Γεγονότα καὶ Σχόλια: Τὸ καλὸ τῆς παραοικονομίας - Ἀπὸ τὴν διοίκηση τῶν προφητῶν

Τὸ καλὸ τῆς παραοικονομίας

Μέσα στὰ ἀπαισιόδοξα μηνύματα γιὰ τὴν διεθνῆ οἰκονομικὴ κρίση, ἡ ὁποία πρόκειται -σύμφωνα μὲ τοὺς κλασικοὺς οἰκονομικοὺς ἀναλυτές- νὰ γίνη σύντομα αἰσθητῆ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες πολῖτες, ἀκούστηκε κάτι εὐχάριστο, ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ προσβλητικό. Εἰπώθηκε ἀπὸ ἐπίσημα χείλη ὅτι ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία δὲν πρόκειται νὰ αἰσθανθῇ ἔντονα τὴν κρίση ποὺ μαστίζει τὶς ἰσχυρὲς οἰκονομικὰ χῶρες, γιατί στὴν Ἑλλάδα ἀνθεῖ ἀκόμη ἡ παραοικονομία. Ὑπάρχει, δηλαδή, «μυστικὸς πλοῦτος» ποὺ κινεῖται ἐλεύθερα ἀνάμεσα ἀπὸ τὶς χαραμάδες ποὺ ἀφήνουν οἱ νόμοι καὶ κάτω ἀπὸ τὰ μυωπικὰ μάτια τῆς ἑκάστοτε πολιτικῆς ἐξουσίας.

Ὡς λαὸς δείχνουμε ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ἀνεχθοῦμε τὴν ὑποταγὴ σὲ σκληρὲς φορολογικὲς νομοθεσίες? δὲν ἀνεχόμαστε πολλοὺς ἀφέντες στὸ πορτοφόλι μας, ἔστω κι’ ἂν ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι τὸ κράτος, δηλαδὴ τὸ κοινό μας ταμεῖο, τὸ ὁποῖο ὑπάρχει γιὰ νὰ γίνονται ἔργα ποὺ ὠφελοῦν τὸ σύνολο τῆς κοινωνίας καὶ κυρίως τους οἰκονομικὰ ἀσθενέστερους.

Τὰ «ἀγαθὰ» τῆς παραοικονομίας ὅμως δὲν τὰ γεύονται ὅλοι οἱ Ἕλληνες πολῖτες. Εἶναι μᾶλλον τῶν ὀλίγων. Εἶναι τῶν φορολογικὰ εὐέλικτων πλουσίων, ἀλλὰ καὶ τῶν δραστήριων φτωχῶν, ποὺ μὲ ποικίλες μικροεπιχειρήσεις δὲν κάθονται νὰ κλαῖνε τὴν φτώχεια τους. Οἱ δεύτεροι ἔχουν τὴν πίεση τῆς ἀνάγκης ποὺ φέρνει ἀρκετὸ δίκαιο μὲ τὸ μέρος τους. Οἱ ἄλλοι ὅμως δὲν δικαιολογοῦνται, διότι ἐνῷ θὰ ἔπρεπε νὰ διακρίνονται γιὰ κοινωνικὲς εὐαισθησίες, νὰ βρίσκονται, δηλαδή, στὸ «ἐμεῖς» του Μακρυγιάννη, αὐτοὶ κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὸ «ἐγὼ» τοῦ ἄφρονος πλουσίου ἡ τοῦ ἀντίστοιχου τῆς παραβολῆς τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου.

Δυστυχῶς, τὰ οἰκονομικὰ σκάνδαλα στὰ ὁποῖα ἐμπλέκονται, ἡ φέρονται ὅτι ἐμπλέκονται, πολιτικοὶ κάνουν εὐτολμότερους τοὺς ἁπλοὺς πολῖτες στὶς φορολογικὲς παραβάσεις καὶ στὴν ἀνάπτυξη τῆς παραοικονομίας. Συμβαίνει ὅ,τι καὶ μὲ τὰ σκάνδαλα στὰ ὁποῖα ἐμπλέκονται πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ δημοσιοποίηση τῶν ὁποίων δίνει σὲ πολλοὺς τὴν πρόφαση γιὰ τὸ «πάγωμα» τῶν σχέσεών τους μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Κάτι ἀπὸ τὴν διοίκηση τῶν προφητῶν

Ὅταν οἱ Ἰσραηλῖτες ζήτησαν ἀπὸ τὸν προφήτη Σαμουὴλ βασιλέα, ἐκεῖνος τοὺς προεῖπε μεταξὺ ἄλλων τὶς συνέπειες ποὺ θὰ εἶχε αὐτὴ ἡ ἐξέλιξη πάνω στὴν περιουσία τους. Ὅταν τοὺς διοικοῦσε ὁ Θεὸς μέσῳ τῶν προφητῶν εἶχαν ὁ καθένας τα χωράφια καὶ τὰ ἀμπέλια του καὶ ἀπολάμβανε τοὺς καρπούς τους. Τώρα, τοὺς λέει, ὁ βασιλιᾶς ποὺ ζητᾶτε «τοὺς ἀγροὺς ὑμῶν καὶ τοὺς ἀμπελῶνας ὑμῶν καὶ τοὺς ἐλαιῶνας ὑμῶν τοὺς ἀγαθοὺς λήψεται καὶ δώσει τοῖς δούλοις αὐτοῦ? καὶ τὰ σπέρματα ὑμῶν... καὶ τὰ βουκόλια ὑμῶν τὰ ἀγαθά... λήψεται καὶ ἀποδεκατώσει εἰς τὰ ἔργα αὐτοῦ». Αὐτὰ ἦταν φυσικὴ συνέπεια τῆς ἐξουσίας, ὅπως ὀργανώθηκε ἀπὸ τὰ ἔθνη.

Αὐτὸς ὅμως ποὺ διοικεῖται ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ καμμιὰ τέτοια κεντρικὴ ἐξουσία. Ἡ ὑπακοὴ στὸ θεῖο θέλημα τὸν κάνει πηγὴ εἰρήνης καὶ συνοχῆς μέσα στὴν κοινωνία. Οἱ κεντρικὲς ἐξουσίες καὶ οἱ φορολογικοὶ νόμοι χρειάζονται, ὅταν δὲν δεχόμαστε τὴν διοίκηση τοῦ Θεοῦ. Σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση οἱ νόμοι ἀποτρέπουν κάπως τὴν διάλυση τῆς κοινωνίας.

Οἱ Ἐλλαδίτες ὅμως, ὅπως φαίνεται, κρατᾶμε κάτι –σύμμεικτο μὲ τὴν πανουργία μας- ἀπὸ τὴν διοίκηση τῶν προφητῶν.

π.Θ.Α.Β.