Γεγονὸς καὶ σχόλιο: Τά διαζύγια στα «παραθυρα» 

Τά διαζύγια εἶναι µία τραγική κατάταση. Πρόκειται γιά τραγωδία στήν συναισθηματική ζωή τῶν συζύγων καί γιά τραγωδία στήν ψυχική κατάσταση τῶν παιδιῶν καί στό σοβαρό θέµα τῶν διαπρσοσωπικῶν σχέσεων. 

Ἀπό σύγχρονες ἔρευνες ἔχει διαπιστωθῆ ὅτι στήν δεκαετία τοῦ 80 καί 90 τά διαζύγια αὐξάνονται κατά 25% κατ’ ἔτος. Ἡ ἀναλογία τῶν διαζυγίων ἐν σχέσει µέ τόν γάµο κατά προσέγγιση, εἶναι ἕνα (διαζύγιο) στούς δέκα (γάμους). 

Δέν εἶναι ἐδῶ ὁ χῶρος κατάλληλος νά ἀναλυθοῦν καί νά παρουσιασθοῦν τά αἴτια. Γεγονός εἶναι ὅτι ἡ κύρια αἰτία εἶναι ἡ εὐδαιμονία, πού εἶναι ἡ µεγαλύτερη ἁμαρτία τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Ὅταν κανείς κυριαρχεῖται ἀπό τά πάθη καί δέν μπορεῖ νά δῆ τά καθήκοντα καί τίς ὑποχρεώσεις, ὅταν δέν μπορεῖ νά ἀντισταθῆ σέ εὐκαιριακές ἡδονικές καταστάσεις καί δέν μπορεῖ νά ὑπομείνη τίς ἰδιοτροπίες τοῦ ἄλλου, τότε ὁδηγεῖται στό διαζύγιο. Φαίνεται ὅτι ἡ ἀτομοκρατία ἔχει τίς τραγικές συνέπειές της. 

Τά μεγαλύτερα θύματα τῆς ὑποθέσεως εἶναι τά παιδιά. Οἱ εἰδικοί ἐπιστήμονες ἐπισημαίνουν ὅτι «τό ἕνα τρίτο περίπου τῶν παιδιῶν, πού οἱ γονεῖς τους ἔχουν χωρίσει, παρουσιάζουν ψυχικά τραύµατα καί συμπτώματα πού συχνά τά κουβαλοῦν µαζί τους σέ ὁλόκληρη τή ζωή τους», καί ὑποστηρίζουν ὅτι «ὅσο ἐντονότερη εἶναι ἡ διαμάχη τοῦ ζευγαριοῦ, τόσο περισσότερο σημαδεύεται ἡ ἀθώα παιδική ψυχή». 

Τό τραγικότερο εἶναι ὅτι τά παιδιά καταλαβαίνουν τήν διαδικασία τῶν διαζυγίων πολύ πρίν ἀρχίσει. Γιατί, ἐκτός ἀπό τό διαζύγιο ἀπό στέγης, ὑπάρχει καί τό συναισθηµατικό διαζύγιο, ἐντός τῆς στέγης. Τό παιδί τότε ἀντιλαμβάνεται ὅτι κάτι δέν πάει καλά, καί ζῆ σέ µία ἀβεβαιότητα. Ὅταν δέ ἀκολουθήση τό διαζύγιο, τότε οἱ ψυχικές διαταραχές μποροῦν νά πάρουν τήν µορφή νευρωτικῆς διαταραχῆς στήν συμπεριφορά, καί σπανιώτατα τῆς ψύχωσης, πού φθάνει μέχρι τήν σχιζοφρένεια. Γιατί τό διαζύγιο συνιστᾶ καί ἀλλαγή πολλῶν συνθηκῶν ζωῆς, ἀπό τό σπίτι, τὸ σχολεῖο μέχρι καί τίς πιό καθημερινές ἐργασίες.

Ὅλα αὐτά ἐπιτείνονται ἀπό μιά σύγχρονη πραγματικότητα πού μοῦ ἔδωσε τήν ἀφορμή νά κάνω τὸ σχόλιο. Οἱ τηλεοράσεις, µέ τά «παράθυρα» κατά τόν χρόνο τῶν εἰδήσεων, μεγαλώνουν τό πρόβληµα. Δέν εἶναι σπάνιο φαινόμενο γονέων νά βγαίνουν στά «παράθυρα» τῶν τηλεοράσεων, νά βρίζονται μεταξύ τους, νά ἀλληλοκατηγοροῦνται καί νά ἀπαιτοῦν ὁ ἕνας ἁπό τόν ἄλλο νά σεβαστῆ τά παιδιά. Μά, τά παιδιά εἶναι πολύ εὔκολο νά αἰσθανθοῦν καί νά πληροφορηθοῦν ὅλη αὐτή τήν «κόντρα» τῶν γονιῶν τους, ἀλλά, καί ἐάν ἀκόμη κλείνονται στίς δικές τους «Χρυσές Φυλακές», παρά ταῦτα ἔχουν ἰσχυρούς δέκτες γιά νά ἀντιλαμβάνονται αὐτό τό φαινόμενο. Καί βέβαια, ὅπως εἴπαμε, ὅσο ἐντονότερη εἶναι ἡ διαμάχη, τόσο δημιουργεῖ μεγαλύτερες διαταραχές στόν εὔπλαστο καί εὐαίσθητο ψυχικό κόσμο τοῦ παιδιοῦ. 

Ἀπαιτεῖται σοβαρότητα καὶ ὑπευθιυνότητα στίς διαπροσωπικές σχέσεις τῶν συζύγων, καθώς ἐπίσης χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή στήν ἀνάπτυξη τῶν παιδιῶν. Πάνω ἀπ᾿ ὅλα, δέν μποροῦν οἱ γονεῖς, στό παιχνίδι τῆς ἀνταγωνιστικότητας καί στὸν ἀγώνα τῆς ἐπικρατήσεως, νά χρησιµοποιοῦν σάν πιόνια τά παιδιά. Τουλάχιστον ἄς µή βγαίνουν στά «παράθυρα». 

Ν. Ι.