Ἡ Παναγία ἡ Φανερωμενη
Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου
Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς, Τίμιο Πρεσβυτέριο, Χριστοῦ Διακονία, Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες, Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Θέλω νά δοξάσω μέσα ἀπό τήν καρδιά μου τόν ἅγιο Τριαδικό Θεό, διότι μέ ἀξίωσε χθές στήν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ καί σήμερα κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας, νά παρευρεθῶ σέ αὐτήν τήν ὡραία λατρευτική ἐκδήλωση, τήν ἐμπνευσμένη, θά ἔλεγα, πρός τιμήν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ὁποίας «τήν ἔνδοξον Κοίμησιν καί τήν εἰς τούς οὐρανούς Μετάστασιν» τοῦ τιμίου σώματός της ἑορτάζουμε σήμερα. Καί ἰδιαιτέρως ἑορτάζετε ἐσεῖς ἐδῶ, πού ἔχετε αὐτήν τήν εὐλογημένη καί θαυματουργό εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Φανερωμένης.
Θέλω νά εὐχαριστήσω, ἐπίσης, θερμότατα τόν σεπτό Ποιμενάρχη σας, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς κ. Ἰουστίνο, διότι τόσα χρόνια μέ παρακαλοῦσε, καί φέτος μέ πίεσε πάρα πολύ, γιά νά ἔρθω καί νά συλλειτουργήσω μαζί μέ ἐκεῖνον καί τούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς σέ αὐτόν τόν ὑπέροχο Ἱερό Ναό, διότι μοῦ ἔδωσε μιά καταπληκτική ἐμπειρία, τήν ὁποία στά τόσα χρόνια Ἀρχιερωσύνης πού ἔχω δέν τήν ἔχω ζήσει.
Θαύμασα χθές κατά τήν διάρκεια τοῦ Ἑσπερινοῦ, καί βεβαίως τῆς ἱερᾶς λιτανείας τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Φανερωμένης, τήν εὐλάβειά σας, τήν πίστη σας στόν Χριστό καί τήν ἀγάπη σας στήν Παναγία. Θαύμασα αὐτήν πού λέμε ψυχή τῶν Χριστιανῶν, καί μάλιστα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, γιά τό πῶς καί μέ τόσους τρόπους ἐκφραστήκατε καί τί ἀκριβῶς ζητούσατε ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἄν εἶχε τήν δυνατότητα καί ἄν μποροῦσε κανείς, ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντάς μου ἅγιος Καλλίνικος, Μητροπολίτης Ἐδέσσης, νά εἰσέλθη μέσα στήν καρδιά σας νά συλλάβη ἐκεῖνα πού λέγατε μυστικά στήν Παναγία, τότε θά μποροῦσε νά συγγράψη κάποιος ὁλόκληρους τόμους, γιά νά δείξη καί νά φανερώση τήν ἀγάπη πού ἔχουμε πρός τήν Παναγία μας.
Σκεφτόμουν χθές καί διερωτώμουν - ἀλλά καί κάθε φορά σκέφτομαι καί διερωτῶμαι - τί εἶναι ἐκεῖνο πού κάνει τόν λαό νά ἀγαπᾶ τήν Παναγία. Τί εἶναι ἐκεῖνο πού κάνει τόν ἄνθρωπο, τόν Χριστιανό, καί μάλιστα τόν Ὀρθόδοξο Χριστιανό, νά ἀγαπᾶ τόσο πολύ τήν Παναγία καί νά τῆς λέη ὅλα του τά ἐσωτερικά μυστικά του. Καί ξέρουμε ὅτι οἱ μεγαλύτερες ἀγάπες εἶναι καί μυστικές καί ἐσωτερικές. Τί εἶναι, λοιπόν,ἐκεῖνο πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά ἀγαπᾶ αὐτό τό ὑπέροχο πρόσωπο;
Σήμερα μπορεῖ κανείς νά τονίση πάρα πολλά γύρω ἀπό τό θέμα αὐτό, ἀλλά γιά τήν οἰκονομία τοῦ χρόνου θά παρουσιάσω τρία μόνο σημεῖα, ὅτι ἡ Παναγία, καί μάλιστα ὅπως ἀκριβῶς τήν λέτε ἐδῶ «ἡ Παναγία ἡ Φανερωμένη», μᾶς φανέρωσε τρία μεγάλα μυστήρια.
1. Τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ
Τό πρῶτο μυστήριο πού φανέρωσε σέ μᾶς ἡ Παναγία εἶναι τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν εἶναι ὁ Θεός τῶν στοχαστῶν καί τῶν φιλοσόφων, δέν εἶναι ὁ Θεός τῆς προσωκρατικῆς φιλοσοφίας οὔτε ὁ Θεός τῆς μεταφυσικῆς, ὅτι δηλαδή βρίσκεται στό οὐράνιο στερέωμα, ὅτι εἶναι ὁ κόσμος τῶν ἰδεῶν ἤ τό πρῶτο ἀκίνητον κινοῦν πού κινεῖ τά πάντα, ὁ Θεός τῆς μεταφυσικῆς, πού δέν ἔχει καμμιά σχέση καί κοινωνία μέ τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο.
Ὁ Θεός μας δέν εἶναι ὁ Θεός τοῦ σχολαστικισμοῦ καί τοῦ ὑπαρξισμοῦ, ὅλων αὐτῶν τῶν ρευμάτων, καί θεολογικῶν καί φιλοσοφικῶν, πού παρουσιάζονται στήν ἐποχή μας, ἀλλά εἶναι ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ Θεός τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ καί τοῦ Ἰακώβ στήν Παλαιά Διαθήκη• εἶναι ὁ Κύριος τῆς δόξης, εἶναι ὁ Γιαχβέ, ὁ Ὁποῖος ἐφανέρωσε τήν δόξα Του στούς φίλους Του στήν Παλαιά Διαθήκη. Καί ξέρουμε ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη ὅλες οἱ ἀποκαλύψεις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀποκαλύψεις τοῦ Ἀσάρκου Λόγου, τοῦ Μεγάλης Βουλῆς Ἀγγέλου, τοῦ Κυρίου τῆς δόξης. Καί στήν συνέχεια αὐτός ὁ Ἄσαρκος Λόγος, ὁ Κύριος τῆς δόξης, ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος ἔγινε ἄνθρωπος, προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση ἀπό τήν Παναγία μας, «καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός» (Ἰωάν. α΄, 14).
Ἀκριβῶς αὐτή ἡ ἑνότητα, τό συνδετικό ἐσωτερικό σημεῖο μεταξύ τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι ἡ Παναγία μας. Διότι ὁ Ἄσαρκος Λόγος στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, στήν κοιλία της, πού εἶναι τό ἐργαστήριο τῆς ἑνώσεως θείας καί ἀνθρωπίνης φύσεως, προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση ἀπό τήν Παναγία καί τήν ἕνωσε, ὅπως λέει καί ἡ Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἑνώθηκαν αὐτές οἱ δύο φύσεις «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως», καί ἔτσι ἔχουμε τόν Θεάνθρωπο Χριστό.
Ὁπότε, ἡ Παναγία μᾶς ἀποκάλυψε αὐτόν τόν Ἄσαρκο Λόγο στήν Παλαιά Διαθήκη ὡς Σεσαρκωμένο καί τόν ἐκράτησε μέσα στήν κοιλία της ἐννέα ὁλόκληρους μῆνες. Καί, ὅπως λένε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἔμβρυο ὁ Κύριος τῆς δόξης πού προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση μέσα στήν κοιλία τῆς Παναγίας μας παρέμεινε ἐννέα μῆνες καί ἐκεῖ ἐτελεῖτο ἀδιαλείπτως ἡ θεία Λειτουργία. Καί ἐπειδή ὡς μητέρα, ὅπως κάθε μητέρα ἔχει κοινωνία ἐσωτερική μέ τό ἔμβρυο πού ἔχει μέσα της, ἔτσι καί ἡ Παναγία πού εἶχε τόν Χριστό, τόν Θεάνθρωπο Χριστό μέσα στήν κοιλία της, εἶχε μιά ἀδιάλειπτη θεία Κοινωνία γιά ἐννέα μῆνες. Καί στήν συνέχεια τί μεγάλη εὐλογία εἶχε ἡ Παναγία νά ἔχη τόν Θεάνθρωπο Χριστό μέσα στό σπίτι της, στήν ἀγκαλιά της, νά τόν θηλάζη, νά τοῦ δίνη τό γάλα της, νά δέχεται τήν Χάρη Του. Τί μεγάλο πρόσωπο εἶναι αὐτό, ἡ Παναγία μας, ἀπό αὐτό τό γεγονός!
