα καὶ μὲ ὅσους εἶχαν διαφορετικὲς ἀπόψεις στὰ διάφορα θέματα, ποὺ εἶχαν προηγηθεῖ στὶς εἰσηγήσεις καὶ τὶς συζητήσεις. Σεβόταν πάντα τὸν συνομιλητή του ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς γνώσεις καὶ τὴν ἡλικία του.

Τὰ βιβλία τοῦ μὲ τὶς ἀπαντήσεις σὲ λειτουργικὲς καὶ ἄλλες θεολογικὲς ἀπορίες, καθὼς καὶ τὰ ὑπόλοιπα ἄρθρα καὶ συγγράμματά του θὰ τὸν κρατοῦν ζωντανὸ πάντα κοντά μας. Ἔρχονται τὴν στιγμὴν αὐτὴ στὴν μνήμη μου οἱ λόγοι τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου, ποὺ πιστεύω ὅτι ἀνταποκρίνονται πλήρως στὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο τοῦ ἀείμνηστου καθηγητῆ, ὅτι ὁ Ἰωάννης Φουντούλης καὶ «θανῶν ζῆ ἐν Κυρίῳ», ἀλλὰ «ζῆ καὶ παρ’ ἡμῖν ὡς λαλῶν ἐκ τῶν βίβλων».

Αἰωνία του ἡ μνήμη. Ἀμήν.

π. Γ.Δ.Π.