Κύριο ἄρθρο: Μιὰ ἄλλη αἴσθηση τῶν πραγμάτων

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Τὸν τελευταῖο καιρὸ ἀκοῦμε καὶ διαβάζουμε γεγονότα ποὺ σχετίζονται μὲ τὸν θάνατο τοῦ Διοικητῆ τοῦ ΙΚΑ καὶ ὅσα συνδέονται μὲ τὴν ὑπόθεση αὐτή. Διατυπώνονται διάφορες κρίσεις πάνω στὸ θέμα αὐτό.

Ὅμως συγχρόνως τὸν καιρὸ αὐτὸ ἔτυχε νὰ διαβάσω ἕνα ἄρθρο στὸ περιοδικὸ «Ἐνοριακὴ Εὐλογία» τοῦ Ι. Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων, στὸ ὁποῖο ἡ Γεωργία Καλογεράτου παρουσιάζει τὰ σχετικὰ μὲ τὴν προσωπικότητα τῆς ἀείμνηστης Μαρίας Πετρίδου ποὺ «πέρασε στὴν ἄλλη ζωή, τὴν πραγματικὴ» στὶς 9 Δεκεμβρίου 2006.

Τὸ ἄρθρο αὐτό μου δημιούργησε δύο βασικὲς σκέψεις ποὺ θὰ ἤθελα νὰ καταθέσω στοὺς ἀναγνώστας τῆς Ἐφημερίδας μας.

***

Ἡ πρώτη σκέψη σχετίζεται μὲ τὸν Ὀργανισμὸ τοῦ ΙΚΑ, διότι ἡ ἀείμνηστη Μαρία Πετρίδου, ἀφοῦ πέρασε ἀπὸ διάφορες θέσεις, «ἔφθασε στὴν θέση τῆς Προϊσταμένης τοῦ Γραφείου Τύπου τοῦ Διοικητοῦ» τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Ὀργανισμοῦ.

Στὸ ἄρθρο αὐτὸ περιγράφεται ἡ ἀείμνηστη ὡς «εὐγενὴς» ἄνθρωπος ποὺ πίστευε ἀπόλυτα στὸν Θεό, ἦταν ἄνθρωπος σιωπῆς καὶ προσφορᾶς, «μιλοῦσε γιὰ τὸ πρόσκαιρο αὐτῆς τῆς ζωῆς καὶ τὶς ἐξετάσεις ποὺ δίνουμε πρὶν περάσουμε στὴν ἄλλη, τὴν πραγματική», ζοῦσε μὲ νηστεία προσευχὴ καὶ ἐλεημοσύνη, «μοίραζε ἀγάπη, χαμόγελο, παρηγοριὰ» καὶ πρὶν τὴν κοίμησή της ἔλεγε σὲ κάποιον δικό της: «Θὰ πᾶμε στὸν Κύριο. Τί θὰ ποῦμε ἂν δὲν ἀγαποῦμε καὶ δὲν ἐλεοῦμε τὸν συνάνθρωπο;». Ἦταν ἄνθρωπος προσευχῆς καὶ ἀντιμετώπιζε μὲ ἠρεμία τὴν βαρειὰ ἀσθένειά της, χωρὶς νὰ χάνη τὸ χαμόγελό της. Ὅταν στὸ τέλος τῆς ζωῆς της ἔχασε τὴν δυνατότητα ἐπικοινωνίας μὲ τὸν λόγο, «ἔλεγε ὁλοκάθαρα μία φράση: "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με", κάνοντας τακτικὰ τὸν σταυρό της». Ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ μὲ προσευχὴ καὶ μὲ θεία Κοινωνία. Ἄφησε στοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὴν γνώρισαν ἀγαθὴ μνήμη, κυρίως μνήμη ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι σημαντικὸ νὰ περνάη κανεὶς ἀπὸ τὴν ζωὴ αὐτὴ καὶ νὰ ἀφήνη μιὰ μνήμη ἀνθρώπου προσφορᾶς, θυσίας καὶ ἀγάπης, μνήμη καλοῦ Χριστιανοῦ ποὺ θέλει νὰ ζῆ σύμφωνα μὲ τὴν Χριστιανικὴ πίστη καὶ τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ σχετίζεται μὲ αὐτήν.

Στὴν περίπτωση αὐτὴ ποὺ μελετᾶμε βλέπουμε μιὰ γυναῖκα ποὺ ἔζησε ἀνάμεσά μας, ἦταν «Προϊσταμένη τοῦ Γραφείου Τύπου τοῦ Διοικητοῦ τοῦ ΙΚΑ» καὶ τίμησε τὸν ἑαυτό της, τὴν ἐργασία της καὶ κυρίως τὴν ἰδιότητα τῆς Χριστιανῆς. Ἄλλωστε εἶναι γνωστὸν ὅτι τὸ τέλος ἑνὸς ἀνθρώπου εἶναι ἐκεῖνο ποὺ τὸν χαρακτηρίζει, ποὺ προσδιορίζει τὸν τρόπο τῆς βιοτῆς του. Γι' αὐτὸ καὶ ὅταν διαβάζω βιογραφίες ἀνθρώπων προσπαθῶ νὰ δῶ το πὼς ἔφυγαν ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν.