Ἡ Παναγία, λοιπόν, μᾶς φανέρωσε ὅτι αὐτός ὁ Ἄσαρκος Λόγος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔγινε Σεσαρκωμένος καί μᾶς εἶπε ὅτι Αὐτός δέν εἶναι ἕνας Θεός πού εἶναι ἀσυγκίνητος γιά τά ἀνθρώπινα πράγματα, δέν εἶναι ὁ Θεός, ἐπαναλαμβάνω, τῆς μεταφυσικῆς, πού παραμένει στόν οὐρανό στήν ἀπόλυτη εὐδαιμονία, κατά τόν Πλάτωνα, καί εἶναι ἀκίνητος καί κινεῖ τά πάντα, κατά τόν Ἀριστοτέλη, ἀλλά εἶναι Θεός ἀγάπης καί μάλιστα μιᾶς ἀγάπης ἡ ὁποία εἶναι κενωτική. Δέν ἔχει μιά ἀγάπη πού συνδέεται μέ ἕνα συναίσθημα, μέ ὡραῖα λόγια, ἀλλά εἶναι ἀγάπη καί μάλιστα μιά ἀγάπη πού σημαίνει κένωση, θυσία, σταυρό, μιά ἀγάπη πού προσφέρεται καί θυσιάζεται καί δίνεται στόν ἄνθρωπο, ὥστε νά θεωθῆ ὁ ἄνθρωπος.
Ἰσχύει ἐδῶ αὐτό πού ἔλεγε ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καί στήν συνέχεια τό μετέφερε μέ τά δικά του λόγια ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Ὁ Θεός ἔρως ἐστίν καί ἐραστόν καί ὡς ἔρως κινεῖται πρός τόν ἄνθρωπον καί ὡς ἐραστόν ἑλκύει πρός αὐτόν τά τοῦ ἔρωτος δεκτικά». Δηλαδή, ὁ δικός μας Θεός δέν εἶναι ὁ Θεός εὐδαίμων, δέν εἶναι τό εὔδαιμον ὄν τοῦ Πλάτωνος, ἀλλά εἶναι αὐτός που εἶναι ἀγάπη, ἔρωτας. Δέν εἶναι τό ἀκίνητον κινοῦν, τοῦ Ἀριστοτέλη, ἀλλά εἶναι ἐκεῖνος πού κινεῖται καί ἔρχεται σέ μᾶς.
Ὁπότε, μέ αὐτό κλονίζεται καί ἀφανίζεται τελείως ἡ μεταφυσική. Γιατί, ὅταν λέμε μεταφυσική, ἐννοοῦμε τόν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι πέρα ἀπό τόν κόσμο καί δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τήν κτίση. Ὅμως ἐδῶ ἔχουμε τόν Χριστό πού εἰσέρχεται μέσα στήν ἱστορία, προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση, τήν θεώνει «ἅμα τῇ προσλήψει» καί ἔδωσε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο τήν δυνατότητα, ἐάν θέλη, νά τόν ἀγαπήση. Ἄρα, ὁ Θεός «ἔρως ἐστίν καί ἐραστόν», δέν εἶναι Θεός ἐκδικητής, δέν εἶναι Θεός πού τιμωρεῖ τόν ἄνθρωπο, δέν εἶναι ἕνας σαδιστής πατέρας, κατά τόν Σάρτρ, ἀλλά εἶναι ἕνας Θεός πού ἀγαπᾶ τόν ἄνθρωπο, καί ὄχι μόνο ἔγινε ἄνθρωπος, ἀλλά σταυρώθηκε καί κατέβηκε μέχρι τόν Ἅδη καί στήν συνέχεια κρατᾶ αἰωνίως, ἀϊδίως τό σῶμα πού προσέλαβε ἀπό τήν Παναγία για νά θεώση τόν κάθε ἄνθρωπο καί νά δείξη τήν μεγάλη ἀγάπη Του. Αὐτό τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ μᾶς φανέρωσε ἡ Παναγία μας.
2. Τό μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου
Τό δεύτερο μεγάλο μυστήριο, πού μᾶς φανέρωσε ἡ Παναγία μας εἶναι τό μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου. Τί εἶναι τελικά ὁ ἄνθρωπος; «Τί ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνήσκῃ αὐτοῦ; ἤ υἱός ἀνθρώπου ὅτι ἐπισκέπτῃ αὐτόν;» (Ψαλμ. η΄, 5).
Στήν παλαιά ἐποχή ὅλοι οἱ φιλόσοφοι προσπαθοῦσαν νά ἑρμηνεύσουν τό τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, καί κάθε φιλόσοφος μέσα ἀπό τήν φαντασία του καί τόν στοχασμό του ὁμιλοῦσε διαφορετικά. Ὅπως μιλοῦσε γιά τόν Θεό διαφορετικά, ἔτσι μιλοῦσε καί γιά τόν ἄνθρωπο διαφορετικά. Καί σήμερα, ὅταν λέμε στούς βιολόγους ἐπιστήμονες νά μᾶς ποῦν τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, λένε ὅτι εἶναι ἕνα σύνολο γονιδίων καί ἕνα σύνολο κυττάρων καί ἕνα σύνολο βιοχημικῶν ἐργασιῶν.
Αὐτό εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Αὐτό μᾶς ἔδειξε ἡ Παναγία ὅτι εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ὄχι Μᾶς φανέρωσε πρῶτα πρῶτα στόν ἑαυτό της, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος πού ὑπερέβη κάθε κτίσμα, ἀφοῦ ἡ Παναγία ὡς ἄνθρωπος μέσα στό σῶμα της ἔζησε τόν Χριστό καί ἔδωσε τήν σάρκα στόν Χριστό. Ἄρα, ὁ ἄνθρωπος εἶναι κάτι μεγαλειῶδες. Μᾶς ἔδειξε ἀκριβῶς αὐτό πού λέγεται στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιουργημενος ἀπό τόν Θεό «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν». Τό «κατ’ εἰκόνα», κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, εἶναι τό «εἶναι» καί τό «ἀεί εἶναι» καί τό καθ’ ὁμοίωσιν εἶναι «ἡ ἀγαθότης», «καί ἡ σοφία», ἡ θέωση. Ἄρα, ὁ ἄνθρωπος ὁδηγεῖται ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα» στό «καθ’ ὁμοίωσιν», εἶναι θεούμενος. Αὐτό εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Καί μᾶς τό φανέρωσε σέ ὅλη τήν ἐμφάνειά της ἡ Παναγία μας.
Ὅταν βλέπουμε τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας μας καί γενικότερα τό πρόσωπό της, καί ἔτσι ἀκριβῶς τό παρουσιάζουν οἱ Πατέρες, βλέπουμε τόν ἄνθρωπο στήν τελειότητά του. Νά, λοιπόν, τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος καί τί μπορεῖ νά γίνη ὁ ἄνθρωπος ἐν Χριστῷ διά πρεσβειῶν τῆς Παναγίας μας. Δέν εἶναι, ἐπαναλαμβάνω, ὁ ἄνθρωπος ἕνα σύνολο σωματικῶν ἐργαστηριακῶν ἐνεργειῶν, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος εἶναι θεούμενος.
Νά θυμηθῶ τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, πού ἔλεγε ὅτι «ὁ ἄνθρωπος εἶναι ζῶον», δηλαδή ἕνα ὄν πού ἔχει ζωή, «ἐνταῦθα οἰκονομούμενον καί ἀλλαχοῦ μεθιστάμενον καί πέρας τοῦ μυστηρίου, τῇ πρός Θεόν νεύσει θεούμενον». Αὐτό εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος ἐδῶ ἁπλῶς ζῆ καί οἰκονομεῖται, ἀλλά ἔχει μέσα του φορά, ὁρμή, κατά τόν ἅγιο Εἰρηναῖο πού γιορτάζει σήμερα, ἔχει ὁρμή μέσα του τήν ὁποία τοῦ ἔβαλε ὁ Θεός γιά νά μεθίσταται ἀλλαχοῦ καί νά γίνη μέ τήν πνεύση καί τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, μέ τήν θεία Χάρη, θεούμενος.
Αὐτό εἶναι τό δεύτερο μεγάλο μυστήριο. Δέν εἴμαστε ἄνθρωποι ἁπλῶς γιά νά ζοῦμε ἐδῶ στήν γῆ καί νά κάνουμε μερικά ἐξωτερικά ἔργα, ἔστω, ἄν εἶναι καί σημαντικό, πρέπει νά μεταδώσουμε τήν ζωή στίς ἑπόμενες γενιές, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιουργημένος γιά νά γίνη κατά Χάριν Θεός. Αὐτό πού ἔγινε μέ τήν Παναγία, μέ μιά ἄλλη μορφή, νά γίνη καί μέσα στόν ἄνθρωπο, νά γίνη θεούμενος, νά γίνη καί ἐκεῖνος κατά Χάριν μητέρα τοῦ Χριστοῦ.
3. Τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας
Δυστυχῶς, σήμερα παρατηροῦμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι «μονοδιάστατος», δηλαδή κινεῖται μόνο σέ μία διάσταση, στήν ὁριζόντια διάσταση, ἔχει παραθεωρήσει τήν κατακόρυφη διάσταση, καθώς ἐπίσης εἶναι φίλαυτος καί ἡ φιλαυτία κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή εἶναι «ἡ τοῦ σώματος ἄλογος φιλία», εἶναι ἡ ἄλογη φιλία τοῦ σώματος, εἶναι ἡ παράλογη ἀγάπη. Δεν εἶναι τό νά μήν ἀγαποῦμε τό σῶμα, γιατί δέν ὑπάρχει ψυχή χωρίς τό σῶμα, εἶναι ἑνωμένη ἡ ψυχή μέ τό σῶμα, ἀλλά τό νά ἀγαποῦμε παράλογα τό σῶμα σέ βάρος τῆς ψυχῆς. Αὐτή εἶναι ἡ φιλαυτία. Ἄρα, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος εἶναι μονοδιάστατος καί φίλαυτος. Αὐτό σημαίνει ὅτι πρέπει τώρα νά γίνη θεούμενος.
Χθές ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος Συμεών, στόν ὡραῖο λόγο πού μᾶς εἶπε γιά τόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, τόν ἅγιό του, ἀνέφερε αὐτό πού λέγει ὁ Ἅγιος πώς ὅ,τι ἔγινε στήν Παναγία πρέπει, κατά ἕναν διαφορετικό τρόπο νά γίνη σέ μᾶς, νά αἰσθανθοῦμε, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, τά βρεφοπρεπῆ σκιρτήματα τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ρωτοῦσαν τόν ἅγιο Συμεων τί σημαίνει νά γίνη κανείς ἅγιος, τί σημαίνει νά ἑνώνεται κανείς μέ τόν Χριστό, ἔδινε τό παράδειγμα τῆς ἐγκύου γυναικός. Ἡ ἔγκυος γυναίκα καταλαβαίνει ὅτι ἔχει ἔμβρυο μέσα της ἀπό τά σκιρτήματά του. Καί ἐκεῖνος πού ἑνώνεται μέ τόν Χριστό πρέπει νά αἰσθάνεται μέσα του τά βρεφοπρεπῆ σκιρτήματα τοῦ Χριστοῦ.
Ἔλεγε ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ὅτι ὁ Χριστός ἅπαξ προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀλλά «ἀεί θέλων γεννᾶται κατά πνεῦμα τοῖς θέλουσιν», δηλαδή μία φορά γεννήθηκε ἀπό τήν Παναγία, γι’ αὐτό εἶναι τό μοναδικό πρόσωπο ἡ Παναγία. Μοῦ κάνει ἐντύπωση ὅτι, ὅταν διαβάζω τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό, γράφει γιά τόν Χριστό ὅτι εἶναι «τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον», ἀφοῦ ὅλα μετά τήν δημιουργία ἐπαναλαμβάνονται, ὁπότε μετά τήν δημιουργία τοῦ κόσμου τό μόνο καινούργιο εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Ἀλλά τήν ἴδια φράση χρησιμοποιεῖ καί γιά τήν Παναγία, δηλαδή καί ἡ Παναγία εἶναι «τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον» ἀπό πλευρᾶς ἀνθρώπων, εἶναι ὁ μοναδικός ἄνθρωπος πού ἔχει αὐτήν τήν σχέση, τήν μεγάλη ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό.
Ὅμως, αὐτό εἶναι τό μεγάλο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, θά λέγαμε τό τρίτο μεγάλο μυστήριο, ὅτι δηλαδή ἡ Ἐκκλησία κάνει τόν ἄνθρωπο νά γίνη καί ἐκεῖνος κατά Χάριν μητέρα τοῦ Χριστοῦ καί νά αἰσθανθῆ μέσα του τά βρεφοπρεπῆ σκιρτήματα τοῦ Χριστοῦ. Καί τό ἀγαπᾶ αὐτό ἡ Παναγία, νά γίνη καί ἀπό ὅλους ἐμᾶς.
Ὁπότε, εἶναι εὐλογημένο τό νά ἀσπαζόμαστε τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Φανερωμένης, εἶναι εὐλογημένο νά συμμετέχουμε στίς ἱερές ἀκολουθίες, ἀλλά τό πιό εὐλογημένο καί αὐτό πού θέλει ἡ Παναγία, εἶναι νά εἴμαστε κατά Χάριν θεούμενοι, νά αἰσθανθοῦμε κάποτε μέσα μας τά βρεφοπρεπῆ σκιρτήματα τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.
- Προβολές: 445