Κάποτε στὴν ἀρχὴ τῆς ἱερατικῆς μου ζωῆς βρέθηκα σὲ μιὰ συνάντηση ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας μεταξὺ τῶν ὁποίων ἦταν καὶ δύο Μητροπολῖτες. Κάποιος λαϊκὸς μετέφερε τὴν πληροφορία τοῦ θανάτου ἑνὸς ἀνθρώπου. Τότε ὁ παριστάμενος ὁδηγὸς τοῦ αὐτοκινήτου ρώτησε: «Ἀπὸ τί πέθανε;», δηλαδὴ ποιά ἦταν ἡ ἀσθένεια μὲ τὴν ὁποία τελείωσε τὴν ζωή του. Ἀστραπιαῖα καὶ κάπως ὀργισμένα ἕνας Μητροπολίτης (ὁ ἀείμνηστος Μηθύμνης Ἰάκωβος) ρώτησε: «Τί ρωτᾶς ἀπὸ τί πέθανε! Νὰ ρωτᾶς πὼς πέθανε! Πέθανε μὲ πίστη στὸν Θεὸ καὶ μετάνοια, ἡ μὲ τὴν ἁμαρτία;». Ἐπειδὴ τότε ἤμουν νέος Κληρικός, αὐτό μου προξένησε ἰσχυρὰ ἐντύπωση.

***

Ἡ δεύτερη σκέψη ποὺ ἔκανα διαβάζοντας τὸ ἄρθρο αὐτὸ ἦταν ὅτι στὸ τέλος του γράφεται μιὰ πρόταση ποὺ κάνει μεγάλη ἐντύπωση:

«Ἴσως αὐτὴν τὴν χρονιά, δὲν πρέπει νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ κρατήσει στὴν ζωὴ τοὺς ἀγαπημένους μας, ἡ ἐμᾶς, γιατί μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι γιὰ τὸ συμφέρον τῶν ψυχῶν μας, ἀλλὰ νὰ Τὸν παρακαλέσουμε νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ γνωριστοῦμε πρὶν χωριστοῦμε. Κι' ἂν αὐτὸς ὁ πόθος ἔχει χαθεῖ ἀπὸ τὶς ψυχές μας, ἂς μᾶς χαρίσει τοὐλάχιστον αὐτὸν» (Ἐνοριακὴ Εὐλογία, Ἴαν. 2007).

Καθημερινὰ δίπλα μας βλέπουμε τὸν θάνατο, ὅσο κι ἂν θέλουμε νὰ τὸν ὠθοῦμε στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς μας. Ὁ θάνατος εἶναι μιὰ πραγματικότητα. Ἄλλωστε ὁ καθημερινὸς ὕπνος εἶναι ἕνας μικρὸς θάνατος καὶ φυσικὰ ὁ θάνατος εἶναι ἕνας μεγάλος ὕπνος. Οἱ Πατέρες ὀνόμασαν τὸν ὕπνο ἀδελφὸ τοῦ θανάτου.

Ὅσοι βρισκόμασε σὲ προχωρημένη κάπως ἡλικία αἰσθανόμαστε τὴν ἀπουσία ἀγαπητῶν μας ἀνθρώπων ποὺ μᾶς θέρμαναν καὶ παρηγοροῦσαν μὲ τὴν ἀγάπη τους, τὴν ἐλευθερία τους καὶ τὴν ἀρχοντιά τους. Ἄλλωστε, ἕνα σημεῖο ποὺ δείχνει τὸ φοβερὸ τοῦ θανάτου εἶναι τὸ ὅτι χωρίζει πρόσκαιρα δύο ἀγαπημένες ὑπάρξεις-πρόσωπα.

Ὅμως γνωρίζουμε ἀπόλυτα ὡς Χριστιανοὶ ὅτι ἡ ζωή μας ἀνήκει στὸν Θεό, Αὐτός μας τὴν δίνει καὶ Αὐτὸς τὴν λαμβάνει, ὅποτε νομίζει. Ἔπειτα, γνωρίζουμε ὅτι μὲ τὴν ἔξοδο τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα δὲν ὁδηγεῖται ὁ ἄνθρωπος στὸ μηδέν, ἀλλὰ ζῆ, γιατί καίτοι ἡ ψυχὴ εἶναι κτιστή, ἐν τούτοις κατὰ τὴν βούληση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀθάνατη, ἔχει τὸ «ὀν» καὶ τὸ «ἀεὶ ὀν», ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, καὶ ὑπάρχει αἰωνίως. Ἀναμένει, ὅμως, καὶ τὴν Δευτέρα ἔλευση τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ ἑνωθῇ καὶ πάλι μὲ τὸ ἀναστημένο σῶμα καὶ νὰ ζήσουν μαζὶ αἰώνια, τὸ «ἀεὶ εὖ εἶναι» ἡ τὸ «ἀεὶ φεῦ εἶναι».

Βεβαίως, θὰ θέλαμε νὰ ἔχουμε πάντα κοντά μας τὰ ἀγαπητά μας πρόσωπα, ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γίνη γιὰ πολὺ καιρό. Αὐτὸ ποὺ θὰ θέλαμε νὰ γίνη καὶ δὲν γίνεται μπορεῖ νὰ ἀναπληρωθῇ ἀπὸ κάτι ἄλλο πιὸ σημαντικό. Νὰ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ γνωρίσουμε τοὺς ἀνθρώπους μας καλά, στὸ βάθος τους, πρὶν ἀποχωρισθοῦμε.

Πόσες φορὲς δὲν ἔφυγαν ἄνθρωποι ἀπὸ δίπλα μας χωρὶς νὰ γνωρίσουμε τὴν ἐσωτερικότητά τους, χωρὶς νὰ μάθουμε γιὰ τὴν εὐαισθησία ποὺ τοὺς διέκρινε! Πόσες φορὲς δὲν ἀναρωτηθήκαμε: «Γιατί νὰ μὴ γνώριζα τὸν ἐσωτερικό του κόσμο πρὶν πεθάνει; Γιατί δὲν μπόρεσα νὰ ὠφεληθῶ περισσότερο ἀπὸ τὴν παρουσία του; Γιατί δὲν ἐκμεταλλεύθηκα τὴν εὐκαιρία νὰ τὸν γνωρίσω περισσότερο; Ἐνῷ μετὰ τὸν θάνατό του ἀποκαλύφθηκε ὅτι ἦταν εὐλογημένος ἄνθρωπος καὶ ἐνῷ εἶχα τὴν δυνατότητα νὰ ὠφεληθῶ, γιατί δὲν μπόρεσα νὰ τὸ κάνω;».

Δυστυχῶς παραμένουμε κλεισμένοι μέσα στὸν ἑαυτό μας, κάνουμε συνεχῶς ἕναν ἐγωϊστικὸ μονόλογο καὶ ἀποφεύγουμε τοὺς σωτήριους διαλόγους μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἔτσι παραθεωροῦμε πολλὰ πνευματικὰ διαμάντια ποὺ εἶναι δίπλα μας.

Ἄνθρωποι προσφορᾶς καὶ ἀγάπης, ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, φεύγοντας ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸν ὁδηγοῦνται σὲ μιὰ συνάντηση, συνάντηση μὲ τὸν Θεό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους, ἀλλὰ πολλὲς φορὲς ἀφήνουν πίσω τους σὲ μᾶς μιὰ αἴσθηση ὅτι δὲν τοὺς γνωρίσαμε ὅπως ἦταν, δὲν αἰσθανθήκαμε τὸ ἄρωμα τῆς παρουσίας τους. Τοὐλάχιστον νὰ τοὺς παρακαλοῦμε τώρα νὰ ἱκετεύουν διαρκῶς γιά μας.

***

Τελικὰ ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ὑπάρχει μιὰ ἄλλη αἴσθηση τῶν πραγμάτων, ἀπὸ ἐκείνην ποὺ διαμορφώνουν τὰ ΜΜΕ, ἀπὸ ἐκείνη ποὺ μᾶς μεταφέρουν σὲ μᾶς οἱ αἰσθήσεις τοῦ σώματος.

Σὲ κάθε ΙΚΑ, σὲ κάθε Ὑπηρεσία καὶ σὲ κάθε χῶρο ἐργασίας, σὲ κάθε κοινωνία, ζοῦν ἄνθρωποι ποικίλων ἀποχρώσεων, μὲ αἴσθηση καὶ παραίσθηση τῶν πραγμάτων, μὲ λόγο καὶ ἀλογία, μὲ ὑπευθυνότητα καὶ ἀνευθυνότητα γιὰ τὴν ζωή. Ἀρκεῖ νὰ εἴμαστε ἐμεῖς σὲ θέση νὰ συλλαμβάνουμε αὐτὸν τὸν εὐαίσθητο πνευματικὸ κόσμο τῶν συνανθρώπων μας.

Μακάρι νὰ μᾶς καταφλέγη ὁ πόθος «νὰ γνωρισθοῦμε (μὲ τοὺς ἀνθρώπους) πρὶν χωρισθοῦμε», ὁπότε καὶ μετὰ ποὺ θὰ χωρισθοῦμε σωματικὰ νὰ ἑνωθοῦμε ἐν Χριστῷ πνευματικά.